Po śmierci swojego ojca w 1498 roku razem z braćmi Albrechtem i Karolem, objął władzę w księstwach: ziębickim, oleśnickim oraz hrabstwie kłodzkim. Przy czym każdy z nich urzędował w innej części tego władztwa – Albrecht w Kłodzku, Karol w Ziębicach (do czasu wybudowania nowego zamku w Ząbkowicach Śląskich), a Jerzy w Oleśnicy. W tym samym roku sprowadzili oni do Lądka-Zdroju, Conrada von Bergka z Wiednia, który dokonał naukowych badań miejscowej wody i uznał ją za leczniczą. W efekcie tego bracia założyli w tej miejscowości pierwszy zakład kąpielowy Jerzy, nazwany tak na jego cześć[2]. W tym samym czasie razem z braćmi wspierał swojego teścia w łupieniu klasztoru w Lubiążu. W 1499 roku Jerzy nadał Oleśnicy, a następnie Bierutowowi przywilej warzenia i sprzedaży piwa po wsiach[3].
5 maja 1501 roku ze względu na kłopoty finansowe, po porozumieniu się z braćmi za 60 tysięcy talarów[4] sprzedał hrabstwo kłodzkie swojemu przyszłemu szwagrowi, Ulrykowi von Hardeckowi, zachowując jednocześnie dożywotnio tytuł hrabiego kłodzkiego dla siebie i wszystkich swoich potomków w męskiej linii[5]. W tym samym roku Jerzy razem z braćmi zapisali w dożywocie Wołów wraz z ziemiami, swojemu teściowi Janowi II, który utracił w 1488 roku księstwo głogowskie[3].
Jerzy zmarł w 1502 roku w Oleśnicy, a jego następcami zostali jego bracia i dotychczasowi współrządcy, Albrecht i Karol[6].
Zamek w Oleśnicy, główna siedziba Jerzego Podiebradowicza
Georg von Münsterberg, (w:) "Neue Deutsche Biographie" (NDB), t. 10, Duncker & Humblot, Berlin 1974, s. 487. (niem.) (informacje o księciu w artykule: "Johann II., Herzog von Glogau und Sagan")
.jpg)
