Kontrakt różnicy kursowej, kontrakt na różnicę kursową, kontrakt CFD (ang. contract for difference, CFD) – kontrakt pomiędzy dwiema stronami: dostawcą kontraktu (wystawcą kontraktu) i inwestorem (nabywcą kontraktu), w którym zakłada się, że sprzedający zapłaci różnicę między aktualną wartością (w dniu wykonania kontraktu) danych ściśle określonych aktywów (na przykład akcje, obligacje, waluty, surowce, towary itd.), a ich wartością w dniu ustalania kontraktu (jeśli różnica jest ujemna, to tę wartość płaci kupujący sprzedającemu). Kontrakt CFD jest po prostu rodzajem zakładu między dwiema stronami transakcji na wycenę kontraktu w dniu zamknięcia pozycji – wzrost lub spadek. Taki kontrakt jest instrumentem pochodnym, w którym nie jest się właścicielem zawartych w kontrakcie aktywów. CFD jest produktem niewystandaryzowanym, co oznacza, że regulaminy dostawców i zasady obrotu tymi kontraktami mogą znacznie się różnić. CFD wykorzystują dźwignię finansową (tzw. lewar[1]).
CFD są zawierane w wielu krajach (np. Australii, Nowej Zelandii, Rosji, RPA, Singapurze, Szwajcarii, Turcji i w większości krajów Unii Europejskiej o bardziej rozwiniętych rynkach finansowych, w tym w Polsce). W Stanach Zjednoczonych po ustawie Dodda-Franka z 2010 r. nastąpiły znaczne ograniczenia w zawieraniu takich kontraktów. W Belgii wprowadzono zakaz oferowania kontraktów CFD[2]. Brokerzy działający we Francji[3] muszą wprowadzić do oferty tzw. gwarantowane poziomy Stop Loss[4]. Trader, przed zawarciem transakcji, musi podać poziom Stop Loss, którego po otwarciu pozycji nie będzie można zwiększyć, a jedynie zredukować. Dodatkowo został odgórnie wymuszony warunek ochrony przed powstaniem ujemnego salda (tzw. Negative Balance Protection).
Od 74% do 89% rachunków inwestorów detalicznych odnotowuje straty środków w wyniku handlu kontraktami CFD[5].
Przypisy
Bibliografia
