10 Eskadra Lotnictwa Łącznikowego (10 elł) – pododdział lotnictwa łącznikowego Wojska Polskiego.
W 1952 roku, na bazie lotniczego klucza łącznikowego V Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy, sformowano 10 Samodzielną Eskadrę Lotnictwa Łącznikowego o etacie nr 6/153. Etat przewidywał 111 żołnierzy i 8 pracowników kontraktowych[1].
W 1956 roku eskadra została podporządkowana dowódcy 3 Korpusu Lotnictwa Mieszanego w zakresie sprawowania nadzoru nad szkoleniem lotniczym[2].
W 1967 roku eskadra została przemianowana na 3 Saską Samodzielną Eskadrę Lotnictwa Łącznikowego[3]. W 1968 roku po raz kolejny przeformowano eskadrę. Eskadra otrzymała nazwę 3 Saska Eskadra Lotnictwa Łącznikowego[4].
W 1969 roku eskadra została włączona w skład 49 Pułku Śmigłowców[5]
W 1991 roku eskadra została rozformowana[6].
Dowódcy eskadry
- por. pil. Bolesław Wnuk (1952 - 1956)
- ppłk pil. Stanisław Szklarz (1956 - 1965)
- ppłk pil. Stefan Różanek (1965 - 1967)
- ppłk pil. Ignacy Żyliński (1967 - 1984)
- ppłk pil. Stanisław Wujak (1984 - 1985)
- ppłk pil. Alfred Bonna (1986 - 1991)
Przypisy
- ↑ Zarządzenie ministra obrony narodowej Nr 0096/Org. z 11 grudnia 1951 roku.
- ↑ Rozkaz ministra obrony narodowej nr 045/Org. z 16 października 1956 roku.
- ↑ Rozkaz ministra obrony narodowej ogłoszony w Dzienniku Rozkazów Tajnych nr 5 z 5 czerwca 1967 roku
- ↑ Zarządzenie szefa Sztabu Generalnego nr 0159/Org. z 13 grudnia 1968 roku
- ↑ Zarządzenie szefa Sztabu Generalnego nr 063/ Org. z 5 września 1969
- ↑ Zarządzenie szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z 2 grudnia 1991 roku
Bibliografia
- Józef Zieliński (red.): Polskie lotnictwo wojskowe 1945–2010: rozwój, organizacja, katastrofy lotnicze. Warszawa: Bellona SA; Wojskowe Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „SWAT”, 2011. ISBN 978-83-11-12140-9.
