Torfowiec ostrolistny

Torfowiec ostrolistny
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

mchy

Klasa

torfowce

Rząd

torfowce

Rodzina

torfowcowate

Rodzaj

torfowiec

Gatunek

torfowiec ostrolistny

Nazwa systematyczna
Sphagnum capillifolium (Ehrh.) Hedw.
Fund. Hist. Nat. Musc. Frond. 3: 86. 1782.
Synonimy
  • Sphagnum acutifolium Ehrh.
  • Sphagnum nemoreum Scop.
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Torfowiec ostrolistny (Sphagnum capillifolium (Ehrh.) Hedw.) – gatunek mchu z rodziny torfowcowatych. Występuje w Eurazji, Ameryce Północnej i Południowej, w Polsce pospolity na obszarze całego kraju.

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek holarktyczny[3]. W Europie znany od arktycznych stref kontynentalnych Norwegii i Rosji na północy po Portugalię, Hiszpanię, Włochy, Bułgarię i Gruzję na południu. Na zachodzie notowany od Islandii po Ural na wschodzie. Obecny także na Azorach. W Alpach do 2400 m n.p.m.[4]

W Polsce jest jednym z najpospolitszych torfowców i rośnie na terenie całego kraju[3][5], w Tatrach do wysokości 1980 m n.p.m.[5]

Pełne rozmieszczenie niepewne z uwagi na częste mylenie go z torfowcem czerwonawym[4].

Morfologia i anatomia

Główka torfowca ostrolistnego z widocznymi w środku pąkami wierzchołkowymi
Pokrój torfowca ostrolistnego
Pokrój
Mech o dość smukłym pokroju, tworzący najczęściej zbite darnie koloru od zielonego, przez czerwonawy, czerwonobrązowy do ciemnoczerwonego, choć te ostatnie dość rzadko; jeśli zielone to z czerwonymi plamkami; pod względem rozmiaru zaliczany do małych lub średnich torfowców[5][4].
Główki
Małe, mniej lub bardziej półkoliste, raczej zbite[5], gwiazdkowate[3].
Pęczki
Dość gęsto rozmieszczone i zakrywające większość powierzchni łodyżki. Złożone z 3-4 gałązek – 2 odstających i 1-2 zwisających. Górna gałązka odstająca krótsza od dolnej, do 9 mm długości, gwałtownie zwężająca się ku końcowi; dolna – dłuższa, zwężająca się ku szczytowi stopniowo. Gałązki zwisające znacznie dłuższe od odstających, najczęściej powyżej 15 mm, cienkie i blade, przylegające do łodyżki[5].
Łodyżki
Niewielka, cienka – do 0,7 mm średnicy[5]. Kora dobrze wykształcona, zbudowana z 3-4 warstw mocno rozdętych komórek hialinowych[5][4], pozbawionych porów[4]. Cylinder wewnętrzny dość blady, jasnoczerwonawy do czerwonawego[5]. Prawie całkowicie pokryta przez gałązki[5][4].
Listki łodyżkowe
Językowate, językowato-trójkątne[4] lub trójkątne[3], często zwężające się mocno ku tępemu i ząbkowatemu szczytowi[5][3] o podwiniętych brzegach[3], skierowane do góry, mniej lub bardziej przylegające do łodyżki, czasami wyraźnie odstające, długości 1–2 mm i szerokości 0,5–0,8 mm. Komórki wodne S-kształtne, zazwyczaj z poprzecznymi listewkami w górnej połowie, nieraz licznymi[5][4], po stronie grzbietowej listka podzielone na dwie lub trzy części, z licznymi porami w kątach komórek i ich części komisuralnych[4]. Po stronie brzusznej duże, zaokrąglone pory tylko w strefie krawędziowej[4].
Listki gałązkowe
Nieduże, do 1,5 mm długości, lancetowate lub lancetowato-jajowate, zwężające się w podwinięty szczyt, gęsto rozmieszczone na łodyżce, zachodzące na siebie, dość nastroszone[5][4]. Komórki wodne w przekroju poprzecznym silnie wypukłe po stronie grzbietowej listka, od strony brzusznej płaskie lub prawie płaskie, z licznymi półksiężycowymi do okrągłych porami. Komórki chlorofilowe od trójkątnych do trapezowatych, o cienkich ścianach, otwarte po stronie brzusznej listka, zwężające się ku stronie grzbietowej[5].
  • Listek gałązkowy
    Listek gałązkowy
  • Listek łodyżkowy
    Listek łodyżkowy
  • Przekrój poprzeczny przez łodyżkę
    Przekrój poprzeczny przez łodyżkę
Gatunki podobne
Najczęściej mylony z torfowcem czerwonawym[4]. Torfowiec ostrolistny ma półkolistą główkę, podczas gdy torfowiec czerwonawy płaską. Listek łodyżkowy u S. rubellum jest zaokrąglony na szczycie, u S. capillifolium dość tępy[5]. U S. capillifolium często występują dość liczne listewki w komórkach wodnych listków łodyżkowych, u S. rubellum zazwyczaj listewek brak lub są nieliczne[5].

Ekologia i biologia

Występuje na siedliskach ubogich – od ombrotroficznych do słabo minerotroficznych[5][4] – torfowiskach przejściowych, wysokich oraz ich obrzeżach, kwaśnych torfowiskach niskich, w młakach i wilgotnych borach. Na torfowiskach wysokich najczęściej buduje kępy[3]. Znany także z lasów brzozowych, wilgotnych łąk, a na obszarach górskich wśród skał i kosodrzewiny[3]. Toleruje miejsca o dość znacznej antropopresji, np. przydrożne skarpy w borach[5]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla rzędu (O.) Sphagnetalia magellanici[6]. Często występuje razem z torfowcem brunatnym, torfowcem Russowa i torfowcem wąskolistnym[4].

Zmienność

Torfowiec silnie zmienny pod względem pokroju i barwy[5][3].

Zagrożenia i ochrona

Gatunek jest objęty w Polsce ochroną od 2001 roku. W latach 2001–2004 podlegał ochronie częściowej, w latach 2004–2014 ochronie ścisłej. Od roku 2014 wpisany na listę gatunków roślin objętych ochroną częściową w Polsce na podstawie Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin[7][8][9].

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
  2. ↑ B. Goffinet, W.R. Buck, Classification of the Bryophyta, University of Connecticut, 2008– [dostęp 2015-05-24] (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i Karolina Lubliner-Mianowska: Torfowce. Opisy i klucze do oznaczania gatunków krajowych. Wyd. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1957, s. 84–85.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Jukka Laine i inni, Spaghnum Mosses – The Stars of European Mires, Helsinki: University of Helsinki – Department of Forest Sciences, Sphagna Ky, 2018, s. 176–180, ISBN 978-951-51-3143-0.
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Adam Stebel, Torfowce Leśnego Kompleksu Promocyjnego „Lasy Środkowopomorskie” (Pomorze Zachodnie), Sianów: Nadleśnictwo Karnieszewice, 2017, s. 72–74, ISBN 978-83-937066-3-1.
  6. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  7. ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 11 września 2001 r. w sprawie listy gatunków roślin rodzimych dziko występujących objętych ochroną gatunkową ścisłą częściową oraz zakazów właściwych dla tych gatunków i odstępstw od tych zakazów (Dz.U. z 2001 r. nr 106, poz. 1167).
  8. ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną (Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764).
  9. ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 2014 r. poz. 1409).

Bibliografia

  • Stanisław Kłosowski, Grzegorz Kłosowski: Rośliny wodne i bagienne. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2007. ISBN 978-83-7073-248-6.
  • Bronisław Szafran: Musci-Mchy. Warszawa: PWN, 1963, seria: Flora Słodkowodna Polski.

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!