Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[5]. Szczyt popularności Radziwiłła przypadł na okres wojny 1792. Wówczas to w imieniu swoim i Dominika Hieronima Radziwiłła oddał do dyspozycji wojsk litewskich wszystkie zamki i arsenały oraz opłacaną przez siebie milicję. Za ten czyn na sesji sejmowej 25 maja 1792 wyrażono wdzięczność obydwu Radziwiłłom, zaś list Macieja do Komisji Wojskowej ze słowami: „pierwej Ojczyznę a potem dom Radziwiłłowski widzieć żądam szczęśliwie”[6] rozpowszechniano w prasie i licznych drukach ulotnych. Zwycięstwo konfederacji targowickiej osłabiło pozycję Macieja, którego pozbawiono opieki nad Dominikiem.
Członek Komisji Policji Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1793 roku[7]. Na początku 1794 należał do najbardziej poszkodowanych przez konfederatów targowickich, znalazł się w kręgu podejrzanych o przygotowania insurekcji na Litwie, co wsparto aresztowaniem bliskiego mu gen. M. Radziszewskiego. Po wybuchu powstania na Litwie został 24 kwietnia 1794 powołany do grona członków Deputacji Skarbu Publicznego Litewskiego. W czasie powstania należał do tych właścicieli ziemskich, którzy zgadzali się na udział swoich poddanych w walkach, a nawet uwalniał z poddaństwa uczestników powstania.
Po śmierci jego posiadłości przeszły na własność rządu austriackiego, który wystawił je na licytacje.[potrzebny przypis] W jej wyniku dobra szydłowieckie nabyła księżna Anna z Zamoyskich Sapieżyna.
W obu utworach orkiestrowych Radziwiłł posługuje się orkiestrą kameralną; w Serenadzie (po 1790) – orkiestrą smyczkową bez kontrabasów, w Divertimencie – orkiestrą smyczkową powiększoną o dwa flety i dwie waltornie. Divertimento (1797) składa się z trzech krótkich (ok. 2-3 minuty) części w typowym układzie: szybka-wolna-szybka.
Dyskografia
Istnieją co najmniej dwa nagrania Divertimenta i Serenady:
Istnieje co najmniej jedno nagranie Poloneza G-dur i Poloneza D-dur:
„Sarmatia Triumphans” (Musica Restituta V), Accademia dell’Arcadia, Bartłomiej Stankowiak, wyd. Stowarzyszenie Miłośników Kultury i Sztuki (ACC01/2008), 2008, (możliwość odsłuchu na stronie www.academiadellarcadia.pl)
↑A. Strzałkowski, Towarzystwo przyjaciół konstytucji 3 maja, Kórnik 1930, s. 77.
↑Korrespondent Warszawski Donoszący Wiadomości Kraiowe y Zagraniczne. 1792, no 62, s. 566.
↑L. Hass, Sekta farmazonii warszawskiej, Warszawa 1980, s. 195.
↑Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 309.
↑Z. Anusik, A. Stroynowski, Radziwiłł Maciej [w:] Polski słownik biograficzny pod red. E. Rostworowskiego, Ossolineum, Wrocław – Warszawa – Kraków, 1973, t. XXX/2 z. 125 r. 1987, s. 285-287 [hasło słownikowe].
↑Z. Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006, s. 195.
Bibliografia
Krystyna Duszyk: Radziwiłł Maciej. W: Encyklopedia muzyczna PWM : Część biograficzna. Elżbieta Dziębowska (red.). T. 8: Pe–R. Kraków: PWM, 2004, s. 287. ISBN 978-83-224-0837-7.
Alina Nowak-Romanowicz: Historia muzyki polskiej. Stefan Sutkowski (red.). T. 4: Klasycyzm : 1750–1830. Warszawa: Sutkowski Ed., 1995, s. 302. ISBN 83-900790-5-4.
Jan Prosnak. Opera polska w teatrach magnackich XVIII wieku. „Muzyka”. T. 9 (nr 1), 1965.brak numeru strony