Η Ferrari Enzo Ferrari ήταν ένα σπορ υπεραυτοκίνητο (supercar) υψηλών επιδόσεων, που κατασκευάστηκε από την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Ferrari. Ονομάστηκε Enzo προς τιμήν του ιδρυτή της εταιρείας, Έντσο Φερράρι. Το μοντέλο παρήχθη από το 2002 έως το 2004, στο Μαρανέλλο της Ιταλίας, σε μόλις 400 αντίτυπα, όλα αποκλειστικά στο χέρι, και κατά τη διάρκεια της παραγωγής της ήταν το ακριβότερο, ισχυρότερο και ταχύτερο αυτοκίνητο της Ferrari. Αντικατέστησε τη Ferrari F50 του 1995 - 1997 και τελικώς αντικαταστάθηκε τον Μάρτιο του 2013 από τη Ferrari LaFerrari.
Εξέλιξη
Η εξέλιξη του μοντέλου ξεκίνησε μέσα στο 1998 και κράτησε 4 έτη. Μια από τις βασικές οδηγίες που δόθηκαν εξ αρχής στον σχεδιαστικό οίκο Πινινφαρίνα, ήταν το μπροστινό μέρος του να θυμίζει ρύγχος μονοθεσίου της Φόρμουλα 1 και μάλιστα σε ακόμα εντονότερο βαθμό από την προκάτοχο Ferrari F50. Η εξωτερική του εμφάνιση διαμορφώθηκε από τον Ιάπωνα Ken Okuyama, ενώ έγιναν και κάποιες ακόμα βελτιώσεις, μετά από πολλές σχετικές δοκιμές σε αεροδυναμική σήραγγα, και ο τελικός αεροδυναμικός συντελεστής Cd μετρήθηκε στο 0,36.
Το τιμόνι και ο πίνακας οργάνων μιας Ferrari Enzo Ferrari κόκκινου χρώματος. Αντιθέτως, οι κίτρινες Enzo είχαν κίτρινους χρωματισμούς και στο σαλόνι και στα κυκλικά όργανα του κοντέρ. Τα δύο κουμπιά με τα βέλη, στις οριζόντιες ακτίνες του τιμονιού, είναι τα φλας.
Επίσης, ο ίδιος οίκος σχεδίασε και το σαλόνι, μολονότι η αρχική πρόταση του Πινινφαρίνα προέβλεπε την υιοθέτηση ενός εντελώς ψηφιακού πίνακα οργάνων. Τελικώς όμως, αποφασίστηκε ο συνδυασμός αναλογικών και ψηφιακών ενδείξεων, με οθόνες υγρών κρυστάλλων (LCD) και αναλογικό ταχύμετρο και στροφόμετρο, που και τα δύο μάλιστα είχαν φόντο ίδιου χρώματος με την εξωτερική βαφή του αμαξώματος, σε κόκκινο ή κίτρινο. Μάλιστα σχεδιάστηκε και ένα τιμόνι με κάπως επίπεδο το πάνω μέρος της στεφάνης του, η οποία έφερε μια σειρά από λαμπάκια που άναβαν διαδοχικά στη σειρά καθώς ανέβαιναν οι στροφές του κινητήρα, ενώ όταν ο κινητήρας πλησίαζε στο μέγιστο όριο των στροφών, όλα μαζί τα λαμπάκια αναβόσβηναν - μια τεχνολογία που ελήφθη τότε απευθείας από την Φόρμουλα 1 και στα επόμενα χρόνια διαδόθηκε και στα άλλα μοντέλα της Ferrari. Άλλες τεχνολογίες της Formula 1 από την τότε εποχή που ενσωματώθηκαν στο μοντέλο, ήταν τα κεραμικά φρένα, η ενεργή αεροδυναμική και η επιλογή από τον οδηγό του βαθμού παρέμβασης του traction control system.
Ο κινητήρας μιας Ferrari Enzo Ferrari του 2003.
Για την κίνηση του μοντέλου, εξελίχθηκε και κατασκευάστηκε ένας εντελώς νέος κινητήρας βενζίνης, κυβισμού 5.998 cm³ και V12 με 48 βαλβίδες, ισχύος 485 kW / 660 hp στις 7.800 στροφές το λεπτό και ροπής 657 N·m στις 5.500 στροφές το λεπτό, με τον ηλεκτρονικό κόφτη των στροφών να επεμβαίνει στις 8.200 στροφές το λεπτό. Ο κινητήρας αυτός βασίστηκε στον σχεδιασμό του κινητήρα V8 της Maserati Quattroporte και εισήγαγε μια αρχιτεκτονική που αντικατέστησε την προηγούμενη των παλαιότερων κινητήρων V12 και V8 της Ferrari. Για την ιστορία, η Ferrari F430 που εισήχθη στα τέλη του 2004 και έφερε κινητήρα 4.3 λίτρων V8, ήταν το δεύτερο χρονολογικά μοντέλο της Ferrari με κινητήρα που βασίστηκε σε αυτή την αρχιτεκτονική.
Παράλληλα με τον νέο V12 κινητήρα, τοποθετήθηκε στον διάδοχο της F50 και ένα 6-τάχυτο ημι-αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων, χωρίς συμπλέκτη, το οποίο ελέγχεται από τον οδηγό αποκλειστικά με «paddles» (μοχλούς αλλαγής ταχυτήτων) πίσω από το τιμόνι, ένα κιβώτιο απευθείας από την Φόρμουλα 1, με χρόνο αλλαγής ταχυτήτων μόλις 150 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Αντιθέτως, το μοντέλο δεν είχε πλέον το κλασικό χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων με τις παραδοσιακές περιφραγμένες θυρίδες «σαν χτένα» που είχαν τα παλαιότερα μοντέλα της Ferrari, με αποτέλεσμα να γίνει το πρώτο αυτοκίνητο δρόμου της Ferrari χωρίς μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων. Μάλιστα στα αρχικά στάδια της εξέλιξης, οι μηχανικοί της εταιρείας είχαν σκεφτεί ακόμα και για ενδεχόμενο 7-τάχυτο ημι-αυτόματο κιβώτιο, πλην όμως θεωρήθηκε τότε ότι δεν ήταν αναγκαίο σε έναν κινητήρα τόσο υψηλής ροπής και ότι οι 6 σχέσεις ήταν αρκετές, όπως ανακοινώθηκε επίσημα κατά την εισαγωγή της το 2002.
Πανοραμικό πλάνο της Ferrari Enzo Ferrari.
Γενικότερα, μαζί και με το κιβώτιο ταχυτήτων, μεγάλο μέρος της τεχνολογίας του μοντέλου προήλθε απευθείας από την Φόρμουλα 1 και η εταιρεία χρησιμοποίησε την τεχνογνωσία της στους αγώνες για τη δημιουργία του, σε μεγαλύτερο βαθμό ακόμα και από την προκάτοχο Ferrari F50. Στα πλαίσια αυτής της φιλοσοφίας, έγινε για πρώτη φορά σε πολιτικής έκδοσης μοντέλο της Ferrari εκτενής χρήση ανθρακονημάτων, ιδίως στο σαλόνι, με σκοπό την μείωση του συνολικού βάρους χωρίς όμως τις εκπτώσεις στον εξοπλισμό που είχαν συμβεί στους προκατόχους της. Αξιοσημείωτο ιστορικά είναι και ότι στην εξέλιξη του διαδόχου της F50 έλαβε μέρος και ο Μίχαελ Σουμάχερ, με ιδιαίτερα ενεργό συμμετοχή, και οι παρατηρήσεις του, σχετικά με την οδική συμπεριφορά και την καμπύλη αύξησης της διαθέσιμης ισχύος, συνετέλεσαν καθοριστικά στην τελική διαμόρφωση του αυτοκινήτου.
Σε ολόκληρο το χρονικό διάστημα της εξέλιξης, δεν είχε αποφασιστεί η εμπορική ονομασία του μοντέλου. Συνήθως όμως, αναφερόταν ανεπίσημα ως Ferrari F60, ως η λογική συνέχεια ονοματολογίας των προκατόχων Ferrari F40 και Ferrari F50, με αποτέλεσμα να αναφερθεί το όνομα F60 και στις πρώτες διαρροές στον Τύπο, που είχαν ξεκινήσει ήδη από το 1999. Κατά την παρουσίασή του, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού τον Οκτώβριο του 2002, ονομάστηκε Ferrari Enzo Ferrari ή απλά Ferrari Enzo, προς τιμήν του ιδρυτή της εταιρείας, Έντσο Φερράρι.
Εξοπλισμός
Ο εξοπλισμός της Ferrari Enzo περιελάμβανε κλιματισμό, 2 μπροστινούς αερόσακους, σύστημα αντιμπλοκαρίσματος τροχών (ABS) και σύστημα ελέγχου πρόσφυσης, το οποίο μπορούσε να ρυθμιστεί σε 3 πιθανές επιλογές μέσω κουμπιών στο τιμόνι: πλήρες, Race (που μετέτρεπε το μοντέλο σε αγωνιστικό, επιτρέποντας ένα ποσοστό ολίσθησης των τροχών) και Off, δηλαδή ολική απενεργοποίησή του, αν και η επιλογή Off απευθυνόταν μόνο σε εξαιρετικά έμπειρους οδηγούς. Γενικότερα, ο εξοπλισμός της Ferrari Enzo έλαβε θετικά σχόλια από τον Τύπο αυτοκινήτου, που τόνισε μάλιστα και την αντίθεση με την προκάτοχο F50 που δεν έφερε ούτε ABS, ούτε αερόσακους. Ωστόσο, δεν είχε ηλεκτρικά παράθυρα, παρά μόνο τα κλασικά με τον περιστρεφόμενο μοχλό, όπως συνέβη και στις προκατόχους F40 και F50.
Παραγωγή
Κίτρινη Ferrari Enzo Ferrari του 2003 στο Μίσιγκαν, ΗΠΑ.
Αρχικά, η Ferrari ανακοίνωσε ότι θα κατασκεύαζε 349 Enzo Ferrari, όση ακριβώς ήταν και η συνολική παραγωγή της προκατόχου Ferrari F50. Λόγω του μικρού αριθμού αντιτύπων, τηρήθηκε αυστηρή σειρά προτεραιότητας και όλες οι 349 προ-πωλήθηκαν σε προεπιλεγμένους τακτικούς πελάτες της Ferrari, όλους με μακροχρόνια σχέση με την εταιρεία, και ιδίως σε όσους είχαν αγοράσει στο παρελθόν τις F40 και F50. Μάλιστα η πώληση όλων των αρχικών 349 αντιτύπων έγινε πριν ακόμα ξεκινήσει η παραγωγή τους, με την εργοστασιακή τιμή στα 659.330 δολάρια με την τότε ισοτιμία, σχεδόν τη διπλάσια από αυτήν της F50. Όπως και οι προκάτοχοι F40 και F50, και η διάδοχος Ferrari LaFerrari, παρομοίως και η Enzo Ferrari (αντίθετα με τα περισσότερα μοντέλα της εταιρείας) δεν κατασκευάστηκε ποτέ σε δεξιοτίμονη έκδοση.
Μεταγενέστερα, λόγω της εξαιρετικά υψηλής ζήτησης, η Ferrari άλλαξε την αρχική της απόφαση και ανακοίνωσε ότι θα κατασκεύαζε 50 ακόμα αντίτυπα της Enzo Ferrari, όπως και έγινε μέσα στο 2003, φτάνοντας έτσι τα 399 αντίτυπα. Τελικώς, εν έτει 2004 προχώρησε στην κατασκευή και 1 ακόμα αντιτύπου, το οποίο και δώρισε στο Βατικανό, με αποτέλεσμα να φτάσει συνολικά τις 400 Enzo Ferrari.
Εξαιρετικά σπάνια ανοιχτή ασημί Ferrari Enzo Ferrari.
Σε αντίθεση με τα 5 χρώματα της συνολικής παλέτας χρωματισμών της Ferrari F50, η Ferrari αρχικά προσέφερε επίσημα μόνο 2 επιλογές στην εξωτερική βαφή αμαξώματος της Enzo: κόκκινο ή κίτρινο. Στην πράξη, ωστόσο, τελικώς κατασκευάστηκαν και ελάχιστες ανοιχτές ασημί και ελάχιστες μαύρες Enzo, όλες ειδικών εκδόσεων. Φυσικά, η συντριπτική πλειοψηφία των Ferrari Enzo παραγγέλθηκε με κόκκινη βαφή, με δεύτερο σε απήχηση το κίτρινο, όπως παραδοσιακά συμβαίνει με όλα τα μοντέλα της Ferrari.
Επιδόσεις
Εξαιρετικά σπάνια μαύρη Ferrari Enzo Ferrari σε φωτογραφία του 2008.
Οι επιδόσεις της Ferrari Enzo Ferrari είχαν εμφανώς βελτιωθεί ως προς αυτές της προκατόχου Ferrari F50. Αρχικά, η εταιρεία είχε ανακοινώσει ότι η μέγιστη ταχύτητα έφτανε τα 350+ χιλιόμετρα την ώρα, χωρίς να αναφέρει ακριβές νούμερο, και τελικώς μετρήθηκαν επίσημα τα εξής νούμερα:[1]
Ειδικότερα για την μέγιστη ταχύτητα, έχουν καταγραφεί αρκετές διαφορετικές μετρήσεις, όλες άνω των 350 km/h, με κάποιες ανεξάρτητες δοκιμές να έχουν καταφέρει ακόμα και 363 km/h το ανώτατο, αναλόγως με το βάρος του οδηγού και τις εξωτερικές συνθήκες (άνεμος και εξωτερική θερμοκρασία). Για την ιστορία, η μέγιστη ένδειξη στο ταχύμετρο της Ferrari Enzo Ferrari είναι 400 χιλιόμετρα την ώρα και στα μοντέλα προδιαγραφών των ΗΠΑ τα αντίστοιχα 250 μίλια την ώρα.
Αναφορές
↑Hochspringen auto motor und sport: Die 300-km/h-Elite: Auf die Schnelle Auf: www.auto-motor-und-sport.de. 20. Juni 2008, 05:00 Uhr. «Zitat: Erst bei 355 km/h siegen die Fahrwiderstände.»
Βιβλιογραφία
Newbury, Stephen. The Car Design Yearbook 2. Merrell. ISBN 1-85894-196-2.
.jpg)
