Urodził się i dorastał w Warszawie[1] jako syn Bożeny Urbańskiej-Żebrowskiej i Tadeusza Żebrowskiego, inżyniera[2][3][4]. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 158 im. Jana Kilińskiego w Śródmieściu[5], gdzie jego najlepszym kolegą był Rafał Trzaskowski[6][7]. O zawodzie aktorskim marzył od dziecka, uczęszczał na zajęcia szkolnego kółka recytatorskiego i zdobywał czołowe miejsca w konkursach recytatorskich. Ukończył warszawskie XI Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Reja[8].
Zadebiutował na kinowym ekranie rolą młodego robotnika, który uniesiony emocjonalnym porywem, staje się mimowolnym przywódcą protestu w filmie historycznym Filipa BajonaPoznań 56 (1996). Po gościnnym występie w pięciu odcinkach serialu Sława i chwała (1997), zagrał postać Jana Skrzetuskiego w adaptacji powieści Henryka SienkiewiczaOgniem i mieczem (1999) w reżyserii Jerzego Hoffmana, za którą otrzymał nominację do nagrody Orła w kategorii najlepsza główna rola męska. Występował w warszawskich teatrach: Ateneum im. Stefana Jaracza (od 1997), Narodowym (2004), Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza (2005), Nowym Praga (2006), Komedia (2007) i Wielkim (2007).
Jego kreacja Tadeusza Soplicy w ekranizacji poematu Adama MickiewiczaPan Tadeusz (1999) w reżyserii Andrzeja Wajdy przyniosła mu przychylność krytyków, a wydana płyta Zakochany Pan Tadeusz (1999) z dwunastoma fragmentami poematu w jego recytacji zyskała status platynowej płyty. W 2000 otrzymał nagrodę Akademii Telewizyjnej Wiktor, Złotą Odznakę w Złotej Piątce w plebiscycie czytelników „TeleRzeczpospolitej” oraz Złotą Kaczkę. Za rolę Geralta z Rivii, zwanego również Białym Wilkiem, w filmie fantasy Wiedźmin (2001) był nominowany do nagrody Orła w kategorii najlepsza główna rola męska. Kiedy po Wiedźminie miał dużą nadwagę, przyszedł na Gwardię w Hali Mirowskiej i pod okiem trenera wicemistrza olimpijskiegoPawła Skrzecza zaczął trenować boks[10].
W 2002 znalazł się na drugim miejscu w plebiscycie „TeleRzeczpospolitej” na najpopularniejszego aktora, odebrał nagrodę Fryderyka w kategorii album roku – poezja śpiewana/piosenka autorska za płytę Lubię, kiedy kobieta (2001) nagraną z Anną Marią Jopek, Kasią Nosowską i Kasią Stankiewicz oraz została mu przyznana Specjalna TeleMaska, nagroda czasopisma Tele Tydzień. W 2004 ukazała się seria płyt Poczytaj mi tato, gdzie czyta klasykę polskiej poezji dla dzieci. Pojawił się w biograficznym dramacie wojennym Romana PolańskiegoPianista (2002). Uznanie krytyki, Złotą Kaczkę, statuetkę Jańcia Wodnika na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej „Prowincjonalia” we Wrześni oraz trzecią nominację do nagrody Orła przyniosła mu kreacja trzydziestoletniego Wojciecha Winklera, ambitnego i samodzielnego, a jednak izolującego się od świata i ludzi, wychowanego w dzieciństwie przez sadystycznego ojca w dramacie psychologicznym Magdaleny PiekorzPręgi (2004). W dramacie Andrzeja SewerynaKto nigdy nie żył… (2005) wcielił się w postać charyzmatycznego księdza Jana, który stał się nosicielem wirusa HIV, co zmieniło jego życie w koszmar. W 2007 zagrał rolę hetmana Kibowskiego w produkcji rosyjskiej pt. Rok 1612[11].
Wystąpił w reklamie sieci telekomunikacyjnej Play (2015) oraz burgera Maestro w sieci gastronomicznej McDonald’s (2020). Był na okładkach magazynów, takich jak m.in. „Gala”, „Tele Tydzień”, „Elle”, „Viva!”, „Rewia”, „Film”, „Sukces”, „Logo” i „L’Officiel”[15].
Życie prywatne
Żebrowski z żoną Aleksandrą (2013)
20 czerwca 2009 w Brzegach-Rynias poślubił młodszą o 15 lat Aleksandrę Adamczyk[16]. Mają czwórkę dzieci: trzech synów – Franciszka (ur. 2010)[17], Henryka (ur. 2013)[18] i Feliksa (ur. 6 sierpnia 2020)[19][20] – oraz córkę Łucję (ur. 30 lipca 2022)[21].
↑MartaM.ŚwierczyńskaMartaM., Aleksandra Żebrowska urodziła! [online], styl.fm, 30 lipca 2022 [dostęp 2022-08-01] [zarchiwizowane z adresu 2022-08-01](pol.).