Во мај 1684 година, војска од 38.000–43.000 луѓе започнала марш под водство на Карло V, војводата од Лорен со цел освојување на градот Будим од Отоманците. Откако главната војска го преминала Дунав кај Естергом на 13 јуни, фронтот на царската војска под команда на Максимилијан Лорен Штархемберг и коњаницата на ген. Лудвиг Вилхелм Баденски пристигнала во замокот град Вишеград на 15 јуни. На 16 јуни градот Естергом бил зафатен од невреме од царските трупи и покрај неговите силни ѕидини, откако една порта била уништена од топови. Поголемиот дел од турските трупи биле убиени, а градот бил ограбен. Само неколку Турци успеале да се повлечат во замокот над градот. По опсада од 1-1/2 дена, преостанатиот турски гарнизон капитулирал на 18 јуни.
На 27 јуни царската армија се сретнала со силна турска сила од 17.000 луѓе во битката кај Вац под команда на големиот везирКара Ибрахим-паша.[6] Иако Османлиите се зацврстиле во поволна положба, Карло V ја отворил борбата со топовски оган. Центарот на царските трупи го предводел Максимилијан Лорен фон Штархемберг, а по прилично кратка борба знаел дека турските трупи биле поразени. Истиот ден, Вац паднал во рацете на царската војска.
Опсада
На 30 јуни, главната царска војска влегла во градот Пешта, кој Турците го запалиле непосредно пред тоа. Откако војската го преминала Дунав кај Вац, ја започнала и опсадата на Будим, кој бил бранет приближно од 7.000 Турци. Царската армија од 34.000 луѓе го започнала бомбардирањето на тврдината на Будим со 200 топови на 14 јули1684 година, на годишнината од почетокот на опсадата на Виена. Филдмаршалот Граф Ернст Штархемберг бил назначен да ја спроведе опсадата.
На 19 јули царските сили презеле контрола над долниот дел на градот Будим. Меѓутоа, бидејќи имало премалку војници за да го окупираат, Ернст наредил да се изгорат куќите во тој дел од градот. Во текот на јули и август царската војска направила неколку обиди да ја нападне тврдината, но сите биле одбиени од турските бранители.
На почетокот на септември, еден царски генерал известил дека бројот на војници погодни за служба се намалил на 12.500, а моралот е низок. На 11 септември царски помошен корпус стигнал до Будим, давајќи нов импулс на кампањата.
На 22 септември пристигнала турската војска за помош и ги нападна силите на опсадата. Царската војска успеала да ги одбие, но не можела да ги победи. Турската војска за помош потоа ги вклучила царските трупи во повторени вознемирувачки напади кои, заедно со загубите предизвикани од турскиот градски гарнизон, предизвикале пад на моралот. Ернст Штархемберг, кој бил тешко ранет и се соочувал со постојани критики од неговата војска, морал да биде сменет. Последниот удар бил зададен во време на лошите временски услови во текот на целиот октомври, по кое била донесена одлука за повлекување.
На 30 октомври царската војска се повлекла по опсадата што траела 109 дена. Неколку фактори предизвикале големината на сојузничките сили да се намали на околу половина од нејзината оригинална големина: борбени загуби, дизентерија и епидемија на треска, лошо ископани ровови и тактички грешки во опсадата. Капетанот Пол Џозеф Јакоб фон Стархемберг и христијанските сојузници по овој неуспешен потфат претрпеле загуби од помеѓу 24.000 - 30.000 луѓе. Иронично, вината за неуспехот била положена врз човекот кој ја водел војската само на почетокот на опсадата: Ернст Штархемберг.
↑A Military History of the Ottomans: From Osman to Atatürk, by Mesut Uyar, Edward J. Erickson, 2009, p.103
↑Ernst Trost: Prinz Eugen von Savoyen; Vienna, Munich 1985; p. 47
