Wołyńska Półbrygada ON sformowana została w drugim kwartale 1938 roku w składzie trzech batalionów typu I na terenie Okręgu Korpusu Nr II. Dowództwo jednostki umieszczono w garnizonieLublin[1], natomiast dowództwa poszczególnych batalionów w Chełmie, Kowlu i Łucku. Także w Kowlu zorganizowano oddział zwiadowców. Brygada podporządkowana została inspektorowi armii, gen. dyw. Burhardt-Bukackiemu. Na stanowisko dowódcy półbrygady został wyznaczony ppłk piech. Władysław Ciepielowski.
Podczas organizacji brygady napotkano poważne trudności z powodu braku dostatecznej liczby dyspozycyjnej rezerwy. Postanowiono więc, żeby jej uzupełnienie oprzeć głównie na młodzieży przedpoborowej oraz najstarszych rocznikach rezerwy zaliczonej do pospolitego ruszenia. Ze względu na niską wartość bojową, w przypadku wojny nie przewidywano dla półbrygady żadnych zadań bojowych, poza zadaniami ochronnymi, służbą wartowniczą i służbą bezpieczeństwa na tyłach obszaru etapowego armii.
Z relacji podporucznik rezerwy piechoty Walentego Lubienieckiego[a] wynika, że 13 września 1939 roku w Brodach generał brygady Kazimierz Sawicki wydał rozkaz sformowania Wołyńskiej Brygady Obrony Narodowej i w tym celu przydzielił do sztabu kilku oficerów z podległego mu Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, w tym majora Józefa Juliana Uhacza i płatnika, kapitana Kazimierza I Grudzińskiego. Sam Lubieniecki miał objąć stanowisko referenta personalnego. Major Uhacz poległ w czasie nalotu na Brody. Sztab brygady nie został zorganizowany. Transport kolejowy z personelem PUWFiPW 14 września znalazł się w Kopyczyńcach skąd tego samego dnia podwodami udał się do Probużnej i dalej na południe do Jezierzan. W tej miejscowości personel PUWFiPW pod dowództwem majora Franciszka Orawca przebywał do 17 września, kiedy to rozpoczęła się agresja ZSRR na Polskę[2].
↑Walenty Lubieniecki urodził się 8 sierpnia 1909 roku w Rzeszowie. Zmarł 29 maja 1986 roku w Buenos Aires. Podporucznik rezerwy piechoty ze starszeństwem z 1 września 1932 roku. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Brzeżany. Posiadał przydział do 51 Pułku Piechoty. Od 1 maja 1938 roku był zatrudniony jako urzędnik państwowy VIII grupy uposażenia w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie na stanowisku referenta personalnego. 17 września 1939 roku zdołał przekroczyć granicę z Rumunią[2].
Eugeniusz Kozłowski, Wojsko Polskie 1936-1939. Próby modernizacji i rozbudowy, Wydawnictwo MON, Warszawa 1964, wyd. I
Kazimierz Pindel: Obrona Narodowa 1937-1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06301-X.
Pismo Inspektora Armii, gen. broni Kazimierza Sonskowskiego, z 19 III 1938 r. do szefa Biura Inspekcji GISZ-u, CAW, Akta GISZ, t. 891.
Stanisław Truszkowski, Z dziejów formacji Obrony Narodowej w siłach zbrojnych II Rzeczypospolitej, Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 3/4 z 1969 i nr 1 z 1970
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
