Ástato
|
| [[Ficheiro:|200px]]
|
|
|
| [[Ficheiro:{{{espectro}}}|300px|center]]
|
| Liñas espectrais do Ástato
|
| Información xeral
|
| Nome, símbolo, número
|
Ástato, At, 85
|
| Serie química
|
Halóxenos
|
| Grupo, período, bloque
|
17, 6, p
|
| Densidade
|
- kg/m3
|
| Dureza
|
|
| Aparencia
|
Metálico
|
| N° CAS
|
|
| N° EINECS
|
|
| Propiedades atómicas
|
| Masa atómica
|
210 u
|
| Raio medio
|
pm
|
| Raio atómico (calc)
|
pm
|
| Raio covalente
|
127 pm
|
| Raio de van der Waals
|
pm
|
| Configuración electrónica
|
[Xe]4f14 5d10 6s2 6p5
|
| Electróns por nivel de enerxía
|
{{{electróns_por_nivel}}}
|
| Estado(s) de oxidación
|
±1,3,5,7
|
| Óxido
|
|
| Estrutura cristalina
|
|
| Propiedades físicas
|
| Estado ordinario
|
sólido
|
| Punto de fusión
|
575 K
|
| Punto de ebulición
|
K
|
| Punto de inflamabilidade
|
{{{P_inflamabilidade}}} K
|
| Entalpía de vaporización
|
kJ/mol
|
| Entalpía de fusión
|
114 kJ/mol
|
| Presión de vapor
|
|
| Temperatura crítica
|
K
|
| Presión crítica
|
Pa
|
| Volume molar
|
m3/mol
|
| Velocidade do son
|
{{{velocidade}}} m/s a 293.15 K (20 °C)
|
| Varios
|
| Electronegatividade (Pauling)
|
2, 2
|
| Calor específica
|
{{{calor_específica}}} J/(K·kg)
|
| Condutividade eléctrica
|
S/m
|
| Condutividade térmica
|
2,7 W/(K·m)
|
| 1.ª Enerxía de ionización
|
920 kJ/mol
|
| 2.ª Enerxía de ionización
|
kJ/mol
|
| 3.ª Enerxía de ionización
|
kJ/mol
|
| 4.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización4}}} kJ/mol
|
| 5.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización5}}} kJ/mol
|
| 6.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización6}}} kJ/mol
|
| 7.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización7}}} kJ/mol
|
| 8.ª enerxía de ionización
|
{{{E_ionización8}}} kJ/mol
|
| 9.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización9}}} kJ/mol
|
| 10.ª Enerxía de ionización
|
{{{E_ionización10}}} kJ/mol
|
| Isótopos máis estables
|
|
|
| Unidades segundo o SI e en condicións normais de presión e temperatura, salvo indicación contraria.
|
O ástato[1] é un elemento químico da táboa periódica de símbolo At e número atómico 85. Este elemento radioactivo, o máis pesado dos halóxenos, prodúcese a partir da degradación de uranio e torio.
Características
Este elemento altamente radioactivo, segundo confírmase por espectrometría de masas, compórtase quimicamente de xeito moi semellante aos outros halóxenos, especialmente o iodo (probabelmente acumúlase na glándula tiroide coma o iodo). O ástato é probabelmente máis metálico que o iodo. Investigadores do Laboratorio Nacional Brookhaven realizaron experimentos, nos cales indentificaron e mediron reacción elementais onde internvén o anión Astatur (At -).
A cantidade total de ástato nun momento determinado, en toda a codia terrestre crese que é inferior a 30 gramos, tendo en conta que este elemento créase continuamente (a partir do uranio e o torio presentes na codia terrestre) e volve a descomporse noutros elementos rapidamente.
Historia do elemento
O ástato (do grego ástatos que significa "inestábel") foi sintetizado por primeira vez en 1940 por Vall R. Corson, K. R. MacKenzie, Emilio Segre da Universidade de California, Berkeley por bombardeo de átomos de bismuto con partículas alfa mediante a reacción nun ciclotrón.
Ocorrencia
O ástato prodúcese bombardeando bismuto con partículas alfa enerxéticas para obter At-209 e At-211 cuns períodos de semidesintegración relativamente longos, os cales poden ser entón separados por destilación do bismuto quentándoo en presenza de ar.
Isótopos
O ástato ten uns 20 isótopos coñecidos, e todos eles son radioactivos; o isótopo de vida máis longa é o At-210 cun período de semidesintegración de só 8.3 horas.
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- "Táboa periódica dos elementos" (PDF). Consello da Cultura Galega, Xunta de Galicia, Real Academia Galega de Ciencias, Real Academia Galega e Ciencia Nosa. 2019.
- Bermejo, M. R.; González, A.; Vázquez, M. (2006). O nome e o símbolo dos elementos químicos (PDF). Xunta, Secretaría Xeral de Política Lingüística e CRPIH. ISBN 978-84-453-4325-8.
- Bermejo, M. R.; González, A.; Maneiro, M. (2018). Guía dos elementos químicos. Historia, propiedades e aplicacións. Xunta de Galicia e CRPIH. ISBN 978-84-453-5297-7.
