Балоння (ад назвы італьянскага горада Балоння, з якога паходзіць гэтая тканіна) — сінтэтычная тканіна, прызначаная для вытворчасці плашчоў (руск.) (бел., куртак (руск.) (бел. і іншага воданепранікальнага адзення.
Апісанне
Тканіна «балоння» цёмна-сіняга адцення трапіла ў СССР з Італіі ў 1962 годзе. Першапачаткова яна выраблялася на Нара-фамінскім шаўковым камбінаце, дзе перанялі італьянскі вопыт яе вырабу[1]. У складзеным выглядзе плашч месца не займаў зусім. Кошты былі астранамічныя: ад 60 да 80 рублёў — у СССР тагачасная палова стандартнай зарплаты — 120—140 рублёў у месяц.
Балоння прадстаўляе сабой капрон або нейлон, пакрыты поліакрылатамі (руск.) (бел. і сіліконамі (руск.) (бел.. Пакрыццё воданепранікальнае, з 2-4 слаёў, нанесеных на ўнутраны бок асновы. Першы са слаёў забяспечвае воданепранікальнасць, для яго нанясення ўжываецца рэчыва з вялікай вязкасцю — раствор палімера і супалімера акрылавай кіслаты (руск.) (бел. ў этылацэтаце з дадаткамі поліцыянату (руск.) (бел. і белай сажы (руск.) (бел.. Наступны пласт складаецца з таго ж рэчыва, але менш глейкага, ён прызначаны для павышэння прывабнасці тканіны. На больш дарагія вырабы для паляпшэння якасці наносяць трэці і чацвёрты пласты, апошні змяшчае металічную пудру розных адценняў. Пасля нанясення гэтых слаёў выраб з абодвух бакоў падвяргаецца апрацоўцы сіліконам, які валодае воданепрымальным дзеяннем[2].
Як і сам капрон, «балоння» не падвяргаецца ўплыву кіслот, шчолачаў, бактэрый. Яна больш чым удвая лягчэй баваўнянай тканіны і больш трывалая. Пры гэтым палімерныя плёнкі на капроне «балонні» раствараюцца ўайт-спірытам (руск.) (бел. і іншымі арганічнымі растваральнікамі. «Балоння» не прапускае не толькі ваду, але і паветра, ёй шкодзяць прамыя сонечныя прамяні.
У масавай культуры
Згадка пра балонню як пра дэфіцытны дарагі матэрыял сустракаецца ва У. С. Высоцкага ў песні «Дыялог ля тэлевізара (руск.) (бел.» (1973): «…Мои друзья хоть не в болонии, зато не тащат из семьи, а гадость пьют из экономии, хоть по утру да на свои…»[3].
Зноскі
