Διαδέχθηκε τον πατέρα του σε ηλικία 13 ετών (10 Σεπτεμβρίου 954), στέφτηκε βασιλιάς από τον αρχιεπίσκοπο της Ρενς (12 Νοεμβρίου 954).[3] Ο Λοθάριος είχε ήδη οριστεί κληρονόμος την εποχή που αρρώστησε ο πατέρας του (951), το έθιμο αυτό επικρατούσε στην αυλή των Φράγκων από την εποχή που κυβερνούσε ο Οίκος των Μεροβιγγείων.[4]
Η Γκέρμπεργκα συμμάχησε με τον γαμπρό της Ούγο τον Μέγα, δούκα των Φράγκων και κόμη των Παρισίων που ήταν αντίπαλος του συζύγου της.[5] Ο Ούγος ο Μέγας ανέλαβε σε αντάλλαγμα να κυβερνήσει το Δουκάτο της Ακουιτανίας και το μεγαλύτερο τμήμα από το Βασίλειο της Βουργουνδίας σαν Αντιβασιλιάς.[5][6] Ο Λοθάριος κληρονόμησε ένα διασπασμένο βασίλειο στο οποίο κυβερνούσαν οι μεγιστάνες και αξιωματούχοι χωρίς να παίρνουν την άδεια του βασιλιά, μεγιστάνες όπως ο Ούγος Καπέτος και ο Ερβέρτος Β΄ του Βερμαντουά ήταν μεγάλη απειλή.[7] Ο Λοθάριος και ο Ούγος ο Μέγας πολιόρκησαν και κατέλαβαν το Πουατιέ (955). Όταν πέθανε ο Ούγος ο Μέγας (956) ο Λοθάριος ήταν 15 ετών, την κηδεμονία του ανέλαβε ο από μητέρα θείος του Μπρούνο ο Μέγας, αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας και αδελφός του Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι γιοι του Ούγου του Μέγα Ούγος Καπέτος και Όθων της Βουργουνδίας ήρθαν σε συμφωνία με τον Λοθάριο με την επέμβαση του Μπρούνο. Ο βασιλιάς έδωσε στον Ούγο το Παρίσι και τον τίτλο του Δούκα των Φράγκων, ο Οθων παρέλαβε το Δουκάτο της Βουργουνδίας (956).
Ένταση με την Αγία Ρωμαική Αυτοκρατορία
Η κηδεμονία του Μπρούνο διατηρήθηκε μέχρι το 956, προσανατολίστηκε στην υποταγή της Δυτικής Φραγκίας στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Με την ενηλικίωση του αποφάσισε παρά τη νεαρή του ηλικία να ανεξαρτητοποιηθεί από τους συγγενείς της μητέρας του, αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Λοθάριος ωστόσο δεν ήθελε να συγκρουστεί με τον Όθων Α΄, παντρεύτηκε την Έμμα της Ιταλίας τη μοναδική κόρη της αυτοκράτειρας Αδελαΐδας της Ιταλίας δεύτερης συζύγου του Όθων Α΄ με τον πρώτο της σύζυγο που ήταν ο Λοθάριος Β΄ της Ιταλίας μέλος του Οίκου των Μποζονιδών (966).[8] Ο Βαλδουίνος Γ΄ της Φλάνδρας γιος και συμβασιλέας του Αρνούλφου Α΄ της Φλάνδρας πέθανε πρόωρα (962), ο Αρνούλφος ο Γηραιός κληροδότησε τη Φλάνδρα στη Λωρραίνη. Με τον θάνατο του Αρνούλφου του Γηραιού (965), ο Λοθάριος επιτέθηκε στη Φλάνδρα, κατέλαβε πολλές πόλεις αλλά οι οπαδοί του μικρού Αρνούλφου Β΄ μπόρεσαν να τον αποκρούσουν. Ο Λοθάριος διατήρησε μόνο το Αράς και το Ντουαί.[9] Ο Λοθάριος ήθελε να αυξήσει την επίδραση του στη Λοθαριγγία, ο Όθων Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προσπάθησε να τον εμποδίσει.[10]
Ο αυτοκράτορας Όθων Β΄ έδιωξε τους αδελφούς Ρέγκιναρ Δ΄ του Μονς και Λάμπερτ Α΄ του Λουβαίν, αμέσως μετά συμμάχησαν με τον μικρότερο αδελφό του Λοθάριου Κάρολο και τον Όθων του Βερμαντουά και βάδισαν εναντίον του αυτοκράτορα. Η τελική σύγκρουση έγινε στη Μονς, ο Λοθάριος υποστήριξε τον αδελφό του αλλά δεν έστειλε στρατό να τον βοηθήσει.[11][12] Ο Κάρολος εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και ανέλαβε τον έλεγχο στη Λοθαριγγία.[13] Το βασικό του ενδιαφέρον ήταν να σπάσει τους δεσμούς ανάμεσα στον Λοθάριο και τον Οίκο του Αρντέν, έναν πανίσχυρο Οίκο στη Λοθαριγγία πιστό στον Όθων Β΄, σε αυτούς ανήκαν οι Αντάλμπερο της Ρενς και ο Αντάλμπερο του Λον. Ο Κάρολος κατηγόρησε τη βασίλισσα Έμμα για μοιχεία με τον Αντάλμπερο του Λον (977), ο Λοθάριος συγκάλεσε Σύνοδο στη Φιμ για να συζητήσει το θέμα. Δεν βρέθηκαν αποδείξεις και αθωώθηκαν, ο Κάρολος που τους κατηγόρησε άδικα εξορίστηκε. Ο Οίκος του Αρντεν και οι οπαδοί της Λοθαριγγίας που ήταν υπέρ του αυτοκράτορα ήταν πανίσχυροι στην αυλή της Λωρραίνης. Ο Όθων Β΄ διόρθωσε την αδικία και αποκατέστησε τους αδελφούς Ρέγκιναρ Δ΄ του Μονς και Λάμπερτ Α΄ του Λουβαίν με την Κομητεία του Αινώ, τη δεκαετία του 950 διόρισε τον Κάρολο δούκα της Άνω Λωρραίνης που αντιστοιχεί στη βόρεια Λοθαριγγία. Μετά τον διορισμό ο Κάρολος ήταν αποφασισμένος να εκδικηθεί τον αδελφό του για την προσβολή.[14]
Τον Αύγουστο του 978 ο Λοθάριος προχώρησε σε εκστρατεία στη Λωρραίνη με τη συνοδεία του Ούγου Καπέτου, διέσχισε τον Μεύση, κατέλαβε το Άαχεν αλλά δεν αιχμαλώτισε τον Όθων Β΄ ή τον Κάρολο. Ο Λοθάριος λεηλάτησε τρεις μέρες τα αυτοκρατορικά ανάκτορα στο Άαχεν και αντέστρεψε τον μπρούτζινο αετό του Καρλομάγνου ώστε να κοιτάζει από την ανατολή προς τη δύση.[10][15] Σε αντίποινα ο Όθων Β΄ επιτέθηκε τον Οκτώβριο του 978 με τη συνοδεία του Καρόλου στη Δυτική Φραγκία, λεηλάτησε τη Ρενς, τη Σουασόν και τη Λαν.[16] Ο Λοθάριος δραπέτευσε αλλά ο Κάρολος ανακηρύχτηκε βασιλιάς των Φράγκων από τον επίσκοπο Ντίτριχ Α΄ του Μετς, συγγενή του Όθων Α΄. Ο αυτοκρατορικός στρατός προχώρησε για το Παρίσι όπου συνάντησε τον στρατό του Ούγου, ανίκανοι να καταλάβουν το Παρίσι ο Όθων Α΄ και ο Κάρολος δραπέτευσαν (30 Νοεμβρίου 978). Ο στρατός των Φράγκων υπό την ηγεσία του Λοθάριου καταδίωξε τον αυτοκρατορικό στρατό την εποχή που διέσχιζε τον ποταμό Αιν, ανακατέλαβε το Λαν και ανάγκασε τον Όθων Β΄ με τον βασιλιά μαριονέτα Κάρολο να δραπετεύσουν στο Άαχεν.[10]
Η οπισθοχώρηση του αυτοκράτορα Όθων Β΄ είχε σημαντική ανταπόκριση για πολλά χρόνια στη φήμη του Λοθάριου.[17] Τα "Χρονικά του Σενς" (1015) του δίνουν μια επική απεικόνιση. Ο Λοθάριος ήταν σύμφωνα με το Χρονικό ισχυρός πολεμιστής βασιλιάς που καταδίωξε τον αυτοκράτορα στην καρδιά της Λωρραίνης, σκότωσε πολλούς εχθρούς και επέστρεψε στη Γαλλία με μεγάλη δόξα.
"Καθώς ο αυτοκράτορας και οι οπαδοί του που δραπέτευσαν επανήλθαν στην πατρίδα τους σε μεγάλη σύγχυση κανένας από τον στρατό του Λοθάριου δεν επέστρεψε στη Γαλλία".[17]
Τα έγγραφα της εποχής του καταγράφουν τα κατορθώματα του Λοθάριου με τον ίδιο θριαμβευτικό τόνο, χαρακτηριστικότερο ένα διάταγμα της εποχής του στο "αβαείο του Μαρμουτιέ" κοντά στην Τουρ :
"Το 26ο έτος της βασιλείας του μέγιστου Λοθάριου που επιτέθηκαν οι Σάξονες ο αυτοκράτορας δραπέτευσε".
Οι αναφορές αυτές ερμηνεύονται από πολλούς μεγάλους σύγχρονους ιστορικούς όπως ο Καρλ Φέρντιναντ Βέρνερ (1924 - 2008) σαν οι πρώτοι εκδηλώσεις του Γαλλικού εθνικισμού.[17]
Ειρήνη με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Η Γαλλία τον 10ο αιώνα (τα εδάφη των Καρολιδών με κίτρινο χρώμα)
Η ένωση των Δυτικών Φράγκων εναντίον του Όθων Β΄ είχε σαν αποτέλεσμα να αναδειχθεί ο Οίκος των Ροβερτιδών με τον Ούγο Καπέτο, είχε υπηρετήσει με πίστη τον βασιλιά Λοθάριο.[18] Η μάχη με τον αυτοκράτορα ανέβασε σημαντικά τη δύναμη του Ούγου Καπέτου ιδιαίτερα όταν κατέκτησε τη Μοντρέιγ από τον Αρνούλφο Β΄ της Φλάνδρας. Ο Λοθάριος ήθελε να ανατρέψει όλες τις φιλοδοξίες του αδελφού του Καρόλου για τον θρόνο των Φράγκων, αποφάσισε γι΄αυτό να ακολουθήσει την τακτική του πατέρα του, ο πρίγκιπας Λουδοβίκος στέφτηκε από τον πατέρα του συμβασιλέας (8 Ιουνίου 979).[19] Την πραγματική εξουσία ωστόσο ανέλαβε ο μικρός Λουδοβίκος μετά τον θάνατο του πατέρα του (986).[20][21] Ο Λοθάριος ήταν ο δεύτερος βασιλιάς που χρησιμοποίησε την πρακτική σαν βασιλιάς των Φράγκων, θα οριστικοποιήσει μόνιμα ο Οίκος των Καπετιδών.
Ο Λοθάριος προσέγγισε ξανά την Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον υποστήριξαν οι επίσκοποι του Ρενς, του Λαν και ο Οίκος του Αρντέν. Τον Ιούλιο του 980 ο Λοθάριος και ο Όθων Α΄ συναντήθηκαν στα Φραγκικά σύνορα και έκλεισαν ειρήνη.[10] Ο Λοθάριος απαρνήθηκε τα δικαιώματα του στη Λοθαριγγία, αυτό επέτρεψε στον Όθων Β΄ να στρέψει τα σχέδια του στη Βυζαντινή Ιταλία, οι Ροβερτίδες εξοργίστηκαν επειδή αποκλείστηκαν από τις διαπραγματεύσεις. Η ειρήνη έφερε τη Δυτική Φραγκία στη σφαίρα των Οθωνιδών, η Λομβαρδική αριστοκρατία ανέλαβε την εξουσία σε βάρος των Ροβερτιδών.[22] Ο Ούγος Καπέτος σε απάντηση αποφάσισε να πάει στη Ρώμη, να συναντήσει τον αυτοκράτορα και να κλείσει νέα συνθήκη μαζί του, ο Λοθάριος διέταξε να τον φυλακίσουν όταν επιστρέψει.[23]
Γάμος του διαδόχου
Ο Λοθάριος με συμβουλή της συζύγου του Έμμας αποφάσισε να παντρέψει τον γιο και διάδοχο του Λουδοβίκο με την Αδελαΐδα του Ανζού στον τρίτο της γάμο, αδελφή του Γοδεφρείδου Α΄ του Ανζού. Η Αδελαΐδα ήταν 40 ετών και ο μικρός Λουδοβίκος μόλις 15, οι προηγούμενοι σύζυγοι της ήταν ο κόμης Στέφανος του Ζεβοντάν και ο κόμης Ραϊμόνδος της Τουλούζης, πρίγκιπας της Γοτθίας. Ο Λοθάριος είχε με τον γάμο αυτό φιλόδοξους στόχους να αποκαταστήσει πλήρως την εξουσία των Καρολιδών στη νότια Γαλλία και να κερδίσει την υποστήριξη των νότιων ευγενών. Ο γάμος ανάμεσα στον μικρό Λουδοβίκο και την Αδελαΐδα έγινε κατόπιν στο Ωτ-Λουάρ (982), αμέσως μετά στέφτηκαν βασιλείς της Ακουιτανίας από τον αδελφό της Αδελαΐδας Γκυ επίσκοπο του Λε Πουί. Η μεγάλη διαφορά ηλικίας, η ασυμφωνία χαρακτήρων και ή έλλειψη επαφής μεταξύ τους είχαν σαν αποτέλεσμα τη γρήγορη διάλυση του γάμου τους (984). Ο Λοθάριος υποστήριξε τον γιο του, η Αδελαΐδα πήγε με τέχνασμα στην Ακουιτανία και παντρεύτηκε σε τέταρτο γάμο τον Γουλιέλμο Α΄ της Προβηγκίας. Ο γάμος αν και έχει γίνει αποδεκτός από τους περισσότερους σύγχρονους ιστορικούς υπάρχουν μερικοί όπως ο Κάρλριτσαρντ Μπρυλ που τον αμφισβητούν.[24] Η αποτυχία της συμμαχίας με τον ισχυρό Οίκο του Ινζελζέ ενίσχυσε σημαντικά τη θέση των Ροβερτιδών, ο Ούγος Καπέτος ανέλαβε το προβάδισμα απέναντι στον αδελφό του βασιλιά, Κάρολο της Κάτω Λωρραίνης (987).
Για να ξεπεράσει την κρίση στην Ακουιτανία ο Λοθάριος συγκέντρωσε τους 10 ισχυρότερους επισκόπους του βορά και τους τους υποτελείς του, βασικός σύμμαχος του έγινε ο Ερβέρτος Γ΄ του Βερμαντουά από την πανίσχυρη οικογένεια Βερμαντουά γιος της ετεροθαλούς αδελφής του Γερβέργης της Λωρραίνης. Ο Ερβέρτος Γ΄ ήταν σχετικά ηλικιωμένος, γι΄ αυτό οι επίσκοποι που υπηρέτησαν τον πατέρα του Λουδοβίκο Δ΄ προτίμησαν να του αναθέσουν περισσότερο πνευματικά καθήκοντα παρά βασιλική εξουσία. Ο Λοθάριος δεν είχε πλέον την ικανότητα να συγκεντρώσει την αριστοκρατία γύρω του ώστε να προχωρήσει σε νέες εκστρατείες.
Επιχειρήσεις στη Λοθαριγγία
Νόμισμα του Λοθάριου των Φράγκων
Ο αυτοκράτορας Όθων Β΄ πέθανε πρόωρα και αιφνίδια (7 Δεκεμβρίου 983), διάδοχος του ορίστηκε ο τρίχρονος γιος του Όθων Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο πιο στενός συγγενής του από τον Οίκο των Οθωνιδών Ερρίκος Β΄ ο Εριστικός πήρε χωρίς αντίσταση την αντιβασιλεία, απήγαγε αμέσως τον μικρό Όθων με την ελπίδα να ανακηρυχτεί ο ίδιος βασιλιάς.[25] Ο οπαδός του Όθων Γ΄ επίσκοπος Αντάλμπερο της Ρενς και η μητέρα του αυτοκράτορα Θεοφανώ Σκλήραινα αναζήτησαν την υποστήριξη του Λοθάριου για να τους βοηθήσουν να ανατρέψουν τον Ερρίκο τον Εριστικό. Ο Αντάλμπερο πρόσφερε στο όνομα της Θεοφανούς τη Λοθαριγγία στον Λοθάριο, αμέσως μετά ο Λοθάριος διεκδίκησε την κηδεμονία του μικρού ανεψιού του Όθων Γ΄. Ο Λοθάριος με τη σειρά του ευχαρίστησε τον Αντάλμπερο και ζήτησε αμέσως μετά από τους ευγενείς της Λοθαριγγίας να του δηλώσουν την υποταγή τους, σπουδαιότερος από αυτούς ήταν ο Γοδεφρείδος Α΄ του Βερντέν μέλος του Οίκου του Αρντέν. Την ίδια εποχή αντιβασίλισσα στην Άνω Λωρραίνη ήταν η Βεατρίκη της Γαλλίας, χήρα του Φρειδερίκου Α΄ της Άνω Λωρραίνης και αδελφή του Ούγου Καπέτου, ο Κάρολος επιδίωξε να συμφιλιωθεί με τον αδελφό του για να την αντικαταστήσει. Τα σχέδια του Λοθάριου να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο στη Λοθαριγγία έπεσαν στο κενό, η Θεοφανώ και ο αρχιεπίσκοπος του Μαίντς απελευθέρωσαν τον μικρό Όθων Γ΄ και απέκτησαν τον έλεγχο σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.[25]
Ακολούθησε ειρήνη στη Βορμς ανάμεσα στη Θεοφανώ και τον Ερρίκο τον Εριστικό, αυτό είχε σαν επακόλουθο να ναυαγήσουν τα σχέδια των Καρολιδών για τη Λοθαριγγία και να αναλάβει ξανά την εξουσία ο Οίκος του Αρντέν. Ο Λοθάριος αρνήθηκε να εγκαταλείψει τα εδάφη τα οποία πίστευε ότι του ανήκαν κληρονομικά, συμμάχησε με τον Ερρίκο τον Εριστικό και οι ενωμένες δυνάμεις τους έφτασαν στις όχθες του Ρήνου (1 Φεβρουαρίου 985). Η συμμαχία ανησύχησε τον Αντάλμπερο της Ρενς που συναντήθηκε με τον Ούγο Καπέτο, ο Ερρίκος δεν διατήρησε ωστόσο τη συμμαχία και άφησε τον Λοθάριο να προχωρήσει στη Λοθαριγγία μόνος του. Ο Λοθάριος ζήτησε τη στήριξη του Ούγου Καπέτου αλλά εκείνος το αρνήθηκε με τη δικαιολογία ότι δεν μπορεί να ανατρέψει την αδελφή του και τον ανεψιό του, ο Λοθάριος παρέμεινε μόνος στον πόλεμο εναντίον των Οθωνιδών. Ο Λοθάριος συμμάχησε αμέσως μετά με τους ισχυρότερους ευγενείς του βασιλείου όπως ο Όντο Α΄ του Μπλουά και ο Ερβέρτος Γ΄ του Μω. Αμέσως μετά επιτέθηκε στη Λοθαριγγία, πολιόρκησε τον Μάρτιο του 985 τη Βερντέν με σημαντικούς αιχμαλώτους όπως ο αδελφός του Αντάλμπερο Γοδεφρείδος Α΄ του Βερντέν, ο γιος του Φρειδερίκος του Βερντέν, ο θείος του Γοδεφρείδου Α΄ Ζίγκφριντ του Λουξεμβούργου και ο ανεψιός του Ούγου Καπέτου Θεοδώριχος Α΄ της Άνω Λωρραίνης.[26]
Μετά την επιστροφή από το Λαν ο Λοθάριος διέταξε τον Αντάλμπερο να οικοδομήσει ένα νέο κτίριο στη Βερντέν με στόχο να προστατεύσει την πόλη από τις αυτοκρατορικές δυνάμεις.
Σύγκρουση με τον Οίκο του Αρντέν
Λοθάριος της Γαλλίας - Μουσείο Σαιν Ρεμί στη Ρενς
Ο Λοθάριος πίεσε τον Αντάλμπερο να γράψει σε αρχιεπισκόπους όπως ο Έγκμπερτ, αρχιεπίσκοπος του Τρηρ ότι ο αληθινός και μοναδικός διάδοχος της αυτοκρατορίας των Καρολιδών είναι ο ίδιος. Την εποχή που ο χαλίφης της Κόρδοβας Αλ-Μανσούρ κατέλαβε τη Βαρκελώνη (985) ο Λοθάριος ήταν άρρωστος, δεν μπόρεσε να βοηθήσει τον Μπορέλ Β΄ της Βαρκελώνης που έστειλε απεσταλμένους στο Βερντέν.[27]
Η εξουσία του Λοθάριου εξασθένησε σημαντικά από τότε σε σχέση με αυτή του Ούγου Καπέτου.[25] Σε μια επιστολή ο Ζερμπέρ ντ' Ωριγιάκ, ο μετέπειτα Πάπας Σιλβέστρος Β΄ έγραψε στον επίσκοπο Αντάλμπερο ότι "ο Λοθάριος είναι βασιλιάς των Φράγκων μόνο στο όνομα, ο Ούγος Καπέτος είναι τόσο στο όνομα όσο και στην πράξη".[28] Ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο προσπάθησε να πείσει τον Ούγο Καπέτο να ξεκινήσει συνομιλίες με τον Όθων Γ΄.[25] Όταν ο βασιλιάς διέταξε την καταστροφή των οχυρώσεων στο μοναστήρι του Αγίου Παύλου στο Βερντέν ο Αντάλμπερο αρνήθηκε με την πρόφαση ότι οι πεινασμένοι στρατιώτες δεν μπορούσαν να κρατήσουν την πόλη, ο Λοθάριος διέταξε ότι πρέπει ο Αντάλμπερο να δικαστεί. Ο αρχιεπίσκοπος Αντάλμπερο κλήθηκε να δικαστεί για προδοσία στην Κομπιένη με ψευδείς κατηγορίες, μιά από αυτές ΄ήταν ότι τοποθέτησε τον ανεψιό του επίσης Αντάλμπερο επίσκοπο του Βερντέν χωρίς βασιλική άδεια.[29][30] Ο Ούγος Καπέτος βάδισε προς την Κομπιένη με 3.000 άντρες, μερικοί ιστορικοί γράφουν ότι ο στόχος του ήταν να ελευθερώσει τον ανεψιό του Θεοδώριχο Α΄ της Άνω Λωρραίνης.[30][31] Ο στόχος του Λοθάριου ήταν να αποκτήσει ολοκληρωτική εξουσία στο Βερντέν, αυτό προσπαθούσε να το κάνει πιέζοντας τον επίσκοπο Αντάλμπερο να καταδιώξει τον ανεψιό του Αντάλμπερο Β΄ του Βερντέν, γιο του Γοδεφρείδου Α΄.[31]
Το τέλος
Ο Λοθάριος δεν μπορούσε να προχωρήσει σε ανοιχτό πόλεμο με τον Ούγο Καπέτο, δεν είχε τις δυνάμεις να συγκρουστεί σε δυο μέτωπα. Απελευθέρωσε τους αιχμαλώτους από τη Λωρραίνη αλλά προτίμησε να κρατήσει φυλακισμένο τον Γοδεφρείδο παρά να παραδώσει τη Μονς στην Αινώ, πίεσε τον γιο του να εγκαταλείψει όλα τα δικαιώματα του στην κομητεία και την επισκοπή του Βερντέν. Μετά από μια συνάντηση του βασιλιά με τον δούκα των Φράγκων ο Θεοδώριχος Α΄ της Άνω Λωρραίνης ελευθερώθηκε. Στις αρχές του 986 ο βασιλιάς ετοιμάστηκε να επιτεθεί στο Καμπραί, ήταν αυτοκρατορική πόλη αλλά βρισκόταν σε εξάρτηση από τις αρχιεπισκοπές του Ρενς και της Λιέγης.[32] Προσπάθησε να πείσει τον επίσκοπο του Καμπραί να του παραδώσει την πόλη, σε αντάλλαγμα θα τον διόριζε αρχιεπίσκοπο του Ρενς μετά την έκπτωση του Αντάλμπερο και πρίγκιπα-επίσκοπο της Λιέγης.[33] Ο Λοθάριος πέθανε αιφνίδια στη Λαν πριν προχωρήσει σε αυτές τις ενέργειες (2 Μαρτίου 986).[2][30][34] Δέχτηκε μια μεγαλοπρεπέστατη ταφή στο ιερό του Σαιντ Ρεμί στη Ρενς δίπλα από τον πατέρα του Λουδοβίκο Δ΄. Το βασίλειο εξακολουθούσε να είναι ισχυρό ακόμα και μετά την αλλαγή δυναστείας αν και δεν είχε υποταχθεί η Λοθαριγγία, η αυτοκρατορία δεν φαινόταν ικανή για νέες κατακτήσεις.[35] Ο Ρίτσερους γράφει :
"Φαινόταν ικανός να επεκτείνει το βασίλειο του και η πολιτική του ήταν πολύ επιτυχής, όλοι οι μεγάλοι ευγενείς του βασιλείου είχαν υποταχθεί".
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του προσπάθησε να κατακτήσει τη Λοθαριγγία τόσο με στρατιωτικά όσο και με διπλωματικά μέσα.[36]
↑Jarrett Jonathan (2011). "Caliph, King, or Grandfather: Strategies of Legitimization on the Spanish March in the Reign of Lothar III". The Mediaeval Journal. 1 (2): 1–22
↑ 2,02,12,22,32,4Detlev Schwennicke, Europaische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europaischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), σ. 1
↑The Annals of Flodoard of Reims, 916–966, eds & trans. Steven Fanning: Bernard S. Bachrach (New York; Ontario, Can: University of Toronto Press, 2011), σ. 60
↑ 5,05,1The Annals of Flodoard of Reims, 916–966, eds & trans. Steven Fanning: Bernard S. Bachrach (New York; Ontario, Can: University of Toronto Press, 2011), σ. 14
↑Bourchard, Constance Brittain (1999). "Burgundy and Provence: 879–1032". In Reuter, Timothy; McKitterick, Rosamond; Abulafia, David (eds.). The New Cambridge Medieval History: Vol. III, c.900 – c.1024. III (first ed.). Cambridge: Cambridge University Press. σσ. 328–345, 336
↑George Holmes, The Oxford Illustrated History of Medieval Europe (Oxford; New York: Oxford University Press, 1988), σ. 163
↑Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987–1328, (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 42
↑Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σσ. 264–65
↑ 10,010,110,210,3Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France, 987–1328 (London: Hambledon Continuum, 2007), σ. 43
↑Jean Le Mayeur: La gloire belgique: poeme national en dix chants, Valinthout and Vandenzande, 1830, σ. 304.
↑Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σσ. 276–77
↑Carlrichard Brulh: Naissance de deux peuples, Francais et Allemands (10th?11th siecle), Fayard, August 1996, σ. 248
↑ 25,025,125,225,3Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 277
↑Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 266
↑Andrew W. Lewis, Royal Succession in Capetian France: Studies on Familial Order and the State (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1981), σ. 15
↑ 30,030,130,2Pierre Riche, The Carolingians; A Family Who Forged Europe, trans. Michael Idomir Allen (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1993), σ. 278
↑Carlrichard Brulh: Naissance de deux peuples, Francais et Allemands (10th?11th siecle), Fayard, August 1996, σ. 252
↑Christian Settipani: La Prehistoire des Capetiens, 1993, σ. 334
↑Christian Settipani: La Prehistoire des Capetiens, 1993, σ. 333
↑Eleanor Shipley Duckett, Death and life in the tenth century (Ann Arbor: University of Michigan Press, 1967), σ. 118
Πηγές
This article incorporates text from a publication now in the public domain: Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Lothair, king of France". Encyclopædia Britannica. 17 (11th ed.). Cambridge University Press.
Gwatkin, H. M., Whitney, J. P. (ed) et al. (1926) The Cambridge Medieval History: Volume III. Cambridge: Cambridge University Press.
Hallam, Elizabeth M. & Everard, Judith (2001). Capetian France, 987–1328 (second ed.). Harlow, UK: Longman.
Stéphane Lecouteux: Une reconstitution hypothétique du cheminement des Annales de Flodoard, depuis Reims jusqu'à Fécamp, 2004
Ferdinand Lot: Les derniers Carolingiens. Lothaire, Louis V, Charles de Lorraine (954–991), Paris, Librairie Émile Bouillon éditeur, 1891
Pierre Riché: Les Carolingiens, une famille qui fit l'Europe, Paris, Hachette, coll. «Pluriel», 1983 (reimpr. 1997)
Yves Sassier: Hugues Capet: naissance d'une dynastie, Paris, Fayard, 1995
