Joachim urodził się w 1503 roku w Oleśnicy jako drugi syn Karola I Podiebradowicza, księcia oleśnicko-ziębickiego i jego żony Anny, córki Jana II Szalonego, księcia żagańskiego. W latach 1515–1517 jego ojciec edukację młodego księcia powierzył Johannowi Hessowi, kanonikowinyskiemu, który potem stał się jednym z ważniejszych reformatorów religijnych na Śląsku[1].
Herb Srebrnej Góry nadany miastu w 1536 roku przez Podiebradowiczów
Panowanie
Po śmierci Karola I w 1536 roku, Joachim przejął wspólne rządy razem z młodszymi braćmi Henrykiem II, Janem i Jerzym II w księstwach ziębickim i oleśnickim. Jedną z ich pierwszych decyzji było nadanie 25 czerwca tego samego roku praw miejskichSrebrnej Górze, co związane było z rozwojem górnictwa w tej sudeckiej osadzie[2].
W tym samym czasie Joachim przeszedł na wiarę luterańską, której był gorącym zwolennikiem jeszcze za życia swojego ojca. W związku z tym w 1537 roku wypędził z Ziębic księży katolickich, powołując w ich miejsce luterańskiego pastora. Tego samego roku Joachim spotkał się w Budziszynie z elektoremBrandenburgii, Joachimem II Hektorem, który obiecał mu objęcie w niedalekiej przyszłości jednego z biskupstw w Lubuszu lub Brandenburgu, gdy te się zwolnią. W zamian uzyskał on zrzeczenie się roszczeń przez Joachima do Krosna Odrzańskiego[3].
W 1542 roku bracia Podiebradowicze zastawili księstwo ziębickie Fryderykowi II, władcy brzesko-legnickiemu za 70 tysięcy florenów. Jednocześnie Joachim zrezygnował z rządów w księstwie oleśnickim[4].
Biskup brandenburski
Zamek Ziesar, rezydencja biskupów brandenburskich
Kapitułakatedralna w Brandenburgu była przeciwna reformacji i krytycznie odnosiła się do przyjścia przez elektora Joachima II Hektora na wyznanie ewangelicko-augsburskie w 1539 roku, w związku z tym blokowała wybór Joachima Podiebradowicza na biskupa. Mimo to elektor zamierzał wypełnić swoje zobowiązania i 6 listopada 1545 roku mianował Joachima biskupem brandenburskim. Jednocześnie otrzymał tytuł księcia Rzeszy wraz ze sporymi włościami w Brandenburgii, stanowiącymi osobne świeckie władztwo. W 1560 roku abdykował na rzecz syna Joachima II Hektora, Jana Jerzego. Niedługo potem w 1572 roku biskupstwo brandenburskie zostało inkorporowane do Elektoratu Brandenburgii. Joachim Podiebradowicz wrócił do rodzinnych stron, gdzie do swojej śmierci sprawował opiekę nad swoimi bratankami – Henrykiem III i Karolem II w księstwie bierutowskim. Zmarł w 1562 roku we Wrocławiu[5].
.jpg)
_COA.gif)
