Zamówiony 4 sierpnia 1934, położenie stępki – 26 kwietnia 1935, wodowanie – 8 lipca 1936, wejście do służby – 6 grudnia 1938. Zbudowany w stoczni Germaniawerft w Kilonii (numer stoczniowy G537). W systemie oznaczeń niemieckich niszczycieli miał przydzielony numer Z11 (rzadko używany w oficjalnych dokumentach), przed wojną nosił numer burtowy 81. Budowa kosztowała 13,4 mln Reichsmark.
W dniach 17–18 listopada 1939 uczestniczył w jednej operacji stawiania min na wodach angielskich, u ujścia Tamizy (z niszczycielami „Wilhelm Heidkamp” i „Hermann Künne”). Od grudnia 1939 do lutego 1940 był w remoncie.
„Bernd von Arnim" wziął udział w inwazji na Norwegię (operacji Weserübung), w grupie zajmującej Narwik, przewożąc tam strzelców górskich. W drodze do Norwegii, 8 kwietnia 1940, odstając od grupy z powodu awarii maszyn, nawiązał walkę z brytyjskim niszczycielem „Glowworm”, zatopionym następnie przez krążownik „Admiral Hipper”. W dniu inwazji, 9 kwietnia 1940, „Bernd von Arnim” storpedował i zatopił w porcie w Narwiku norweski pancernik obrony wybrzeża „Norge”.
Wrak „Bernda von Arnim"
Odegrał następnie kluczową rolę po stronie niemieckiej (wraz z „Georg Thiele”) w pierwszej bitwie morskiej pod Narwikiem z brytyjskimi niszczycielami 10 kwietnia 1940, biorąc udział w zniszczeniu „Hardy” i „Hunter”. Sam został w niej lekko uszkodzony pięcioma trafieniami (dwóch zabitych). Podczas drugiej bitwy pod Narwikiem 13 kwietnia 1940 podjął walkę z niszczycielami brytyjskimi i po wyczerpaniu amunicji oraz odcięciu drogi odwrotu, został samozatopiony przez załogę we fiordzie Rombaken na pozycji 68°25′N17°54′E/68,41666717,900000. Wrak złomowano w 1962.
