PROFILBARU.COM

Іван Іванавіч Антановіч
Іван Іванавіч Антановіч
3-і Міністр замежных спраў Рэспублікі Беларусь
	13 студзеня 1997 — 4 снежня 1998
Прэзідэнт	Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка
Папярэднік	Уладзімір Сянько
Пераемнік	Урал Латыпаў
Пастаянны прадстаўнік БССР пры ЮНЕСКА
	1976 — 1977
Папярэднік	Віктар Каўбасін
Пераемнік	У. Макараў
Нараджэнне	3 красавіка 1937 (87 гадоў); Дамашы, Навагрудскае ваяводства, Польская Рэспубліка;
Партыя	КПСС (1991); Камуністычная партыя Беларусі; Камуністычная партыя РСФСР[d]; Рэспубліканская партыя працы і справядлівасці;
Адукацыя	Мінскі дзяржаўны педагагічны інстытут замежных моў (1960);
Навуковая ступень	доктар філасофскіх навук (1973)
Навуковае званне	прафесар (1977);
Дзейнасць	філасофія
Навуковая дзейнасць
Навуковая сфера	філасофія
Месца працы	Акадэмія навук БССР; Сакратарыят ААН; Акадэмія грамадскіх навук пры ЦК КПСС[d]; Беларускі навукова-тэхнічны інстытут інфармацыі і прагназавання[d]; Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў;
Узнагароды

Іва́н Іва́навіч Антано́віч (нар. 3 красавіка 1937, в. Дамашы, Навагрудскае ваяводства, Польская Рэспубліка) — беларускі і расійскі палітык, дыпламат, доктар філасофскіх навук (1973), прафесар (1977)^[4]. Заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Беларусь (1996).

Біяграфія

Нарадзіўся 3 красавіка 1937 года ў вёсцы Дамашы Навагрудскага ваяводства (цяпер — Ляхавіцкі раён Брэстскай вобласці).

У 1960 годзе скончыў Мінскі педагагічны інстытут замежных моў^[4]. З 1959 года малодшы, старшы навуковы супрацоўнік Інстытута філасофіі і права АН БССР. З 1967 года загадчык рэдакцыі філасофіі і права Беларускай Савецкай Энцыклапедыі. У 1969—1974 гадах — супрацоўнік сакратарыята ААН у Нью-Ёрку. З 1974 года — лектар ЦК КПБ, выкладчык БДУ. Быў Пастаянным прадстаўніком БССР пры ЮНЕСКА ў 1976—1977 гадах.

У 1977—1987 гадах на партыйнай рабоце, з 1987 года прарэктар Акадэміі грамадскіх навук пры ЦК КПСС. З’яўляўся дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР (1980—1985). У 1990—1991 сакратар ЦК Кампартыі РСФСР. У 1993—1995 гадах дырэктар Беларускага інстытута навукова-тэхнічнай інфармацыі і прагнозу. 18 верасня 1995 года прызначаны намеснікам Міністра замежных спраў Рэспублікі Беларусь, а 13 студзеня 1997 года — міністрам. На гэтай пасадзе заставаўся да 4 снежня 1998 года, калі быў адстаўлены.

Адначасова ў 1995—1997 гадах — старшыня нацыянальнай камісіі Рэспублікі Беларусь па справах ЮНЕСКА. У 1996—2000 гадах — член камітэта ААН па эканамічных і сацыяльных правах. З 2000 года — на навукова-педагагічнай працы ў Маскве (Расія).

Узнагароды

Медаль Францыска Скарыны (1997).

Бібліяграфія

Працы па гісторыі сучаснай буржуазнай філасофіі і сацыялогіі:

Американская буржуазная аксиология на службе империализма. — Мн., 1967
Свабода ці рабства? — Мн., 1969
Современная «философская антропология». — Мн., 1970
По диктату монополий. — Мн., 1973
Социальная патология капитализма. — Мн., 1974
Социология США: проблемы и поиски решений. — Мн., 1976
Социальное кредо буржуазного гуманизма. — Мн., 1976
Социальное развитие и проблема прогресса. — Мн., 1977
Капитализм и социальный контроль. — М., 1978
Буржуазная социологическая теория: Критический очерк основных направлений, концепций, категорий. Ч. 1. — Мн., 1980

Погляды

Гаворачы пра будучыню Еўропы Іван Антановіч заявіў, што «Вялікая Дойчлянд з невыразнай канцлеркай падпарадкавала сабе Еўропу, як некалі было пры Гітлеру»^[5].
Ён абураўся на тых гісторыкаў, якія спрабуюць узвялічваць «літоўска-польскі» перыяд у гісторыі Беларусі і ачарняюць «руска-імперскі». "Беларуская дзяржаўнасць сфармавалася ва ўлонні рускай дзяржаўнай традыцыі, нацыянальная рэлігія беларусаў — праваслаўе, прынятае ў часы Кіеўскай Русі, «дзяржавы-прамаці»^[6].