Pełne imię i nazwisko
|
Roman Grzegorz Ogaza
|
Data i miejsce urodzenia
|
17 listopada 1952 Katowice
|
Data i miejsce śmierci
|
4 marca 2006 Forbach
|
Wzrost
|
179 cm
|
Pozycja
|
napastnik
|
Kariera juniorska
|
|
Kariera seniorska[a]
|
|
Kariera reprezentacyjna
|
Lata
|
Reprezentacja
|
Wyst.
|
Gole
|
|
Polska (juniorzy)
|
|
|
1974–1981
|
Polska
|
21
|
(6)
|
|
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
Dorobek medalowy
|
|
Roman Grzegorz Ogaza (ur. 17 listopada 1952 w Katowicach, zm. 4 marca 2006 w Forbach) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant kraju, olimpijczyk.
Wychowanek Górnika Lędziny, następnie reprezentował barwy Górnika Zabrze (zdobywca Pucharu Polski), dwukrotnie Szombierek Bytom (mistrz Polski), ponownie GKS-u Tychy, RC Lens, Olympique Alès, Royal Francs Borains, US Forbach oraz SG Marienau. Z reprezentacją Polski zdobył wicemistrzostwo olimpijskie (1976).
Roman Ogaza jest absolwentem Zasadniczej Szkoły Zawodowej o profilu ślusarz. Karierę piłkarską rozpoczął w 1965 roku w juniorach Górnika Lędziny, a po fuzji wszedł w skład GKS Tychy, w którym grał do 1968 roku. Następnie reprezentował barwy juniorów Górnika Zabrze, z którym w 1970 roku podpisał profesjonalny kontrakt, i w którego barwach zadebiutował w ekstraklasie – dnia 17 czerwca 1970 roku w przegranym 4:0 meczu wyjazdowym z Odrą Opole zastąpił w 58. minucie Alfreda Olka[1]. Jednak z powodu silnej konkurencji w klubie nie mógł liczyć na regularną grę i po sezonie 1969/1970 odszedł do Szombierek Bytom, z którym w sezonie 1971/1972 spadł z ekstraklasy, jednak w sezonie 1972/1973 wrócił do niej oraz dotarł do półfinału Pucharu Polski. Z klubu odszedł po sezonie 1974/1975 po rozegraniu 101 meczów ligowych i strzeleniu 25 goli.
Następnie został zawodnikiem GKS-u Tychy, z którym w sezonie 1975/1976 zdobył wicemistrzostwo Polski, dzięki czemu klub awansował do Pucharu UEFA (1976/1977), w którym odpadli już w pierwszej rundzie po porażce w dwumeczu z niemieckim FC Köln (0:2, 1:1). W sezonie 1976/1977 dotarł do ćwierćfinału Pucharu Polski, jednak w ekstraklasie klub zajął 15. miejsce i spadł do niższej ligi. Z klubu odszedł po sezonie 1977/1978 po rozegraniu 60 meczów ligowych i strzeleniu 25 bramek.
Potem wrócił do Szombierek Bytom, którym w sezonie 1978/1979 dotarł do półfinału Pucharu Polski. W sezonie 1979/1980 zdobył z klubem mistrzostwo Polski, a w sezonie 1980/1981 zajął w ekstraklasie 3. miejsce. Ostatni mecz w ekstraklasie rozegrał dnia 9 maja 1982 roku w wygranym 3:1 meczu u siebie z Bałtykiem Gdynia[2]. Łącznie w ekstraklasie rozegrał 276 meczów ligowych, w których strzelił 96 bramek.
Następnie wyjechał do Francji grać w klubach RC Lens (1982–1984 – 63 mecze, 15 goli), Olympique Alès (1984–1986 – 30 meczów, 5 goli), potem w belgijskim Royal Francs Borains (1986) i ponownie we francuskich klubach US Forbach (1987–1991) i SG Marienau, w którym w 1991 roku w wieku 39 lat zakończył piłkarską karierę.
Kariera reprezentacyjna
Roman Ogaza grał w juniorskich reprezentacjach Polski. W seniorskiej reprezentacji Polski w latach 1974–1981 rozegrał 21 meczów, w których strzelił 6 goli. Debiut zaliczył dnia 13 kwietnia 1974 roku w Port-au-Prince w przegranym 1:2 meczu towarzyskim z reprezentacją Haiti, w którym w 63. minucie został zastąpiony przez Witolda Karasia[3]. W 1976 roku został powołany przez selekcjonera Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski 1976 w Montrealu, na którym zagrał w wygranym 5:0 meczu ćwierćfinałowym z reprezentacją Korei Północnej zastępując w 71. minucie Zygmunta Maszczyka[4] oraz zdobył srebrny medal. Ostatni mecz w reprezentacji Polski rozegrał dnia 23 września 1981 roku w Lizbonie w przegranym 0:2 meczu towarzyskim z reprezentacją Portugalii.
Statystyki
Reprezentacja narodowa |
Rok |
Występy |
Gole
|
Polska
|
1974 |
2 |
0
|
1975 |
0 |
0
|
1976 |
3 |
0
|
1977 |
0 |
0
|
1978 |
2 |
1
|
1979 |
7 |
4
|
1980 |
4 |
0
|
1981 |
3 |
1
|
Łącznie |
21 |
6
|
[5]
Sukcesy
Górnik Zabrze
Szombierki Bytom
GKS Tychy
Reprezentacyjne
Życie prywatne
Roman Ogaza miał żonę i trójkę dzieci. Zmarł dnia 4 marca 2006 w Forbach w wieku 53 lat[6].
Przypisy
Linki zewnętrzne