W polskim planie mobilizacyjnym „W” przewidziano utworzenie dwunastu plutonów łącznikowych oznaczonych kolejnymi numerami od 1 do 12. Jednostkami mobilizującymi były pułki lotnicze. Każdy z sześciu pułków formował dwa plutony. Cztery plutony były mobilizowane niejawnie przez 3 i 4 Pułk Lotniczy, natomiast pozostałe były formowane w I rzucie mobilizacji powszechnej[4]. Wszystkie pododdziały zostały zmobilizowane na przełomie sierpnia i września 1939 roku, i wzięły udział w kampanii wrześniowej. W toku działań wojennych zostały improwizowane kolejne dwa pododdziały → plutony łącznikowe II RP.
„Załogi plutonów łącznikowych latając podczas Wojny Obronnej 1939 roku na powolnych i nie uzbrojonych samolotach, zapisały jedną z najpiękniejszych kart w historii polskiego lotnictwa, wykonując powierzone zadania z pełnym poświęceniem, w ustawicznym zagrożeniu od lotnictwa nieprzyjaciela, jak też niemieckiej obrony przeciwlotniczej oraz - niestety - własnej”[5].
Lotnictwo Ludowego Wojska Polskiego, w latach 1944-1945 występujące pod nazwą „Lotnictwo Frontu Wojska Polskiego”, miało w swoim składzie jeden oddział i siedem pododdziałów lotnictwa łącznikowego[6]:
↑Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 454, 457, 458, 460, 462, 463, 465.
↑Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939, s. 241.
↑Strzałkami zaznaczono związki operacyjne i taktyczne w skład, których wchodziły jednostki lotnictwa łącznikowego.
Bibliografia
Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970.
Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939, Biblioteczka Skrzydlatej Polski, tom 14, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1982, ISBN 83-206-0281-5.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja, Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, Warszawa 2010, ISBN 978-83-86100-83-5.