W czasie I wojny światowej w 1914 został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego, w którym służył jako naczelny lekarz wojskowego 54 szpitala psychiatrycznego w Tyflisie[1]. Sprawował wtedy funkcję przewodniczącego Komitetu Wykonawczego Polskich Organizacji Wojskowych i Polskiej Rady Okręgowej na Kaukazie[4][1].
Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie w 1908
W czerwcu 1918 wrócił do Polski i z dniem 1 września tego roku objął kierownictwo Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie[1]. Pełnił funkcję dyrektora tej placówki przez 10 lat do końca życia, przyczyniając się do jej odbudowy i rozwoju[1]. Działał społecznie, m.in. był czynnym członkiem Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego, w którym kilkakrotnie pełnił funkcję sekretarza i skarbnika. Był też kuratorem w Towarzystwie Głuchoniemych oraz prezesem Towarzystwa Ociemniałych[1]. Był również członkiem zarządu Towarzystwa Latarnia, izby lekarskiej, zrzeszenia niewidomych[1]. Był współpracownikiem Polskiego Związku Sportowego Głuchoniemych, wraz z którym pod koniec lat 20. utworzył Komisję Popierania Sportów Wśród Głuchoniemych[1]. Od 1923 był wydawcą czasopisma „Neurologia Polska”[4]. Publikował artykuły w piśmie „Świat Głuchoniemych”[1].
W czasie, gdy kierował Instytutem, doceniał wagę wychowania fizycznego, wprowadził gimnastykę i zainicjował powstanie szkolnego koła sportowego. Utworzono internat i (w 1919 roku) pierwsze w Polsce przedszkole dla dzieci głuchych, prowadzone przez Julię Manczarską. W 1920 powołano przy Instytucie Głuchoniemych Instytut Fonetyki – pierwszy w Polsce zakład kształcenia nauczycieli głuchych dzieci. W tymże roku zorganizowano tu drużynę harcerską. W budynku Instytutu w 1922 roku powstał Instytut Pedagogiki Specjalnej, którego dyrektorem została Maria Grzegorzewska[5]. Po śmierci Władysława Ołtuszewskiego (1922) był jedynym poważnym specjalistą w przedmiocie zaburzeń mowy[4] w Polsce.
