Algúns estudosos consideran que o nome de Viana lle foi dado nunha carta foral arredor de 1206 e faría referencia á cidade francesa de Vienne (en occitano Viana), localidade que aparece na Historia Turpini, do Códice Calixtino. Ese mesmo nome foille concedido despois ás localidades de Viana en 1219 e Viana do Castelo en 1262.[1] O segundo elemento do nome: Bolo (do latínbullum 'outeiro' ou indicando a proximidade ao veciño concello do Bolo), consolídase na documentación escrita no século XVIII.[2]
Na vila de Viana do Bolo atopouse en 1728 unha prancha de bronce labrada, pertencente aos poboadores dun poboado castrexo. Destacan os castros do Castelo (en Covelo), O Forxancal (Edroso), O Buraco do Mouro (Bouza), As Antas (Fradelo), O Castelo, (San Agustiño) e O Castelo dos Mouros (Fornelos de Cova).
Diversos estudos relacionan os seus habitantes coa tribo dos bibalos e coa antiga vila romana de Forum Bibalorum. A presenza romana na zona está presente en restos e edificacións atopadas en numerosos castros e minas. Quedan vestixios das antigas instalacións mineiras do Castrillón (en Pinza), As Antas (Fradelo), As Borreas (Caldesiños) e A Fraga (Pradocabalos). Tamén se conservan restos como a Ara de Viana do Bolo, o Camiño Real de Rubiais e o Relevo de Bembibre.
Todas as parroquias agás Vilarmeao formaban parte da xurisdición de Viana do Bolo, señorío do rei. Coa formación a principios do século XIX dos primeiros concellos creáronse catro: Grixoa, Rubiais, Solbeira e Viana do Bolo, xuntándose en 1836.
Gravado da vila en 1879.
Até 1916 recibía simplemente o nome de Viana, pero nese ano pasou a ser chamado Viana do Bolo para distinguilo doutros concellos de España (Viana, en Navarra e Viana de Soria, que pasou a chamarse Viana de Duero).[4].
Cultura
Toponimia
Algúns estudosos consideran que o nome de Viana lle foi dado nunha carta foral arredor de 1206 e faría referencia á cidade francesa de Vienne (en occitano Viana), localidade que aparece na Historia Turpini, do Códice Calixtino. Ese mesmo nome foille concedido despois ás localidades de Viana en 1219 e Viana do Castelo en 1262.[1] O segundo elemento do nome: Bolo (do latínbullum 'outeiro' ou indicando a proximidade ao veciño concello do Bolo), consolídase na documentación escrita no século XVIII.[5]
Patrimonio
Vista da torre do castelo de Viana do Bolo.
A vila de Viana do Bolo ocupa un pequeno promontorio, rodeado por un dos brazos do encoro do Bao, do río Bibei. En torno á praza Maior hai edificios barrocos con soportais, un frontón semicircular, pináculos, gárgolas e balconadas, xunto con galerías acristaladas e a fonte do pío, monumento erguido en conmemoración do alzamento liberal liderado por Antonio Rodríguez Bordás que tivo lugar na vila en outubro de 1830, abortado coa execución na praza dos protagonistas da revolta.
En 1900 Viana do Bolo tiña 8.016 habitantes, descendendo até os 7.906 en 1930. En 1950 a poboación aumentará a 8.448 habitantes, pero a partir dese ano minguou debido a un progresivo proceso de emigración, principalmente ao Brasil, así como a diversas cidades españolas e a outros países de América e Europa, especialmente Alemaña e Francia. En 1981 o censo rexistraba 6.411 habitantes, e dez anos despois a poboación descendera a 4.672. En 2008 tiña 3.368 habitantes. Un feito destacable é o aumento do ano 2009 cando o concello vianés gañou 14 habitantes con respecto ao ano 2008, un feito que non tivera lugar en todo o século XXI.
Censo total
2.886 (2019)
Menores de 15 anos
235 (8.14 %)
Entre 15 e 64 anos
1.471 (50.97 %)
Maiores de 65 anos
1.180 (40.89 %)
Evolución da poboación de Viana do Bolo Fontes: INE e IGE.
1900
1930
1950
1981
2004
2009
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2017
2018
2019
2020
2021
2022
2023
8.016
7.906
8.448
6.411
3.663
3.323
3.247
3.180
3.163
3.113
3.037
2.982
2.964
2.929
2886
2818
2787
(Os criterios de rexistro censual variaron entre 1900 e 2004, e os datos do INE e do IGE poden non coincidir.)
Flora e fauna
Neste contorno natural destaca o equilibrio entre o monte baixo e a superficie arbórea, con prados nos pequenos vales entre os numerosos soutos de castiñeiros centenarios, carballos, coníferas, bidueiros e abeneiros. Nun destes soutos destaca o chamado Pai dos Rebolos, un carballo de grandes dimensións.
Viana do Bolo é un concello eminentemente agrícola e gandeiro. A agricultura, limitada polo clima e o minifundio, é principalmente para o consumo particular, exceptuando a castaña, con grande expansión e demanda no mercado. Na gandería predomina o vacún, seguido do ovino, caprino e porcino, cun aproveitamento fundamentalmente cárnico.
A actividade forestal viuse incrementada notablemente, malia os incendios sufridos nos últimos anos. As coníferas foron as especies máis repoboadas.
A actividade industrial céntrase nas empresas de transformación agraria e na produción de enerxía hidroeléctrica nos vales dos ríos Bibei, Camba e Conso.
A principal vía de comunicación é a estrada OU-533, que une Freixido (A Rúa) e A Gudiña.
Gastronomía
As terras do concello ofrecen unha ampla gama de deleites culinarios, sendo o produto típico a androlla, un embutido elaborado a base de costela de porco adubada e curada ao fume das lareiras, celebrándose a súa festa gastronómica o domingo de Entroido. Preséntase en tripa gorda, afumada coma un chourizo e rechea de costela troceada con carne; todo sazonado con sal, pemento doce, pemento picante e allo. Logo pasa uns dez días afumándose e uns vinte de secado. É similar ao botelo do Bierzo pero con dúas diferenzas: para a androlla úsase a tripa gorda e para o botelo o estómago; ademais, a androlla énchese de costela adubada e troceada, mentres que o botelo se enche con ósos e carne da cabeza do porco.
O Domingo Gordo (Domingo de Entroido) celébrase a festa da Androlla no pavillón polideportivo e arredores, congregando até uns 3.000 comensais. O menú comeza cun caldo con picatostes, seguido dos célebres cachelos (patacas cocidas) con grelos, lacón, chourizo e androlla. A continuación sérvese año asado (criado na zona), para rematar o xantar coa bica de Viana e os vianos, uns bombóns recheos de mel.
O Entrudio de Viana do Bolo[6], de recoñecida sona, é o evento máis antigo e de maior tradición da zona. Os preparativos comezan tralo día de Reis, cos ensaios e a preparación de disfraces e carrozas. Ao rematar a xornada diaria e durante as fins de semana, os veciños organízanse para ir tocar o fulión polas aldeas.
Dous xoves antes do Domingo Gordo (domingo de Entroido) é o Xoves de Compadres. A véspera as mulleres perseguen os homes para roubarlles unha peza e colocarlla ao Lardeiro, un boneco de ferro recheo de palla e petardos que se colga nun poste da Praza Maior. O xoves os homes perseguen as mulleres para tirarlles fariña, tralo cal faise a cea de Compadres. O sábado de fariña volve haber festa, para os chegados que estudan e traballan fóra.
O Xoves de Comadres é a seguinte semana. A véspera son os mozos os que rouban unha peza ás rapazas para colocarlla á boneca Lardeira, que se coloca nun poste a carón do Lardeiro. Durante o día as mulleres perseguen os homes para botarlles fariña. Pola tarde, os nenos teñen desfiles de disfraces e carrozas, acompañados de grupos tocando o fulión. Á noite as mulleres, disfrazadas e agrupadas en comparsas que rivalizan entre elas, organizan unha cea. O venres celébrase unha festa de disfraces para nenos e maiores, xuntándose todos de noite, ao igual que o sábado, día de maior afluencia de turistas.
O Domingo Gordo é un día grande. Iníciase o gran desfile que percorre as principais rúas, participando todos os personaxes típicos do Entrudio: os Boteiros, a Mula, os Fulións e as Carrozas. A camiseta dos boteiros é artesanal, confeccionada con máis de mil metros de seda ou cinta de raso, que forman distintas figuras xeométricas. A Mula vai guiada por un maragato; antigamente subíase ao seu lombo ao cacique da aldea para que convidase a viño e viandas a todos os veciños. O Fulión é un conxunto de veciños que fan soar ritmicamente grandes bombos e apeiros de labranza. Ao remate do desfile ten lugar a comida da Festa da Androlla, unha festa gastronómica que en 2020 festexou a súa 50ª edición.
O luns é o día dedicado aos nenos, con desfiles, concursos e pasarrúas. O martes é o penúltimo día. O fulión percorre as rúas, despedíndose até o vindeiro ano. Disfrazados e cargados de fariña, os participantes na festa percorren as rúas até a hora do baile e dos concursos de disfraces, despois da queima dos lardeiros. Ao día seguinte, o mércores de cinsa, ten lugar a procesión do enterro da sardiña.
Os días 13 e 28 de cada mes celébrase na vila a feira.
Ademais das festas patronais das diferentes parroquias, celébrase a Asunción da Nosa Señora do 13 ao 17 de agosto, a romaría do Padre Eterno[7] en maio, e a romaría do Santo Antonio no barrio do Toural (en Viana do Bolo), o 13 de xuño.
Dende 2015 vénse celebrando en Viana do Bolo e Vilariño de Conso a "Mascarada Ibérica" (renomeada como "Festival Internacional Mascarada Ibérica ViBoMask" en 2020[8]). Este festival, que exerce de antesala do Entrudio local, ten lugar en xaneiro e na súa sexta edición chegou a congregar máis de 40 mascaradas de invierno de diversos puntos de España, Portugal e mesmo Italia, con cerca de 700 participantes, o que fai dela a maior concentración de mascaradas de toda a Península Ibérica[9][10].
↑Álvarez Pousa, Concepción (2023). A lingua de Viana do Bolo: descrición e textos. Universidade de Vigo. Servizo de Publicacións. ISBN978-84-8158-948-1. A celebración que ten lugar antes da Coresma, consistente en desfile de folións, comparsas e foliadas, recibe o nome das formas tradicionais de Entrudio e Intrudio, que se substitúen habitualmente na xente nova por Carnaval como solución maioritaria fronte a Entroido do galego común.
↑"Nomenclátor de Galicia". Toponimia oficial e Nomenclátor de Galicia. O santuario do Padre Eterno localízase na parroquia de Quintela de Umoso (Padre Eterno). De acordo coa toponimia oficial, non é "Pai Eterno", senón "Padre Eterno". Consultado o 04/10/2024.
.svg)
.jpg)
