Caupena[1] (Caupenne en francés) qu'ei ua comuna gascona de Shalòssa, situada dens lo departament de las Lanas e la region de Navèra Aquitània, ancianament d'Aquitània.
La prononciacion qu'ei [ku'penə]. Las fòrmas ancianas que son : Sanctus Martinus de Gueites e Sanctus Martinus de Caupena (sègles XI-XII, cartulari de Dacs), Caupen, Caupene, Coupène en 1243, Vitali de Caupene en 1279, Caupene en 1280, castrum de Caupenna en latin, en 1285, Cava Penna, en latin, en 1299, Caupene (mapas de 1638, 1714 e 1733 [2].
Dauzat qu'explica lo nom per un mot latin inatestat, *cova, « curada, cava, cahornuda » o calva, « pelada », dab lo prelatin penna, « montanha » [3].
Negre, citat per B. Boyrie-Fénié, qu'i ved l'adjectiu occitan femenin cava e pena « arròca hauta, crèsta de montanha, escarpament ». Astor, tanben citat per B. Boyrie-Fénié, qu'explica lo nom per un compausat calv pena, vienut cauv pena, « montanha pelada a la cima » o d'un compausat cau pena qui auré lo sens d'« excavacions de la ròca » [2].
Segon Bénédicte Boyrie-Fénié, lo nom qu'ei tanben lo d'ua grana familha, sortida probablament de Caupena d'Armanhac. Que remplacè Gueites, vienut deu francic *wahtôn, « velhar », que designava un pòste de gait/gaita/guèit. J.B. Orpustan que ved dens lo nom ua tautologia : lo prumèr element qu'ei lo de Calp, vila famosa per son ròc ([lo Penyal d'Ifac]) qui seré compausat de *kal-, varianta de *kar(r)-. L'atestacion Caupen de 1243 que poderé miar cap a *calp-ennu, dab elements prelatins [2].
Delamarre qu'explica los dus Caupenas per *Cauo-pennā, *Cauā-pennā, dilhèu « la punta curada », mes, pr'amor lo p se consèrva dens la lenga actuala, que cau supausar meilèu un sintagme deu tipe *Cauā Pennā. *Pennā que significa « cap », mès qu'a d'autes sens derivats, oronimics. *Cauā qu'a lo sens de « la cavèca ». Lo nom de Caupena que seré donc celtic [4].