سیروز یا تشمع کبدی[۱] (به انگلیسی: Cirrhosis) به التهاب شدید کبد گویند. سیروز از نظر پاتولوژی خصوصیّات معینی دارد که با طیفی از تظاهرات بالینی مشخّص همراه است. پارانشیم کبد یک ضایعهٔ مزمن غیرقابل برگشت را نشان می‌دهد. این ضایعات ناشی از نکروز سلولهای کبدی، کلاپس شبکه حمایتی رتیکولی ومتعاقباً رسوب بافت همبند، تغییر شکل بستر عروقی و بازسازی ندولی پارانشیم باقی‌مانده کبد هستند. این روند پاتولوژیک یک مسیر نهایی شایع در انواع بسیاری از آسیبهای کبدی مزمن می‌باشد.
از دلایل عمده سیروز الکلیسم، بیماری هپاتیت C و سیروز صفراوی است.[۲] بیماران سیروتیک همواره با خطر تخریب کامل کبد خود مواجه هستند.
سیروز ممکن است با نارسایی کبدی، واریس عروق مری، انسفالوپاتی کبدی، هایپرتانسیون ورید پورت، آسیت و پریتونیت باکتریال همراه باشد. درمان در موارد پیشرفته با پیوند کبد است. بعد از پیوند کبد موفق هم امکان سیروز وجود دارد درحالیکه مشاهده شده است به دلیل نداشتن علم و عدم آگاهی ، این اتفاق را به ناموفق بودن پیوند مربوط میدانند.
سیروز کبدی
(۲).یونایتد اسپیریتس (۳).پرنود ریکارد (۴).باکاردی (۵).بیم سانتوری (۶).هنسی (۷).کامپاری
فتق مغبنی (فتق مغبنی غیر مستقیم، فتق مغبنی مستقیم) • فتق نافی • فتق رانی • فتق اوبتوراتور • فتق اشپیگل
فتق کمری (هرنی کوچک، Grynfeltt - Lesshaft فتق)