Janusz Antoni Wiśniowiecki

Janusz Antoni Wiśniowiecki
Ilustracja
Portret ks. Janusza Antoniego Wiśniowieckiego
Herb
Korybut
książę
Rodzina

Wiśniowieccy herbu Korybut

Data i miejsce urodzenia

14 czerwca 1678
Lwów[1]

Data i miejsce śmierci

16 stycznia 1741
Lwów

Ojciec

Konstanty Krzysztof Wiśniowiecki

Matka

Anna Chodorowska

Żona

Teofila Leszczyńska

Dzieci

Franciszka Urszula Wiśniowiecka

Odznaczenia
Order Orła Białego

Janusz Antoni Wiśniowiecki herbu Korybut (ur. 14 czerwca 1678, zm. 16 stycznia 1741 we Lwowie) – kasztelan krakowski 1726–1741, wojewoda krakowski 1706–1726, wojewoda wileński 1704–1706, kasztelan wileński 17021703, marszałek nadworny litewski 1699–1702, podczaszy litewski 16971698, marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1710 roku[2], starosta piński i nowotarski, starosta osiecki w 1704 roku[3], starosta parczowski w 1730 roku[4], książę.

Syn Konstantego Wiśniowieckiego oraz jego drugiej żony Anny z Chodorowskich. Starszy brat Michała Serwacego.

Życiorys

Poseł na sejm pacyfikacyjny 1699 roku z województwa wołyńskiego[5]. Był członkiem konfederacji olkienickiej w 1700 roku[6]. W styczniu 1702 roku podpisał akt pacyfikacji Wielkiego Księstwa Litewskiego[7]. Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku[8]. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku[9].

Był fundatorem kolegium jezuitów w Krzemieńcu[10].

W 1717 roku został wyznaczony senatorem rezydentem[11]. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym[12]. W 1735 roku podpisał uchwałę Rady Generalnej konfederacji warszawskiej[13]. W 1736 roku został wyznaczony senatorem rezydentem[14]. W 1717 roku odznaczony Orderem Orła Białego.

Zmarł w 1741 i został pochowany w kaplicy przy katedrze łaciń­skiej we Lwowie fundowanej przez siebie i żonę[15].

Przypisy

  1. Ilona Czamańska: Wiśniowieccy. Monografia rodu. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2007, s. 364. ISBN 83-7177-229-7.
  2. Herbarz polski T. I. Lipsk, 1839–1846, s. 382.
  3. w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo osieckie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 88.
  4. w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo parczowskie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 259.
  5. Bogusław Dybaś, Sejm pacyfikacyjny w 1699 r., Toruń 1991, s. 241.
  6. [Postanowienie generalne stanów W. X. Litewskiego wieczne y nigdy nienaruszone, na zieździe walnym woiewództw y powiatów. Pospolitym ruszeniem pod Olkinikami uchwalone [...] 1700], rkps Biblioteki Kórnickiej 00404, [b.n.s]
  7. Diariusz Sejmu Walnego Warszawskiego 1701-1702, Warszawa 1962, s. 305.
  8. Actum In Castro Sandomiriensi Sabbatho Ante Festvm Sanctorum Viti et Modesti martyrum proximo, Anno Domini millesimo sptingentesimo quarto, [b.n.s.].
  9. Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 99.
  10. Eustachy Antoni Iwanowski, Pamiątki polskie z różnych czasów, Kraków 1882, T.2, s. 41.
  11. Volumina Legum T. VI. Petersburg, 1860, s. 149.
  12. Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona [...] 27 (słow. [...] kwietnia [...] 1733, s. 31.
  13. Uchwała Rady Generalnej Konfederacji, 1735, s. 20.
  14. Volumina Legum. T. VI. Petersburg, 1860, s. 326.
  15. Andrzej Betlej. Nowe źródła do kaplicy Wiśniowieckich we Lwowie. w: Andrzej Betlej, Katarzyna Brzezina-Scheuerer, Piotr Oszczanowski: Między Wrocławiem a Lwowem. Sztuka na Śląsku, w Małopolsce i na Rusi Koronnej w czasach nowożytnych. Wrocław, 2011, s. 305–314, seria: Acta Universitatis Wratislaviensis.

Bibliografia

  • Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008.

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!