Po wybuchu I wojny światowej organizował oddziały polskie w Wiedniu, gdzie wcześniej został przeniesiony z Ekspozytury Budowy Dróg Wodnych w Krakowie[6]. Po sformowaniu dwóch kompanii przekazał je do Krakowa i sam uzyskał zwolnienie z pracy i wstąpił do Legionów Polskich[6]. Służył w nich od sierpnia 1914 do września 1917. Był dowódcą batalionu uzupełnień w Wiedniu (awans na kapitana otrzymał we wrześniu 1914 roku). Od maja 1915 do listopada 1916 roku był dowódcą batalionu w 4 i 6 pułku piechoty Legionów (awans na majora otrzymał we wrześniu 1915, a awans na podpułkownika w październiku 1916 roku). Od listopada 1916 do września 1917 roku był dowódcą 4 pułku piechoty. Od września 1917 do lutego 1918 roku był inspektorem wyszkolenia Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po przejściu II Brygady przez front został internowany na Węgrzech i osadzony w obozie w Dułowie(inne języki) (węg.Dulfalva) na Zakarpaciu. 1 maja 1918 został zwolniony i wcielony do c. k. Pułku Strzelców Nr 16 w Krakowie[10], a następnie jako austriacki oficer rezerwy został wysłany na front włoski.
Od listopada 1918 do września 1919 roku był organizatorem i dowódcą oddziałów podhalańskich. 13 maja 1919 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Nowego Targu[11]. Od września 1919 do marca 1920 roku był dowódcą Brygady Górskiej. Następnie od marca 1920 do sierpnia 1926 roku dowodził 21 Dywizją Piechoty Górskiej. 1 maja 1920 roku zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia 1920 roku, a 3 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W okresie od sierpnia 1926 do października 1930 roku był dowódcą Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Z dniem 31 grudnia 1930 roku, na własną prośbę, został przeniesiony w stan spoczynku[12].
Wykorzystując swoje wykształcenie politechniczne otworzył w Warszawie biuro miernicze, a ponadto zajął się gospodarką rolną w kupionym w 1930 majątku Majdan k. Trzepnicy w powiecie piotrkowskim. Tu z pomocą tylko miejscowego majstra postawił dom mieszkalny i inne budynki gospodarcze[13]. Wszedł też w krąg polityki – między innymi włączył się w tworzenie prorządowego Obozu Zjednoczenia Narodowego z inspiracji gen. Edwarda Śmigłego-Rydza[14], oraz działalnością w regionalnym ruchu podhalańskim.
Z ramienia BBWR był posłem na Sejm RP (1928–1935) i senatorem RP (1935–1939)[9].
21 lipca 1900 poślubił w Sanoku pochodzącą z pobliskiego Czerteża Józefę Jarosz (1880–1941)[5][15]. Jego żona była przewodniczącą pierwszego zarządu Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa” w Przemyślu[16]. Z małżeństwa tego miał czworo dzieci, córki Janinę (1901–1977), po mężu Cąplak i Bronisławę (1902–1929) oraz synów, Władysława (1904–1951) i Adama (1906–1980). Jego wnuczką (córką Władysława) jest Divina Galica[17]. Po śmierci zony ożenił się drugi raz – z Bronisławą Dąbrowską (1899–1982)[18].
Aleksandra Kozłowska, autorka książki „Góral generałem – Andrzej Galica. Biografia żołnierza, polityka i literata” przy pomniku Generała w Białym DunajcuGroby w kwaterze legionistów na Nowym Cmentarzu w Zakopanem, po prawej – grób Andrzeja Galicy
Janosik: pieśń dramatyczna w 4 aktach, Warszawa: Poleski Posterunek Wydawniczy” „Placówka”, 1922 (Warszawa: W. Piekarniak).
Przysięga: urywek z życia współczesnego na Podhalu w trzech odsłonach, Kraków: Z. Klemensiewicz, 1909 (Kraków: Druk. Ludowa).
Robert Szporn: dramat w 4 aktach, Kraków: „Książka”, 1912 (Kraków: Druk. Ludowa).
Twierdzą nam będzie każdy próg: utwór dramatyczny w 3-ch aktach z prologiem i inwokacją: osnuty na tle walk o Lwów: (wyszczególniony w 1928 r. na konkursie magistratu Lwowsk.), Przemyśl: J. Styfi, [1929] (Przemyśl: J. Styfi).
Upamiętnienie
Jesienią 1973, po kilku miesiącach starań, m.in. dzięki wsparciu materialnemu i organizacyjnemu udzielonemu przez Stanisława Fita z Czarnego Dunajca, byłego podkomendnego generała Galicy, prochy generała zostały sprowadzone na Podhale, gdzie 20 października pochowano je w kwaterze legionistów na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej w Zakopanem. W uroczystym pogrzebie uczestniczyli m.in. przedstawiciele władz administracyjnych Zakopanego, Zarząd Główny Związku Podhalan, przedstawiciele Zarządu Głównego Związku Podhalan w U.S.A., duchowieństwo z ks. kanonikiem Władysławem Curzydłą (proboszczem Parafii Najświętszej Rodziny) na czele. Przemówienia pogrzebowe wygłosili: ks. prałat Jan Krupiński, red. Włodzimierz Wnuk, gen. Mieczysław Boruta-Spiechowicz, pisarz Adam Pach, Józef Obrochta i dr Wincenty Galica[8].
W 1919 r. gen. Galica otrzymał godność honorowego obywatela Nowego Targu[9].
patron Gminnego Ośrodka Kultury w Białym Dunajcu[31].
przed Urzędem Gminy w Białym Dunajcu stoi pomnik generała Andrzeja Galicy, ufundowany w 2000 przez górali z Chicago[32].
W miejscu przy ul. Skupniowej w Białym Dunajcu, gdzie stał dom w którym urodził się generał, ustawiona została tablica pamiątkowa[31]
14 maja 2008 odsłonięto tablicę pamiątkową ku czci gen. brygady Andrzeja Galicy w Domu Podhalan w Chicago, wyryto na niej słowa będące zawołaniem generała: „Kieb co, kany co, abo co, to my som” z podpisem: Związek Podhalan oraz dowództwo 21 Brygady Strzelców Podhalańskich w darze dla wszystkich członków Związku Podhalan w Ameryce Północnej. Chicago 14 maja 2008 roku. Tablicę odsłonił dowódca 21 Brygady Strzelców Podhalańskich, gen. bryg. Tomasz Bąk, który przybył do Chicago wraz z dowódcą 5 Batalionu Strzelców Podhalańskich, podpułkownikiem Zbigniewem Ząbkiem[32].
Instytut Pamięci Narodowej wydał na 2019 rok kalendarz poświęcony postaciom 12 oficerów Wojska Polskiego II RP, w którym na październikowej karcie widnieje postać Andrzeja Galicy[33].
Przypisy
↑Kozłowska Aleksandra Anna: Generał Galica i Tatry, [w:] „Tatry” nr 1 (47), zima 2014, s. 107–111, ISSN 0867-4531.
↑Związek Legionistów Polskich : 1936-1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
↑Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1939, Warszawa 1939, s. 72.
↑ abcGalica Andrzej, [w:] ZofiaZ.Radwańska-ParyskaZofiaZ., Witold HenrykW.H.ParyskiWitold HenrykW.H., Wielka Encyklopedia Tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1995, s. 296, ISBN 83-7104-008-3, OCLC835423690.
Irena Łukaszka, Barbara Słuszkiewicz, Gen. Andrzej Galica (1873-1945), [w:] Obywatele honorowi miasta Nowego Targu. Nowy Targ 2000, s. 38–42, portr.
Stanisław Kałamacki, Magdalena Sokalska-Żegleń, Andrzej Galica (1873-1945), [w:] Parnas zakopiański. Zakopane 2010, wyd. „Stanmar”, s. 31–36.
Aleksandra Kozłowska, Góral generałem – Andrzej Galica. Biografia żołnierza, polityka i literata, Dom Wydawniczy Księży Młyn, Łódź 2013, s. 588.
prasa i periodyki
„Łódź w Ilustracji”, 9 II 1936, nr 6, s. 1 (na spotkaniu z wojewodą łódzkim Aleksandrem Hauke-Nowakiem w łódzkim Urzędzie Wojewódzkim); Tamże, 5 IX 1937, nr 36, s. 1 i 2 (na zjeździe przedstawicieli organizacji wiejskich OZN z terenu województwa łódzkiego)
Aleksandra Kozłowska, Góral generałem – rzecz o Andrzeju Galicy (1873-1945), [w:] „Prace Naukowe WSP w Częstochowie”. Seria: Zeszyty Historyczne, 2003, z. VIII, s. 65–76.
Aleksandra Kozłowska, Generał Andrzej Galica – poseł i senator 1930-1939. Szkic do łódzkiego fragmentu biografii politycznej, „Rocznik Łódzki” 2004, T. 51, s. 193–217.
Aleksandra Kozłowska, Generał Galica i Tatry, „Tatry” nr 1 (47), zima 2014, s. 107–111, ISSN 0867-4531.
RB [Ryszard Bonisławski], Podhalański generał, „Magazyn 60+” [Łódź], 2014, nr 9, s. 33–35.