W 1952 został aresztowany i skazany na dwa lata więzienia za próbę wniesienia bomby do budynku Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Chciał w ten sposób przeszkodzić w izraelsko-zachodnioniemieckich negocjacjach dotyczących reparacji wojennych, ponieważ uważał – jak wielu innych członków wyrosłego z Irgunu Herutu, że Izrael nie powinien układać się z Niemcami[2][3].
Jako oficer rezerwy Sił Obronnych Izraela brał udział we wszystkich głównych wojnach toczonych przez Izrael. W latach 1970–1974 kierował obroną cywilną regionu Gusz Dan, a od 1974 do 1977 był oficerem edukacyjnym rezerwy[1].
Po połączeniu Herutu – pozostającemu w sojuszu z liberałami jako Gahalem – z partią La’am i powstaniu Likudu Szilanski działał w nowym ugrupowaniu. Z jego listy dostał się do parlamentu w wyborach w 1977, po których izraelska prawica po raz pierwszy w historii przejęła władzę. W dziewiątym Knesecie zasiadał w komisjach: konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości; spraw wewnętrznych i środowiska; mianowania sędziów oraz podkomisji ds. ochrony Tel Awiwu. Ponadto przewodniczył podkomisji zajmującej się odbudową własności obywateli izraelskich mieszkających za granicą oraz komitetowi wspólnemu ds. pomocy społecznościom mieszkającym w pobliżu północnej granicy państwa[1].
Wcześniej, w sierpniowych wyborach po raz trzeci został wybrany posłem. W tej kadencji został przewodniczącym komisji spraw wewnętrznych i środowiska oraz zasiadał w komisjach mianowania sędziów oraz konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości. Ponadto przewodniczył komitetowi wspólnemu ds. zwiększenia użycia narkotyków oraz komisji śledczej badającej sprawy pożaru w Kirjat Atta[1]. Po reelekcji w 1988 został przewodniczącymdwunastego Knesetu (od 21 listopada 1988 do 13 lipca 1992)[6], kierował także pracami komisji interpretacji[1].
Jego dziedzictwem pozostanie wprowadzony przez niego w 1989 zwyczaj nazywany „każda ofiara ma imię”. Szilanski obawiał się, że liczba 6 milionów żydowskich ofiar niemieckiego nazizmu jest abstrakcyjna i niezrozumiała, dlatego polecił posłom, podczas dnia pamięci, odczytywanie wszystkich znanych nazwisk ofiar Holocaustu[3].
W 1992 ponownie zdobył mandat poselski, a w Knesecie trzynastej kadencji został zastępcą przewodniczącego, zasiadał także w komisjach budownictwa oraz absorpcji imigrantów[1]. Po zakończeniu kadencji Chaima Herzoga został kandydatem Likudu na Prezydenta Izraela. W przeprowadzonym 24 marca 1993 głosowaniu w parlamencie przegrał jednak stosunkiem głosów 53 do 66 z Ezerem Weizmanem z Partii Pracy[7]. W 1996 utracił miejsce w parlamencie[1].
Stale współpracował z czasopismem Erec Jisra’el. Opublikował książki wspomnieniowe In a Jewish Jail: From the Diary of a Political Prisoner (wydaną po hebrajsku) oraz Musulman – Novel on the Period of the Holocaust (opublikowaną po hebrajsku, angielsku i rosyjsku)[1]. Po przejściu na emeryturę zasiadał w zarządzie Jad Waszem[3].
.jpg)
