Starszy sierżant sztabowy

Starszy sierżant sztabowy

Wojska Lądowe

Aktualne oznaczenie stopnia

kurtka nieprzemakalna

Oznaczenie stopnia do 2004

naramiennik

kurtka nieprzemakalna

Starszy sierżant sztabowy (st. sierż. szt.) – stopień wojskowy w Służbie Więziennej, a także dawny stopień wojskowy w Wojskach Lądowych, Siłach Powietrznych, Wojskach Specjalnych.

W Wojsku Polskim wprowadzony w 1967 roku^[1]. Odpowiadał starszemu bosmanowi sztabowemu w Marynarce Wojennej. W czasie II wojny światowej istniał tylko stopień starszy sierżant. W 2004 stopień został zniesiony.

W Siłach Zbrojnych PRL należał do grupy podoficerów starszych^[2].

Podoficerowie zawodowi, żołnierze rezerwy oraz osoby niepodlegające obowiązkowi służby wojskowej posiadający stopień wojskowy starszy sierżant sztabowy (starszy bosman sztabowy) zostali mianowani z dniem 1 stycznia 2014 roku na stopień młodszy chorąży (młodszy chorąży marynarki)^[3].

Oznaczenia

Oznaczenie stopnia w Wojsku Polskim to dwie srebrne krokiewki i pasek na naramiennikach i otoku czapki; naramienniki obszyte matowosrebrną taśmą^[1].

Zgodnie z przepisami ubiorczymi żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku starszy sierżant sztabowy nosił na przodzie otoku czapki garnizonowej haftowaną bajorkiem oznakę w kształcie litery "V" skierowaną kątem w dół, o ramionach długości 3,3 cm i szerokości 5 mm, oraz drugi znak w kształcie litery "V", umieszczony wewnątrz w odstępie 2 mm. Na dole pasek długości 2,5 cm i szerokości 5 mm, bezpośrednio umieszczony poziomo pod znakiem litery "V", Naramiennik obszyty wokół taśmą szerokości 8 mm z wyjątkiem wszycia przy rękawie; na naramiennikach wewnątrz obszycia – znak w kształcie litery "V" (krokiewka). Rozwarcie ramion krokiewki w kierunku guzika naramiennika – pod kątem 60 st; odległość od wszycia rękawa do wierzchołka krokiewki 2 cm. Drugi znak w kształcie litery "V", umieszczony wewnątrz w odstępie 4 mm, oraz bezpośrednio pod oznaką pasek poprzeczny, równoległy do wszycia rękawa^[4].

Przypisy

1. Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. s. 411.
2. Podręcznik dowódcy drużyny. s. 66.
3. Dz.U. z 2013 r. poz. 1355
4. Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku. s. 49-55.

Bibliografia

• Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. Brak numerów stron w książce
• Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.Sprawdź autora:1. Brak numerów stron w książce