En 1832, puido volver a España tras a amnistía decretada pola raíña María Cristina de Borbón, fixando a súa residencia en Barcelona, onde, a inicios de 1833, comeza a súa traxectoria profesional e política na que foi apoiado por liberais que despois formarían o Partido Progresista.
Traxectoria en Cataluña
Consegue dirixir as oficinas do Diccionario geográfico universal (Barcelona, 1829–1834), que estaba a se publicar nesa cidade e onde chegou a dirixir de outubro a maio de 1835 o periódico "El Catalán". Tamén foi presidente da sociedade de Amigos Colaboradores, redactor da Colección de Causas Célebres, editou o seu primeiro libro titulado "Reseña sobre el Clero" e foi alcalde Maior de Barcelona, gobernador militar do Val de Arán e deputado en 1836.
Tras a revolución de 1868 (a «Gloriosa») foi gobernador de Madrid, cargo ao que tamén renunciou ao pouco tempo. Formou parte da oposición ao goberno provisional, e despois de votar a candidatura de Amadeu de Savoia para o vacante trono de España, formou parte da legación enviada a Florencia para ofrecerlle a ese príncipe a coroa, mais finou en Xénova repentinamente.
Paredes Alonso, Francisco Javier (1982). Pascual Madoz (1805-1870): libertad y progreso monarquía isabelina. Barañáin (Navarra): Editorial Eunsa,Colección Histórica, nº 24. ISBN 9788431307608
Vázquez Guzmán, Juan Pedro (2011). La desamortización de Madoz en la provincia de Almería (1855-1936). Almería: Universidad de Almería. ISBN978-84-8240-181-2.
Artola Gallego, Miguel (marzo de 1987). "Pascual Madoz". Boletín Informativo de la Fundación March (Madrid). (Nº 168): pp. 3–14. ISSN0210-4148