W 1940 roku Roger, Szwajcar z pochodzenia i teolog, dotarł do odległej, położonej w Burgundii wioski Taizé, w której kupił dom i ziemię, rozpoczynając życie w założonej Wspólnocie. Miejsce wydało mu się szczególne m.in. z powodu bliskiego sąsiedztwa słynnego opactwabenedyktyńskiegoCluny, które w XI w. i XII w. wywarło silny wpływ na życie Kościoła, a także Citeaux z dawnym opactwem cystersów, w którym mieszkał św. Bernard.
W pierwszych latach swojego życia w Taizé brat Roger utrzymywał się z uprawy ziemi, budował małą kapliczkę oraz pisał regułę życia Wspólnoty. Gościł także często uciekinierów politycznych i Żydów.
W 1941 napisał broszurkę pt. Uwagi wyjaśniające, która stała się zaczątkiem reguły Wspólnoty, opowiadającej się za ideą ekumenizmu i pojednania między podzielonymi kościołami chrześcijańskimi. W tym roku wstąpiło do Wspólnoty czterech nowych braci. Od początku dążono do realizacji idei pojednania. Bracia opiekowali się także niemieckimi jeńcami wojennymi, przebywającymi w pobliskim obozie, oraz okolicznymi sierotami.
W latach 1952–1953 Roger napisał właściwą regułę Wspólnoty, której fundamenty stanowiły trzy słowa streszczające Ewangelię: radość, prostota, miłosierdzie.
Brat Roger wziął udział w obradach soboru watykańskiego II jako oficjalny obserwator. W czasie jego obrad przybyli do Taizé pastorzy protestanccy i francuscy biskupi katoliccy na pierwsze tego typu spotkanie ekumeniczne.
Od 1969 do Wspólnoty należą także katolicy. W 1966 bracia zorganizowali pierwsze ekumeniczne spotkanie młodzieży, a w 1974 odbył się tam Sobór Młodych.
Bracia zobowiązują się na całe życie do dzielenia ze sobą dóbr duchowych i materialnych, do zachowywania celibatu oraz daleko idącej prostoty. Obecnie wspólnota liczy ponad stu braci pochodzenia ewangelickiego i katolików, więcej niż dwudziestu pięciu narodowości.
W centrum każdego dnia w Taizé jest trzykrotna modlitwa. Bracia utrzymują się wyłącznie z własnej pracy. Nie przyjmują osobistych darów ani prezentów. Ewentualne spadki przeznaczone są zawsze na pomoc ubogim. Niektórzy z nich – tworząc kilkuosobowe grupy, zwane fraterniami – żyją wśród najuboższych.
W codziennych obowiązkach związanych z przyjmowaniem pielgrzymów z różnych stron świata pomagają braciom od 1966 Siostry św. Andrzeja, a od 1994 także polskie urszulanki szare.
Adres wspólnoty:
Communauté de Taizé
71250 Taizé – Francja
Młodzi w Taizé – spotkania cotygodniowe
Od końca lat 50. XX w., tysiące młodych ludzi z wielu krajów bierze udział w cotygodniowych spotkaniach modlitewno-refleksyjnych. Niektórzy bracia z Taizé odwiedzają różne miejsca w Afryce, Ameryce Południowej, Azji i Europie, aby tam prowadzić małe i duże spotkania. Wszystkie są one etapami tej samej Pielgrzymki Zaufania przez Ziemię.
Uczestnicy zostają zakwaterowani w wiosce Taizé w namiotach lub barakach mieszkalnych. Biorą udział w spotkaniach w ramach jednej z pięciu grup: źródeł wiary, biblijnej (tylko w okresie wakacyjnym), pracy, chóru lub ciszy. Dodatkowo każdy uczestnik może podjąć drobną pracę np. pilnowanie ciszy podczas modlitwy czy dystrybucja posiłków, którą wykonuje codziennie przez kilkadziesiąt minut.
Tydzień po tygodniu, a także podczas Spotkań Europejskich młodzi analizują m.in. List z Taizé lub inny tekst, który pisany jest przez przeora i publikowany pod koniec roku.
Typowy dzień
Przykładowy posiłek uczestników cotygodniowych spotkań
Ważnym i bardzo charakterystycznym elementem wspólnej modlitwy w Taizé jest śpiew. Wielojęzyczność pielgrzymów przybywających do Taizé, sprawia jednak, że wykorzystanie tradycyjnych pieśni kościelnych, o długich tekstach i wielu zwrotkach jest niemożliwe. Aby umożliwić każdemu świadome uczestnictwo w modlitwie, Wspólnota zaczęła szukać prostszych form muzyki kościelnej. W 1975 zamówiono kompozycję kilkudziesięciu utworów u paryskiego organisty Jacques’a Berthiera. Oprócz śpiewów Jacques’a Berthier, obecnie w Taizé wykorzystuje się też kompozycje Josepha Gelineau, tradycyjne melodie prawosławne i utwory komponowane przez członków Wspólnoty.
Główną cecha charakterystyczną śpiewów z Taizé jest ich prosty, najczęściej jednozdaniowy tekst, będący często cytatem z Biblii lub tradycji kościołów. Niewielki rozmiar tekstu sprawia, że jest on łatwy do zapamiętania, pomimo użycia różnych języków. Melodia natomiast skłania do refleksji i wewnętrznego wyciszenia się. Formalnie większość śpiewów z Taize to ostinata i kanony. Podstawowy układ śpiewu może być wykonywany przez niewielkie grupy, ale pełne aranżacje na chór z instrumentalizacją i partiami solistów są też stosowane podczas wielkich zgromadzeń liturgicznych.
Proste melodie, medytacyjny charakter i tłumaczenia na wiele języków przyczyniły się do popularności śpiewów z Taizé wśród chrześcijan. Stosowane są one w praktyce liturgicznej większości wyznań na wszystkich kontynentach. Śpiewy są niewątpliwie najbardziej rozpoznawalnym owocem istnienia Wspólnoty.
Europejskie Spotkania Młodych
Corocznie, na przełomie starego i nowego roku, wspólnota organizuje w jednym z europejskich miast modlitewne spotkania ekumeniczne nazywane Pielgrzymką Zaufania przez Ziemię.
Młodzież zostaje przyjęta przez parafie. Zakwaterowanie ma miejsce u rodzin goszczących lub w obiektach publicznych takich jak np. szkoły lub sale gimnastyczne. Modlitwy, a także obiad i kolacja mają miejsce najczęściej w wielkich halach wystawowych zaadaptowanych specjalnie na tę okazję. Uczestnicy mają możliwość wyboru jednej z czterech grup: uczestnictwo w życiu parafii; uczestnictwo w życiu parafii połączone z pomocą w ekipie pracy; uczestnictwo w życiu parafii połączone ze śpiewaniem w chórze; przeżywanie poranków w ciszy z wprowadzeniem biblijnym.
Porządek dnia jest podobny do tego z Taizé:
śniadanie u rodzin goszczących
modlitwa w parafii
spotkania refleksyjne w małych grupach międzynarodowych
obiad
modlitwa
zajęcia warsztatowe najczęściej prowadzone przez braci
kolacja
modlitwa
O godzinie 23:00 w sylwestrową noc uczestnicy biorą udział we wspólnej modlitwie w parafiach o pokój na świecie. Następnie odbywa się zabawa sylwestrowa, tzw. Święto Narodów. 1 stycznia uczestnicy spożywają świąteczny obiad u rodzin goszczących.
Spotkania są organizowanie przez Wspólnotę we współpracy z lokalnym Kościołem, przy wsparciu młodych ludzi wolontariuszy, którzy przybywają do miasta organizatora w kilku turach, pierwsza tura pojawia się już na zakończenie wakacji, druga przyjeżdża przed świętami Bożego Narodzenia a największa grupa wolontariuszy przybywa 26 grudnia.
Paupert J.M., Taizé i Kościół jutra, Warszawa 1969
Taizé, pielgrzymka Zaufania przez Ziemię, Kraków 1993
Chantal J. Modlimy się w Taizé z Bratem Rogerem, Warszawa 1997
Spink K., Brat Roger, Założyciel Taizé (The Universal Heart, the life and vision of Brother Roger of Taizé), Wydanie I – Kraków 1989, Wydanie III – Katowice 1995
Kronika chrześcijaństwa, Warszawa 1998.
Zatyka M, Zatyka M., Ekumeniczna Wspólnota z Taizé, Ząbki 1999.
