Modelo:Merge
O Ferrari 126C foi o coche co que Ferrari competiu na tempada de Fórmula Un de 1981. Foi o primeiro intento dun equipo, cun motor Turbo, nun coche de Fórmula 1, que foi deseñado por Mauro Forghieri e Harvey Postlethwaite e utilizouse entre o 1981 e 1984.
Historia do desenvolvemento e da carreira
O Ferrari 126C foi deseñado para substituír a exitosa pero obsoleta serie 312T en uso desde 1975. O chasis básico era case idéntico ao modelo anterior, pero co máis pequeno motor V6 Turbo adaptado ao efecto solo, agora a aerodinámica necesítase para ser competitivo, e era un mellor paquete global. O coche foi probado por primeira vez durante o Gran Premio de Italia en 1980. Nas probas resultou moito máis rápido que o chasis 312T5 que o equipo segue utilízando e Gilles Villeneuve prefire, aínda que tiña reservas acerca do seu manexo. A falta de fiabilidade do motor turbo deu ao traste cas esperanzas de Villeneuve no campionato de 1981, pero logrou dúas vitorias consecutivas en Mónaco e España, así como varios podios. Debido á problemática de manexo o 126CK amosaba os seus mellores momentos nas pistas rápidas, como Hockenheim, Silverstone, Monza e Österreichring. O coche demostrou ser moi rápido, pero Gilles Villeneuve atopaba o manexo atroz, chamando ó coche "o gran Cadillac vermello". O motor tiña un masivo atraso na entrada do turbo, seguido por unha curva de potencia feroz, o que alteraba o equilibrio do chasis. Xunto á suspensión dura, o coche tendía a deslizarse nas curvas antes de que o efecto solo levara o coche de novo a pista. Isto tivo efectos non desexados, expoñendo aos pilotos a unha maior forza de gravidade que o Williams FW07 ou o Brabham BT49 e facendo que o coche tendese a un desgaste excesivo dos seus pneumáticos. O que fixo del unha experiencia de condución moi difícil. Este foi particularmente o caso en Österreichring, onde un grupo de 6 coches de aspiración natural, coches máis manexables desfilaran detrás de Didier Pironi un gran número de voltas, sen que ningún deles poidese atopar o camiño para adiantalo con facilidade, debido á vantaxe de potencia de Ferrari, no moi rápido circuíto austríaco. O mesmo sucedeu no Jarama ese ano; 4 coches quedaron atrapados detrás de Villeneuve no estreito e revirado circuíto, Villeneuve foi capaz de conter aos 4 coches detrás del na recta principal pola súa vantaxe de potencia, e aínda que facían intento tras intento por pasar a Villeneuve, Villeneuve foi capaz de conter aos 4 coches para lograr a vitoria.
Coa chegada de Harvey Poslethwaite fíxose unha revisión completa do coche para a tempada 1982, as cousas víanse mellor. O motor turbo foi desenvolvido e atopou fiabilidade, mentres que o chasis redeseñouse por completo, co primeiro e xenuíno monocasco campleto de Ferrari. Máis pequeno e áxil, o 126C2 manexabase moito mellor que o seu predecesor. Villeneuve e Didier Pironi acadaron marcas nas probas co novo coche e comezou unha tempada prometedora con varios resultados sólidos. Logo veu a infame carreira en San Marino logo da cal Villeneuve acusou a Pironi de desobedecer as ordes de equipo. As consecuencias da carreira precederon á morte de Villeneuve nun terrible accidente durante a clasificación na seguinte carreira en Bélxica, que deixou a Pironi como líder do equipo. O mesmo Pironi estivo a piques de morrer nun accidente similar en Alemaña, pondo fin á súa carreira no automobilismo, pero isto non detivo a Ferrari para gañar o campionato de construtores dese ano. Os 126C2 desenvolvéronse aínda máis durante a tempada, con novas ás e probas de carrocería, e a potencia do motor aumentada a 650 CV en cualificación e ao redor de 600 CV nas carreiras.
Os fondos planos obrigatorios para os coches foron introducidos para 1983, o que reducía o efecto solo, e o 126C3 foi deseñado con isto en mente. Poslethwaite deseñou un alerón traseiro de gran tamaño, pero eficaz, que recuperaba ao redor do 50% da carga aerodinámica perdida, os enxeñeiros lograron unha compensación adicional que incrementou a potencia do motor aínda máis, ao redor de 800 CV na clasificación e máis de 650 CV para a competición, consideradas xeralmente como as mellores cifras de potencia producidas en 1983. Patrick Tambay e René Arnoux anotaron catro vitorias entre eles e os dous estaban na pelexa polo campionato do mundo ao longo de 1983, pero a falta de fiabilidade custoulles o campionato a ambos. Con todo, Ferrari gañou o título de construtores por segundo ano consecutivo.
A tempada 1984 non foi tan exitosa, McLaren presentou o seu exitoso coche MP4 / 2, que era moito máis efectivo que o 126C4 e dominou todo o ano. Aínda que o 126C4 gañou só unha vez no ano 1984 foi oportunamente no Gran Premio de Bélxica en Zolder, onde Villeneuve morrera en 1982 e foi o italiano Michele Alboreto pilotando o nº 27 (como fixera Villeveuve), que gañou a súa primeira carreira para o equipo. Alboreto tamén anotou a única pole position do equipo na tempada en Zolder. Ferrari finalmente terminou como subcampión no campionato de construtores, con 86 puntos por detrás dos McLaren e 10 puntos de vantaxe sobre o Lotus - Renault.
Os autos da serie 126C gañaron 10 carreiras, tivo 10 pole positions e obtivo 260´5 puntos.
Galería
Resultados completos na Fórmula Un
(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
Notas
