W 1990 ukończył studia na Wydziale Prawa i AdministracjiUniwersytetu Warszawskiego[1], a w 1991 studia w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego[1]. W 1998 uzyskał stopień doktora nauk prawnych na podstawie napisanej pod kierunkiem Zdzisława Galickiego pracy zatytułowanej Rozpad Związku Radzieckiego a prawo międzynarodowe. W 2011 habilitował się w zakresie nauk prawnych na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy zatytułowanej Osoba prawna prawa wewnętrznego jako podmiot prawa międzynarodowego[1]. W 2023 otrzymał tytuł profesora nauk społecznych w dyscyplinie nauki prawne[2].
W 1990 został pracownikiem naukowym Instytutu Prawa Międzynarodowego na Wydziale Prawa i Administracji UW. Powołany na przewodniczącego rady naukowej tego instytutu[3]. W latach 2013–2023 był kierownikiem Zakładu Międzynarodowego Prawa Publicznego[4]. W 2023 objął funkcję kierownika Katedry Prawa Międzynarodowego Publicznego[5]. Na macierzystym wydziale doszedł do stanowiska profesora.
Objął funkcje wiceprzewodniczącego rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych oraz wiceprzewodniczącego polskiej sekcji Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego[7]. Powoływany w skład Komisji Rewizyjnej Fundacji Uniwersytetu Warszawskiego[8]. W 2023 wybrany do Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk[9]. Jest autorem ponad 200 publikacji naukowych z zakresu prawa międzynarodowego i europejskiego[10].
Od 1994 działał w warszawskim samorządzie. Zasiadał w radzie gminy Warszawa-Centrum oraz Dzielnicy Żoliborz. W latach 1994–1998 był wiceprzewodniczącym sejmiku samorządowego województwa warszawskiego. Od 2002 zasiadał w Radzie m.st. Warszawy, w której pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego (2002–2005) i przewodniczącego (2005). Pełnił funkcję wiceprezydenta Komitetu Regionów Unii Europejskiej (2004–2005). Był członkiem Zespołu Polityki Europejskiej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz wiceprzewodniczącym Forum Zrównoważonego Rozwoju Rady Europejskich Gmin i Regionów.
W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany do Sejmu w okręgu warszawskim z listy PiS, zdobywając 2953 głosy[16]. W Sejmie V kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji do spraw Unii Europejskiej oraz komisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia prezydenckiego projektu ustawy lustracyjnej. Był też przewodniczącym i sprawozdawcą komisji nadzwyczajnej, która zajmowała się nowelizacją Konstytucji RP dotyczącą określenia zakresu dopuszczalności i procedur ekstradycji, w tym wprowadzenia zasad wykonywania europejskiego nakazu aresztowania oraz zasad współpracy Polski z Międzynarodowym Trybunałem Karnym. Przewodniczył delegacji Sejmu i Senatu do Zgromadzenia ParlamentarnegoRady Europy. W latach 2006–2007 był wiceprzewodniczącym działającej w jego ramach podkomisji do spraw przeciwdziałania przestępczości i walki z terroryzmem. W 2007 został wiceprzewodniczącym Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Od 2005 był też przewodniczącym delegacji Sejmu i Senatu do Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego. Od 6 września 2007 do 21 listopada 2007 pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.
W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 3524 głosy. W VI kadencji został ponownie członkiem prezydium Klubu Parlamentarnego PiS, gdzie odpowiadał za sprawy zagraniczne. W latach 2007–2009 był wiceprzewodniczącym Komisji ds. Unii Europejskiej, następnie objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych.
W 2008 złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez pilota, który odmówił przelotu do Tbilisi samolotu z prezydentem Lechem Kaczyńskim (prokurator stwierdził brak znamion czynu zabronionego)[17][18]. W listopadzie 2010 cypryjski sąd zasądził od niego solidarnie z Łukaszem Zbonikowskim odszkodowanie za zniszczenie wózków golfowych, do czego miało dojść w trakcie służbowego wyjazdu parlamentarzystów na Cypr w listopadzie 2008[19].
Doktoraty honoris causa: Uniwersytetu Europejskiego w Kijowie[3], Akademii Finansów w Erywaniu[32], Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Mychajła Drahomanowa w Kijowie[3], Akademii Adwokatury Ukrainy w Kijowie[3], Uniwersytetu Europejskiego w Tbilisi[38], uniwersytetu SDASU w Tbilisi[39], Donieckiego Uniwersytetu Narodowego[3], Wyższej Szkoły Zarządzania Bezpieczeństwem w Koszycach[40], Uniwersytetu im. Angeła Kynczewa w Ruse[34][41], East European University w Tbilisi[42], Lwowskiego Uniwersytetu Handu i Ekonomii[43] oraz Południowoukraińskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Konstantego Uszyńskiego[44]
.jpg)
