Urodził się 14 listopada 1927 w Warszawie jako syn Henryka i Marii[1][2]. Jako żołnierz Armii Krajowej w stopniu starszego strzelca uczestniczył w powstaniu warszawskim w 1944, po upadku którego został wzięty przez Niemców do niewoli[1][2].
Od 1960 należał do PZPR[1]. Był delegatem na VI, VII Zjazd PZPR[1]. Od 11 grudnia 1971 do końca życia był członkiem Prezydium Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR[3][1]. W latach 70. wchodził w skład Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPRNowe Drogi[5]. Od maja 1977 w randze podsekretarza stanu był zastępcą kierownika (wiceministrem) ministerstwa kultury i sztuki w rządzie Piotra Jaroszewicza (ministrem był wtedy Józef Tejchma), a następnie – od 26 stycznia 1978 do śmierci – wiceministrem i krótkotrwałym kierownikiem tego resortu[3][1]. Rozważano jego nominację na stanowisko ministra, co – wbrew późniejszym spekulacjom – nie było do końca przesądzone[6].
Oceniany negatywnie przez środowisko filmowców ze względu na utrudnianie twórczości i wtłaczanie jej w ramy ideologii partyjnej[10]. Działał m.in. przeciwko Andrzejowi Wajdzie. Wsławił się wydaniem polecenia o zatrzymaniu realizacji filmu Andrzeja Żuławskiego pt. Na srebrnym globie[11] oraz próbie zniszczenia wszystkich negatywów (film był zrealizowany w ponad 3/4 zaplanowanych zdjęć). Na skutek jego polecenia popularny serial „Wojna domowa” nie doczekał się planowanej kontynuacji[12].
