Był osobą duchowną: według wszelkich danych był unitą i należał do zakonu św. Bazylego (bazylianów). W swoich książkach własnoręcznie zaznaczał siebie -– właściciela – jako „Simeonis Piotrowskj Sitnianowicz hieromonachiPolocensis Ord.[inis] S.[ancti] Bas.[ilii] M.[agni]”[1][2]; w Moskwie swojej przynależności nie afiszował i prawdopodobnie podawał się za prawosławnego, choć i był przez osoby mu nieprzychylne posądzany o poglądy prokatolickie. Symeon był wszechstronnie wyedukowaną osobą (nie wyłączając znajomości teologii), co umożliwiło mu branie udziałów w dysputach teologicznych wśród prawosławnych. Należy nadmienić, iż wolność religijna w Rosji nie istniała, zaś osoba wyznania nieprawosławnego w żaden sposób nie mogła zostać wychowawcą carskich dzieci (kim właśnie był Symeon Połocki).
Niezwykle interesujący jest najwcześniejszy rękopis Symeona Połockiego „Pandecta seu collectanea albo zebran[ie] sc riptow rozmaitych i notatie”, odkryty przez Ryszarda Łużnego, który jako pierwszy szczególnie zainteresował się najwcześniejszą poezją Symeona[4]. Rękopis przechowywany jest obecnie w Rosyjskim Państwowym Archiwum Akt Dawnych w Moskwie, a oprócz wierszy zawiera polskojęzyczne notatki, wypisy z dzieł drukowanych, Pisma Świętego, Ojców Kościoła i autorów starożytnych czy listę królów polskich od Lecha do Jana III Sobieskiego, która jest najpewniej wyciągiem z kronik Kromera czy Bielskiego[5].
Symeon Połocki szerzył ugruntowane przeświadczenie ustosunkowania się do polskiej tradycji i w kulturze rosyjskiej polszczyźnie zapewniał zaszczytne miejsce. Poglądy te były dość popularne w tamtym okresie szczególnie, że polszczyzna stanowiła dla oświeconych warstw społeczeństwa rosyjskiego jeden z głównych obok łaciny języków obcych. Ponadto była przecież językiem nowożytnym, ciągle ewoluującym i praktycznie używanym. W 1685 roku uczeń Symeona Połockiego i kontynuator jego dzieła, mnich Sylwester (Miedwiediew) przedstawił regentce Zofii tekst traktatu a zarazem planu powołania pierwszej na terenie Rusi uczelni, Akademii Słowiańsko-Grecko-Łacińskiej(inne języki) (autorem projektu był sam Połocki). Tekst ten uwzględniał konieczność usytuowania języka polskiego na równi z językiem łacińskim i greckim w szkole. Projektowana uczelnia miała stać na straży tradycji prawosławno-greckiej, przeciwstawiając się wpływom łacińskim.
Symeon Połocki studiował w Akademii Kijowsko-Mohylańskiej m.in. u Łazarza (Baranowicza), znanego poety ruskiego i późniejszego biskupa czernihowskiego, z którym utrzymywał ciepłe stosunki do końca życia. Od 1656 r. wykładał w bazyliańskiej szkole brackiej w Połocku, następnie (od 1664 r.) przebywał na dworze moskiewskim jako wychowawca dzieci cara Aleksego I Michajłowicza – Aleksego, Zofii i Fiodora, założył tu też drukarnię. Czerpał z barokowego bogactwa gatunków i form wersyfikacyjnych, bliski też polskim poetom XVII-wiecznym sensualizmem i ornamentacyjnością stylu. W swych dramatach (m.in. Komedia o królu Nabuchodonozorze czy Komedia o synu marnotrawnym) wzorował się na jezuickim dramacie szkolnym. Pozostawił obszerne zbiory wierszy dydaktycznych oraz okolicznościowych.
↑Сімяон Полацкі // Чалавек і грамадства: Энцыклапедычны даведнік. — Мн.: БелЭн, 1998, 1998, ISBN 985-11-0108-7. Brak numerów stron w książce
↑R.R.ŁużnyR.R., Pisarze kręgu Akademii Kijowsko-Mohylańskiej a literatura polska. Z dziejów związków kulturalnych polsko-wschodnioslowiańskich XVII-XVIII w., „„Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego”, t. СХН: „Prace Historycznoliterackie”, z. 11, Kraków 1966.”. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑BarbaraB.KozakBarbaraB., Akatysty polskie Symeona z Połocka, „Acta Polono-Ruthenica IX, 2004”, ISSN1427-549X. Brak numerów stron w czasopiśmie
._%D0%A1%D0%B0%D0%BC%D1%83%D1%96%D0%BB_%D0%9F%D1%8F%D1%82%D1%80%D0%BE%D1%9E%D1%81%D0%BA%D1%96-%D0%A1%D1%96%D1%82%D0%BD%D1%8F%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D1%96%D1%87_(%D0%A1%D1%96%D0%BC%D1%8F%D0%BE%D0%BD_%D0%9F%D0%BE%D0%BB%D0%B0%D1%86%D0%BA%D1%96)_(XIX).jpg)
