Етапни трки
Еднодневни трки и класици
Тони Мартин (германски: Tony Martin; р. 23 април 1985 во Котбус) — германски професионален друмски велосипедист, кој вози за UCI World Tour екипата Џамбо-Висма.[2]
Мартин е познат како специјалист за хронометри и е четирикратен светски првак во истата дисциплина, победувајќи во 2011, 2012, 2013 и 2016 година. Исто така, освоил сребрен медал на Летните олимписки игри во Лондон, завршувајќи како второпласиран зад Бредли Вигинс на трката.
Мартин бил во составот на три победнички екипи на Омега Парма-Квик Степ на Светското првенство во екипен хронометар, во 2012, 2013 и 2016 година. Исто така, Мартин победил на пет хронометарски етапи на големите трки; три на Тур де Франс во 2011 и 2013 и две на Вуелта а Еспања во 2011 и во 2014. Освоил и неколку етапни трки, вклучувајќи ги Енеко Тур, Париз-Ница и првите две изданија на Трката околу Пекинг во 2011 и 2012.
Тони Мартин е роден во поранешната Источна Германија во Котбус. Заедно со остатокот на неговото семејство, тој побегнал од Источна Германија кратко пред падот на Берлинскиот ѕид и пропаѓањето на комунистичка Источна Европа.[3] Подоцна се вратил во источниот дел на Германија, посетувајќи спортско училиште во Ерфурт.
Мартин станал професионалец во 2008 година, за Тим Хај Роад и освоил 4 трки во првата година, вклучувајќи и три хронометри.
Во 2009, Мартин ги освоил хронометрите на Критериум Интернационал и Трка околу Баварија. Исто така, учествувала на долги етапни трки, победувајќи во планинскиот пласман на Париз-Ница и Тур де Свис, завршувајќи втор во крајниот пласман и победувајќи етапа на Тур де Свис. Мартин имал определен успех и на Тур де Франс, носејќи ја белата маичка на етапите 3-14 и освојувајќи ја наградата за борбеност по завршувањето втор на 20-та етапа. Тој го освоил бронзениот медал на Светското хронометарско првенство на крајот на сезоната.
Мартин постигнувал сè поголем успех во хронометрите, победувајќи ја националните првенства, како и на етапите во Трка околу Калифорнија и Тур де Свис. Мартин завршил втор на прологот и на поединечниот хронометар (етапа 19) на Тур де Франс и повторно ја носел белата маичка (етапи 1-3). По Тур де Франс, Мартин завршил прв во генералниот пласман на Енеко Тур, како и на хронометарската етапа 7 и во пласманот за млад возач. Мартин, повторно, земал бронзен медал на Светското хронометарско првенство.
Во 2011, Мартин победил во генералните пласмани на Волта ао Алгарве и Париз-Ница[4], освојувајќи ги хронометрите на двете трки. Исто така, завршил втор во генералниот пласман на Тур де Романди и го освоил хронометарот на Критериум ду Дофине.
Мартин ја освоил првата етапа на Гранд Тур трките со победата во индидуалниот хронометар на 20-та етапа на Тур де Франс[5]. Исто така, го освоил хронометарот (етапа 10) на Вуелта а Еспања.[6]
Во септември, Мартин го освоил златниот медал на светското хронометарско првенство во Копенхаген, Данска.[7]. Потоа, го освоил и воведниот хронометар на првото издание на Трка околу Пекинг,[8] и го одржувал водството во трката до крајот на трката, со што победил во крајниот пласман.[9][10]
По најавата дека ќе се повлече од ХТЦ-Хајроад на крајот на 2011, Мартин потпишал со екипата Омега Парма-Квик Степ за сезоната 2012.[11]
Мартин ја започнал 2012 со втора победа во генералниот пласман на Волта ао Алгарве, завршувајќи втор зад Бредли Вигинс за помалку од секунда во последниот хронометар. Во април, Мартин останал без свест по судирот со автомобил во текот на тренирањето[12] и значајни повреди, оневозможувајќи ја неговата рана сезона. Мартин се вратил со возење на Трката околу Белгија во мај, освојувајќи го хронометарот на етапата 4 и генералниот пласман.
На Тур де Франс 2012 надежите на Мартин за освојување на воведниот пролог, биле спречени од механички проблем, кој го приморал да го смени велосипедот на патеката. Потоа, на првата етапа се здобил со фрактура на рачниот зглоб. Тој ја напуштил трката со цел да ѝ дозволи на неговата повреда да заздрави пред да настапи на хронометарот на Летните олимписки игри 2012 три недели подоцна.[13] Го освоил сребрениот медал на Олимпијадата зад Бредли Вигинс.[14]
Во септември, Мартин бил дел од екипата на Омега Парма-Квик Степ од шест луѓе, кои го освоија првиот воведен хронометар на Светските друмски првенства 2012. Три дена подоцна, успешно ја одбранил неговата титула во поединечен хронометар, победувајќи го Тејлор Фини за пет секунди и поминувајќи го Алберто Контадор на патеката.
Во октомври, Мартин заминал во Кина со цел да ја одбрани неговата титула на Трката околу Пекинг, последната трка во Светската турнеја од сезоната. Успешно ја довршил неговата мисија, искачувајќи се во генералниот пласман до врвот.[15] Добро се пласирал на сите етапи, но за победата најмногу е заслужна соло-победата на етапата 2, каде ја десеткувал групата, победил пред најблиските соперници и ја освоил првата етапа (која не била хронометар) во три години.[16]
Во февруари, Мартин го освоил генералниот пласман на Волта ао Алгарве. Ја заработил водечката маичка на четвртата и последна етапа, хронометар од 34,8 километри на кој доминирал. Второпласираниот Михал Квјатковски (Омега Парма-Квик Степ) завршил зад Мартин со помалку од една минута. Во генералниот пласман го победил Квјатковски и Ливе Вестра од Вакансолел-ДКМ.[17] На Тур де Франс учествувал во пад на првата етапа, поради што се здобил со повреди и потрес на мозокот.[18] Сепак, доволно се опоравил за да победи на етапата 11, поединечен хронометар.[19] Со просечна брзина од 54,271 километар на час, Мартин го извозел третиот најбрз хронометар на Тур во неговата историја.[20]
На шестата етапа на Вуелта а Еспања успеал да извози 175 километри сам во бегство, но бил достигнат во последните метри на етапата.[21][22] Оваа етапа претставувала подготовка за настапот на Светското првенство. Потоа, Мартин ѝ помогнал на својата екипа Омега Парма-Квик Степ при тесната победа над Орика-ГринЕЏ на Светското првенство во екипен хронометар, пред да ја постигне победата на трката за поединечен хронометар, каде го победил второпласираниот Вигинс за 46 секунди и дополнителни две секунди над Канчелара, кој завршил на третото место.[23]
На 1 мај ја освоил третата последователна победа на Трката околу Белгија и поставил нов рекорд, постигнувајќи го тоа. Девет други возачи успеале претходно да победата двапати на трката. На 13 јули 2014, Мартин ја освоил својата прва друмска етапа на Тур де Франс. Се работело за деветтата етапа, каде бил во бегство 155 километри, а последните 60 километри сам, што ги вратило сеќавањата за неговиот познат подвиг на Вуелта во 2013 година.[24] Овој пат Мартин ја освоил етапата и можел да почне со прослава некое време пред целта. Го завршил Тур со победа на поединечниот хронометар на 20. етапа со разлика од 1 минута и 39 секунди пред најблискиот соперник.[25]
Мартин ја имал својата прва победа во сезоната на поединечниот хронометар на Волта ао Алгарве. Втората ја остварил во мај, на завршниот хронометар на Тур де Романди, каде бил подобар од Симон Шпилак за единаесет секунди на влажните улици на Лозана.[26] На крајот на јуни успешно ја одбранил титулата на националното хронометарско првенство.[27]
На Тур де Франс 2015, Мартин завршил втор зад Роан Денис (Ванти-Груп Гобер) на воведниот хронометар во Утрехт. Мартин се спремил да ја преземе жолтата маичка на втората етапа, кога Денис отпаднал по цепкањето на главната група од накрсните ветришта, но Фабијан Канчелара го претекнал колегата на Мартин, Марк Кевендиш, за трето место на етапата и го презел првото место од Мартин поради временските бонуси. На третата етапа, Канчелара бил вклучен во голем пад и загубил време, но Мартин повторно пропуштил да ја преземе жолтата маичка, откако Крис Фрум (Тим Скај) стигнал втор на завршницата на Мур де Хуј и го презел водството за една секунда пред Мартин поради временскиот бонус. На 7 јули 2015 година, Мартин ја освоил четвртата етапа по краткото бегство на 3 километри пред целта, освојувајќи ја жолтата маичка по првпат во неговата кариера. Возел на велосипед позајмен од колегата Матео Трентин, имајќи механички проблеми порано на етапата, која вклучувала калдрма на растојание од 13 километри.[28] На шестата етапа, Мартин паднал во завршниот километар, додека бил во жолто и морал да го напушти Тур поради скршена клучна коска.[29]
Еден месец подоцна, Мартин се вратил на трките во свој стил. Иако не победи на поединечниот хронометар на четвртата етапа, стекнал време пред другите соперници и на крајот победил на Тур ди Поату-Шарант.[30] Ова било прва етапна победа за Мартин во сезоната. Меѓутоа го пропуштил златото втора година по ред на Светското првенство, со Етикс-Квик Степ завршил втор поразени од Ванти-Груп Гобер за 11 секунди на екипниот хронометар[31] и Мартин се борел за седмото место на поединечниот хронометар — негов најлош резултат на настанот откако завршил на истото место во 2008 година.[32]
СО = се откажал; — = не учествувал