Jako 15-letni uczeń C. K. IV Gimnazjum we Lwowie walczył w 1 Pułku Strzelców Lwowskich w obronie Lwowa (do kwietnia 1919). Dwa lata później, 5 sierpnia 1920, w wieku siedemnastu lat zgłosił się we Włocławku, na ochotnika, do walki z bolszewikami. Został odznaczony Krzyżem Obrony Lwowa, odznaka pamiątkową V Odcinka „Obrony Lwowa” (Szkoła Sienkiewicza), Odznaką Pamiątkową Ochotników Artylerii 1920.
Podczas wojny w latach 1940–1941 pracował w Instytucie Politechnicznym we Lwowie na stanowisku pomocniczego pracownika nauki, a następnie w latach 1942–1944 na Kursach Technicznych we Lwowie na stanowisku asystenta. Podczas okupacji niemieckiej Lwowa był również zastępcą prezesa i kierownikiem działu szkolnictwa Zarządu Okręgowego Stronnictwa Narodowego. Od maja do sierpnia 1943 aresztowany przez gestapo, wypuszczony po wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa. Został zatrudniony jako geolog w Ukraińskim Kombinacie Naftowym. W latach 1945–1946 aresztowany przez NKWD (po półrocznym śledztwie) za działalność patriotyczną, więziony w Złoczowie z zamiarem zesłania na wschód.
Uczony naraził się, stwierdzając publicznie, że PKWN - nie reprezentuje większości społeczeństwa polskiego i nie mając zgody rządu w Londynie - nie miał prawa podpisywać porozumienia o przesiedleniu. Zapowiedział też, że Polacy dobrowolnie opuszczą ziemie kresowe tylko w przypadku, gdy Moskwa otrzyma zgodę na ich objęcie od Anglii i Stanów Zjednoczonych. Następstwem tego typu otwartości w głoszeniu własnych poglądów mogło być tylko aresztowanie[3].
Hydrogeologia ogólna, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1964
(pod redakcją) Słownik hydrogeologii i geologii inżynierskiej, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1964
Bibliografia
Wiesław Barczyk: Wspomnienia o zmarłych profesorach i docentach. W: Księga pamiątkowa absolwentow Wydziału Geologii. 1952 - 2002. Uniwersytet Warszawski. Wyd. I. Warszawa: 2002, s. 152-153. ISBN 83-917940-0-8.
.jpg){kind=small}
