La prononciacion qu'ei [man]. Las fòrmas ancianas que son de Menta, en latin, en 1289, Man (mapa de 1638), Mant (mapas de 1651 e deu començament deu sègle XVIII), Man (mapa de 1714), Mant (mapa de 1733) [1].
Astor, citat per B. Boyrie-Fénié, que plaça Mant dens lo preceltic, atau com Mandalhas (Cantal) e Mantailles, nom d'un costalat [e d'un vilatge] près d'Anneyron (Droma[1]. Per aqueths darrèrs nom, que i a tres candidats celtics, mandu, « poné, petit chivau », lo nom celtic atestat Mand(us), benlhèu derivat deu precedent e mantala, « las rotas », accentuat sus la prumèra sillaba.
Bénédicte Boyrie-Fénié que constata i a turons a l'entorn e quasi tots los noms de parròpias son oronimes (d'oèst en èst, Poi, comuna de Gaujac, Brassempoi, Momui, La Craba, Morgans e Montsegur). Mant, dab lo vocable de Sent Pèr, qu'a originas anticas e l'etime qu'ei anterior a la romanizacion. Rostaing qu'evòca ua arrasic preindoeuropèa *MaN-T-. J.B. Orpustan que remarca la parentat entre Mant, lo quartièr de Mandos, a Jatsu Garazi (Cisa) e lo basco mendi, « montanha »; a Jatsu que i a ua seria de turons localizats regularament. Bénédicte Boyrie-Fénié que precisa lo cognomen Manto, atestat un sol còp en Rètia, ei improbable. Lo nom que sembla un oronime [1], s'ei pas un producte deu nom celtic Mand(us).
Comunas delas Lanasde Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg){kind=small}
