Urodził się i wychował w Krakowie[2]. Jego matka występowała w teatrze i zaraziła go tą pasją[3]. Należał do szkolnego kółka teatralnego[3]. W młodości grał w piłkę nożną[2]. W 1951 w wieku 13 lat zastąpił Romana Polańskiego w głównej roli Piotrusia w inscenizacji powieści Walentina KatajewaSamotny biały żagiel[4] w adaptacji i przekładzie Władysława Bodnickiego w krakowskim Państwowym Teatrze Młodego Widza (dzisiejszy Teatr „Bagatela” im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego) prowadzonym przez Marię Biliżankę[5]. Z teatrem Billiżanki i radiowym zespołem „Wesoła Gromadka” przy ul. Karmelickiej współpracował do roku 1956, kiedy przygotowywano premierę przedstawienia Timur i jego drużyna, która nie doszła do skutku; sztuka radziecka nie mogła być wystawiana i pojawił się sprzeciw szkoły teatralnej, by tylko studenci występowali w teatrach argumentując to tym, że to wypacza charakter młodego człowieka[4]. Po maturze złożył dokumenty na studia na kierunku architektury, zanim dostał się do krakowskiej PWST[5]. Na ostatnim roku studiów zagrał Tartuffe’a w komedii MolieraŚwiętoszek (1960) w reż. Tadeusza Burnatowicza.
Piwnica pod Baranami
W październiku 1956 – jako student pierwszego roku krakowskiej PWST – związał się z kabaretem Piwnica pod Baranami[6], gdzie rozpoczął występy w programach – Czym jest socjalizm, zdjętym przez cenzurę eseju Leszka Kołakowskiego[6][7], i Polska stajnia narodowa[5]. W krakowskim kabarecie spędził kolejnych 15 lat, w latach 80. XX wieku zaczął się w nim pojawiać, a w 2001 powrócił na stałe[8].
Stał się postacią powszechnie rozpoznawalną wśród młodych telewidzów dzięki występom w cyklu programu umuzykalniającego dla dzieci i młodzieży TVP1Po prostu muzyka (1982–1983)[11], za który w 1984 otrzymał nagrodę tygodnika „Ekran” – Złoty Ekran[5] i Srebrnego Światowida za nowe techniki w programach edukacyjnych na Festiwalu Filmów Dydaktycznych w Łodzi[5]. Potem zaistniał na telewizyjnym ekranie jako Sigma z programu edukacyjnego Przybysze z Matplanety (1983–1984)[12]. Jako aktor dubbingowy był narratorem serii Pampalini łowca zwierząt (1975–1980)[13] i Och! Pampalini!!! (1987)[14], a także w Bolku i Lolku (1986)[15].