W pierwszym okresie po uzyskaniu niepodległości, rola marynarki w siłach zbrojnych Argentyny była marginalna. Dopiero od lat 70. XIX wieku stworzono niewielką flotę służącą do obrony wybrzeża, obejmującą także trzy okręty pancerne[1]. W latach 90. uległa ona znacznej rozbudowie z uwagi na napięcia w stosunkach z Chile i pod koniec XIX wieku jej główną siłę tworzyły zbudowane w Europie cztery krążowniki pancerne (typu Garibaldi), cztery krążowniki pancernopokładowe i dwa małe pancerniki obrony wybrzeża[1].
Lata 1900–1945
Pomimo pokojowego rozwiązania konfliktu z Chile, wzrost zbrojeń morskich Brazylii spowodował kolejny wyścig zbrojeń i przyjęcie w 1907 roku programu rozbudowy floty[2]. W jego ramach do 1915 roku zbudowano w USA dużym wysiłkiem finansowym dwa nowoczesne pancerniki generacji drednotów typu Rivadavia[2]. Z dwunastu zamówionych w Europie niszczycieli ostatecznie tylko cztery weszły do służby argentyńskiej[a]. Podczas I wojny światowej Argentyna pozostała neutralna. W 1906 roku marynarka liczyła ok. 8500 ludzi, a w 1919 ok. 9500 i 18 tysięcy rezerwistów[2]. Główną bazą było Buenos Aires, oprócz tego zbudowano doki w bazach Puerto Belgrano(inne języki) i Rio Santiago[2].
W 1926 roku uchwalono nowy program budowy okrętów, z uwagi na przestarzałość stanowiących większość floty XIX-wiecznych jednostek[3]. Do II wojny światowej marynarka nabyła w Europie trzy nowoczesne krążowniki i 12 niszczycieli[3]. Dopiero w latach 1932-33 nabyła też trzy pierwsze okręty podwodne[3]. W latach 30. powstały też pierwsze nowoczesne okręty budowane w Argentynie – trałowce typu Bouchard[3]. W tym okresie marynarka Argentyny była najsilniejsza i najnowocześniejsza w Ameryce Łacińskiej, z przewagą nad Brazylią i Chile, aczkolwiek dwa pozostałe państwa również posiadały drednoty i wcześniej weszły w posiadanie okrętów podwodnych[4]. Podczas II wojny światowej Argentyna również pozostała neutralna. W tym czasie Brazylia, dzięki pomocy aliantów, zrównała się z nią pod względem sił morskich[3].
W 1951 roku Argentyna nabyła dwa amerykańskie duże krążowniki lekkie typu Brooklyn budowy przedwojennej[5]. W dniach 16-19 września 1955 roku marynarka Argentyny odegrała główną rolę w zamachu stanu, który obalił dyktaturę Juana Peróna, biorąc udział w walkach i ostrzeliwaniu celów lądowych[6].
W 1958 roku Argentyna nabyła od Wielkiej Brytanii pierwszy lotniskowiec w Ameryce Południowej: ARA „Independencia” (typu Colossus), co postawiło jej marynarkę na wyższy poziom[5]. W 1968 roku został on zastąpiony przez ARA „Veinticinco de Mayo” tego samego typu[5]. Znaczący wzrost ilościowy nastąpił w latach 60. i zwłaszcza 70. Marynarka wzbogaciła się wówczas o kolejne okręty, w tym pierwsze od okresu międzywojennego okręty podwodne, dalsze niszczyciele i korwety; przeważnie zmodernizowane budowy wojennej, ale też nowe[7]. Podjęto w tym czasie współpracę z przemysłem niemieckim i brytyjskim, skutkującą podjęciem budowy części okrętów w kraju. W 1976 roku Argentyna przejęła pierwszy nowoczesny niszczyciel rakietowy budowy brytyjskiej – ARA „Hércules”, a następnie drugi zbudowany w kraju[7]. Więcej nowych okrętów znajdowało się na początku lat 80. w budowie, lecz nie weszły do służby przed 1982 rokiem[7].
Od lat 60. okręty argentyńskie uczestniczyły w szeregu incydentów związanych z ochroną strefy ekonomicznej kraju przed nielegalnym rybołówstwem[5]. W 1978 roku doszło do napięcia w stosunkach z Chile w związku ze sporem o wyspy nad Kanałem Beagle i marynarka Argentyny wyszła z portów w celu przeprowadzenia 22 grudnia 1978 roku desantu na spornych wyspach, lecz ostatecznie operację odwołano i wojnę udało się zażegnać[8].
Najpoważniejszym sprawdzianem bojowym dla marynarki stała się wojna falklandzka. Marynarka nie była jednak w pełni gotowa do wywołanej przez rządzącą juntę wojskową w kwietniu 1982 roku wojny[6]. Liczyła wówczas 31 000 personelu i 54 okręty[6]. Większość floty wzięła udział w otwierającym działania desancie na Falklandach 2-3 kwietnia, a następnie okręty tylko w ograniczonym zakresie brały udział w walkach z siłami brytyjskimi[6]. Jedyny lotniskowiec ARA „Veinticinco de Mayo” nie zdołał przeprowadzić ataku z użyciem samolotów. Marynarka poniosła istotne straty, w szczególności 2 maja 1982 roku brytyjski atomowy okręt podwodny HMS „Conqueror” zatopił przestarzały krążownik ARA „General Belgrano”. Był to drugi i ostatni od czasów II WŚ okręt zatopiony przez okręt podwodny, a utrata 323 członków jego załogi odpowiadała połowie argentyńskich strat w wojnie o Falklandy. Aktywnie natomiast używane było argentyńskie lotnictwo morskie, wraz z siłami powietrznymi, topiąc kilka okrętów brytyjskich.
Od końca XX wieku do XXI wieku
W latach 80. marynarka argentyńska wzbogaciła się o pewną liczbę nowoczesnych jednostek, zamówionych jeszcze przed wojną o Falklandy, we współpracy ze stoczniami niemieckimi, przede wszystkim cztery niszczyciele rakietowe typu Almirante Brown (MEKO 360H2), cztery korwety typu Espora (MEKO 140) i dwa okręty podwodne typu TR1700[7]. Z powodu trudności finansowych, Argentyna zmuszona była jednak zrezygnować z dwóch budowanych okrętów podwodnych i w najbliższych dekadach nie kupowała już nowych większych okrętów[7]. Dopiero na początku XXI wieku ukończono jeszcze dwie korwety typu Espora[9]. W 1988 roku wycofano z linii niesprawny lotniskowiec „Veinticinco de Mayo”, bez następcy[8]. Zespół okrętów argentyńskich z niszczycielem „Almirante Brown” i dwoma korwetami działał w latach 1990-91 na wodach Zatoki Perskiej w ramach międzynarodowej koalicji antyirackiej, a korwety argentyńskie wspierały też działania sił ONZ na Haiti w 1994 roku[9].
15 listopada 2017 roku zaginął na Atlantyku okręt podwodny ARA „San Juan” (S-42) z 44-osobową załogą.
W 2019 roku podpisano kontrakt z Francją na dostawy czterech oceanicznych okrętów patrolowych typu Gowind dla marynarki wojennej Argentyny[10].
2264 t, 66 m, zbudowane przez Nordseewerke, na licencji w Argentynie miały powstać cztery dalsze, ale program anulowano w 1994 przed ukończeniem dwóch pierwszych jednostek (S-43 ARA „Santa Fe” i S-44 „Santiago Del Estero”).
4100 t, okręty I serii, Argentyna zakupiła dwa niszczyciele rakietowe typu 42, wycofany ARA „Santísima Trinidad” zbudowano w Argentynie przez Rio Santiago, ARA „Hércules”, zbudowany przez Vickers przebudowano w Chile na okręt transportowy, mieszczący 238 żołnierzy i dwa śmigłowce.
Costa Sur (zmodyfikowany)
B-4
„Bahía San Blas”
1978
10 894 t, 119,9 m, zbudowany przez Astillero Príncipe w Buenos Aires.
↑Dostarczono cztery niszczyciele ze stoczni niemieckich. Cztery budowane w Wielkiej Brytanii niszczyciele typu San Luis sprzedano Grecji jako typ Aetos, a cztery budowane we Francji typu Mendoza zostały przez nią przejęte po wybuchu I wojny światowej (Conway’s All the world’s fighting ships 1906–1921 ↓, s. 402).
↑ abMichal Stolar, Ivan Zajac. Kręte losy argentyńskich lotniskowców. ARA Veinticino de Mayo. Część 2. „Morze, Statki i Okręty”. 6/2011. XVI (113), s. 23-25, czerwiec 2011. Magnum X miejsce =Warszawa.
↑ abJane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002, s. 11-13. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
Conway’s All the world’s fighting ships 1860–1905. Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugene Kolesnik (red.). Londyn: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
Conway’s All the world’s fighting ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). Londyn: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
.svg)
.jpg)
