Jerzy Dąbrowski (ur. 26 kwietnia 1931 w Liszkowie , zm. 14 lutego 1991 ) – polski duchowny rzymskokatolicki , biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1982–1991.
Urodził się 26 kwietnia 1931 w Liszkowie [1] Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie-Poznaniu , gdzie odbył studia filozoficzno-teologiczne. Święceń prezbiteratu udzielił mu 25 maja 1956 w bazylice archikatedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie biskup pomocniczy poznański Franciszek Jedwabski . Od 1959 studiował muzykologię w Studium Muzyki Liturgicznej w Aninie. Wykształcenie poszerzał w Instytucie Muzyki Sakralnej przy Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie zdobył dyplom na Wydziale Śpiewu Gregoriańskiego, Kompozycji i Organów Liturgicznych, a w 1970 otrzymał doktorat [2]
Po święceniach pomagał w pracy duszpasterskiej w parafii św. Mikołaja w Korytach. Od grudnia 1956 pracował jako wikariusz w parafii Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Inowrocławiu (gdzie był również prefektem szkół podstawowych) i w parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Bydgoszczy . Był duszpasterzem w Zakładzie dla Ociemniałych w Laskach i duszpasterzem akademickim przy kościele św. Anny w Warszawie . W 1973 został współpracownikiem Sekretariatu Episkopatu Polski , od 1977 pełnił tam funkcję referenta. W 1979 zatrudniony w Sekretariacie Prymasa Polski, odpowiadał za duszpasterstwo Polonii i kontakty z episkopatami innych państw. W archidiecezji gnieźnieńskiej zasiadał w komisji liturgicznej i był deputatem ds. karności i wychowania w seminarium duchownym. W 1978 został obdarzony godnością kapelana honorowego Jego Świątobliwości [2] Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie [2]
20 lutego 1982 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej ze stolicą tytularną Tamascani . Święcenia biskupie otrzymał 25 marca 1982 w bazylice prymasowskiej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie . Udzielił mu ich Józef Glemp , arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski, w asyście Jana Michalskiego , biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego, i Kazimierza Romaniuka , biskupa pomocniczego warszawskiego[2] Gratia et fidelitas ” (Łaska i wierność )[3] wikariusza generalnego archidiecezji gnieźnieńskiej. Rezydował jednak w Warszawie, gdzie pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Polski . Był przewodniczącym Podkomisji Episkopatu Polski ds. Muzyki Kościelnej. Od 1989 kierował Zespołem Pomocy Kościelnej dla Katolików w ZSRR. Działał w duszpasterstwie, szczególnie, środowisk twórczych, dyplomatów i katolików na Wschodzie[2]
Przez wiele lat utrzymywał poufne kontakty z funkcjonariuszami Służby Bezpieczeństwa [4] soboru watykańskiego II [5] [6]
Zginął 14 lutego 1991 w wypadku samochodowym[2] [2] cmentarzu św. Piotra i Pawła w Gnieźnie [7] kościele św. Piotra i Pawła w Gnieźnie , położonego na terenie tego cmentarza[7]
Przypisy
↑ Jerzy Dąbrowski . catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-07-05]. (ang. ) .↑ a b c d e f g K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej . Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 28–29. ISBN 83-7052-900-3 . ↑ K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej . Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 186. ISBN 83-7052-900-3 . ↑ R. Terlecki : Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce 1944–1990 . Kraków: Wydawnictwo Literackie , 2009, s. 328. ISBN 978-83-08-05107-8 .↑ S. Koper : Wielcy szpiedzy w PRL . Warszawa: Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2014, s. 199. ISBN 978-83-7700-156-1 . OCLC 892602549 .↑ S. Koper : Wielcy szpiedzy w PRL . Warszawa: Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2014, s. 200. ISBN 978-83-7700-156-1 . OCLC 892602549 .↑ a b Gniezno: Prymas poświęcił kryptę biskupów pomocniczych . ekai.pl (arch.), 2012-11-02. [dostęp 2018-02-20].
Jerzy Dąbrowski [dostęp 2010-11-25] (ang. ) .Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy