Al-Latrun leżała we wschodniej części doliny Ajalon, na wzgórzu Latrun na pograniczu Szefeli i gór Judei. Według danych z 1945 do wsi należały ziemie o powierzchni 8 376 ha. We wsi mieszkało wówczas 190 osób[1].
Strategiczne znaczenie tego miejsca była bardzo dobrze znane już od Starożytności. W 1187 krzyżowcy wybudowali na wzgórzu Latrun zamek obronny Le Toron des Chevaliers, z którego ocalała jedna wieża. Jednak pomimo waleczności krzyżowców ziemie te przeszły pod panowanie Islamu. Pod koniec panowania osmańskiego, w 1890 francuscy mnisi trapiści wybudowali na wzgórzu klasztor. Mnisi założyli szkołę rolniczą na polach pobliskiej wsi al-Latrun, która słynęła ze swoich winnic. Podczas I wojny światowej mnisi zostali zmuszeni przez Turków do opuszczenia klasztoru, który zajęło wojsko. Do zniszczonych zabudowań klasztornych mnisi wrócili dopiero w 1927. W 1931 odkupili od mieszkańców wsi winnicę. W zamian zbudowali dwadzieścia nowych domów. W okresie panowania Brytyjczyków al-Latrun była niewielką wsią[1].
W latach 1941–1942 Brytyjczycy wybudowali na wzgórzu fort Tegart, będący siedzibą brytyjskiej policji mandatowej. Fort zapewniał bezpieczeństwo komunikacji w dolinie Ajalon. Gdy 14 maja 1948 dobiegł końca brytyjski mandat w Mandacie Palestyny, brytyjska policja opuściła fort. Wieś stała się wówczas bazą sił Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, która atakowała żydowskie konwoje do Jerozolimy. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej 18 maja rejon al-Latrun zajęły siły jordańskiego Legionu Arabskiego. W kolejnych tygodniach rejon Latrun stał się obiektem kolejnych izraelskich operacji wojskowych, które zmierzały do odblokowania komunikacji z Jerozolimą. W trakcie tych walk mieszkańcy wsi uciekli do pobliskiej wioski Imwas, a ich macierzysta wieś uległa całkowitemu zniszczeniu[1].