Urodził się 28 kwietnia 1876 roku w Sieprawkach, w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec Feliks był prezesem pierwszej spółdzielni rolniczej. Kształcił się w IV Gimnazjum w Warszawie, ale z powodu gruźlicy przerwał naukę. Następnie pracował na stanowiskach: leśniczego, sekretarza klucza zwierzynieckiego, naczelnika Wydziału Dochodów Stałych w Zarządzie Głównym Ordynacji Zamoyskich[2].
W 1898 roku rozpoczął konspiracyjną działalność polityczną. W 1901 roku został członkiem Ligi Narodowej, a następnie Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. W 1902 roku uczestniczył w Zjeździe LN i SDN odbywającym się w Krakowie. Został komisarzem Ligi na południową Lubelszczyznę. Organizował punkt przerzutowy dla polskich organizacji społeczno-politycznych i prasy narodowej głównie „Przeglądu Wszechpolskiego” i „Polaka”. Zajmował się wytyczaniem tras przemytu nielegalnej prasy oraz zapewnieniem bezpieczeństwa konspiratorom. Dla kurierów sporządzał specjalne „ornaty”, czyli ubiory maskujące kształt przemytników – pozwalające ukryć ok. 250-350 egzemplarzy „Polaka” lub 150-200 egzemplarzy „Przeglądu Wszechpolskiego”. Jako pracownik Ordynacji Zamoyskich zakładał na terenie guberni lubelskiej: kółka rolnicze, rolnicze spółdzielnie i spółki głównie wikliniarskie i tkackie, ochotnicze straże pożarne, kasy pożyczkowe, czytelnie ludowe. Od 1905 roku brał udział w akcji wprowadzania języka polskiego do szkół i urzędów gminnych. W grudniu 1905 roku współorganizował Zjazd Włościan Polskich. Za swoją działalność był pod stałym nadzorem policji carskiej, miał częste rewizje. Zagrożony aresztowaniem, gdy w trybie administracyjnym otrzymał wyrok trzech lat pozbawienia wolności, wyjechał do Galicji. Powrócił po ogłoszeniu amnestii[3].
Po wybuchu I wojny światowej udał się na tereny dzisiejszej Ukrainy gdzie z nominacji Władysława Grabskiego został pełnomocnikiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego na obszar guberni kijowskiej, a później całej Ukrainy, gdzie opiekował się cywilną ludnością polską, starając się zapewnić godziwe warunki egzystencji oraz organizację polskiego szkolnictwa i harcerstwa. Zajmował się także pomocą w organizacji i zaopatrzeniu polskich jednostek wojskowych tworzonych na terenie Rosji i Ukrainy. W ten sposób znacznie przyczynił się do powstania korpusu gen. Dowbór-Muśnickiego i dywizji gen. Osińskiego, organizując dlań fundusze. W 1916 roku był współtwórcą Rady Okręgowej Towarzystwa Pomocy Ofiar Wojny z siedzibą w Kijowie. W 1917 roku został członkiem Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego z siedzibą w Moskwie, na czele, której stał Stanisław Wojciechowski. W okresie pertraktacji pokojowych rosyjsko-niemieckich w Brześciu nad Bugiem (I-II 1918) wchodził w skład delegacji jako delegat reprezentujący interesy ludności polskiej, faktycznie będąc agentem Ligi Narodowej i Komitetu Narodowego Polskiego zbierającym informacje o przebiegu i kulisach konferencji. To tam właśnie zdobył informację o tajnym aneksie do układu pokojowego w sprawie podziału Galicji Wschodniej i Bukowiny. W ostatnich miesiącach 1918 roku jego staraniem, z terenu Ukrainy powróciło do kraju 18 tys. Polaków[3].
Był pełnomocnikiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa i przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Obrony Państwa w Lublinie w 1920 roku[6].
Rafał Dobrowolski, Stanisław Witalis Moskalewski (1876-1936), [w:] Słownik biograficzny polskiego obozu narodowego, red. K. Kawęcki, t. 2, Warszawa 2021,
