Za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego był powolnym narzędziem Rosji. W 1764 roku został wyznaczony senatorem rezydentem[14]. Był członkiem konfederacji radomskiej 1767 roku[15]. 23 października 1767 roku wszedł w skład delegacjiSejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiegoNikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej[16]. Członek konfederacji 1773 roku, podpisał się na pierwszym zniszczonym egzemplarzu aktu konfederacji, następnie 16 kwietnia 1773 roku złożył przyrzeczenie (sponsję), że podpisze ponownie konfederację[17]. Na Sejmie Rozbiorowym (1773-1775) odegrał dużą rolę jako prezes delegacji, traktującej z mocarstwami ościennymi. Pobierał jurgielt z ambasady rosyjskiej w wysokości 1 500 czerwonych złotych w 1775 roku. Suma ta stanowiła połowę rocznej pensji pobranej od Rosjan w 1778 roku[18].
23 czerwca 1777 został arcybiskupem gnieźnieńskim[4] i sprawował ten urząd aż do śmierci. Rozwijał na tym stanowisku energiczną działalność, stworzył sufraganięłowicką, odrestaurował pałac warszawski, podniósł gospodarkę w dobrach arcybiskupich, wybudował kilka kościołów, równocześnie występował w życiu politycznemu na sejmach i w Radzie Nieustającej.
Pochowany w kościele św.Jakuba w Skierniewicach. Ciało spoczywa w sarkofagu z czarnego marmuru dębnickiego w krypcie pod kenotafem autorstwa Giacomo Monaldiego ustawionym w kościele.
Przypisy
↑ abcHierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VI, Patavii 1958, s. 435. (łac.)
↑Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 313.
↑ abMichał Kowalski, Dzieje Mniszewa, Warszawa 1984, s. 17.
↑ abHierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VI, Patavii 1958, s. 226. (łac.)
↑Elektorów poczet, którzy niegdyś głosowali na elektorów Jana Kazimierza roku 1648, Jana III. roku 1674, Augusta II. roku 1697, i Stanisława Augusta roku 1764, najjaśniejszych Królów Polskich, Wielkich Książąt Litewskich, i.t.d. / ułożył i wydał Oswald Zaprzaniec z Siemuszowej Pietruski, Lwów 1845, s. 259.
↑Akt elekcyi Roku Tysiąć Siedemset Sześćdziesiątego Czwartego, Miesiąca Sierpnia, Dnia dwudziestego siódmego, s. 19.