Roeselare (1953)

Roeselare (M914)

Siostrzany „Knokke” w 1968 roku
Klasa	trałowiec
Typ	Adjutant
Historia
Stocznia	Hodgdon Brothers, East Boothbay
Położenie stępki	lipiec 1951
Zamówiony dla  US Navy
Nazwa	MSC-103
Belgia
Nazwa	„Roeselare” (M914)
Wejście do służby	22 września 1953
Wycofanie ze służby	1966
Norweska KMW
Nazwa	„Tana” (M313)
Wejście do służby	1 marca 1966
Wycofanie ze służby	1997
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 330 t pełna: 390 t
Długość	44 m całkowita 42 m między pionami
Szerokość	8,3 m
Zanurzenie	2,6 m
Materiał kadłuba	drewno
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość	13,5 węzła
Zasięg	2700 Mm przy 10,5 w.
Uzbrojenie
2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
Wyposażenie
radar, sonar, trały
Załoga	36

Roeselare (M914) – belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w lipcu 1951 roku w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty 22 września 1953 roku. W marcu 1966 roku jednostka została przekazana Norwegii i wcielona do marynarki wojennej pod nazwą „Tana”. W 1977 roku okręt przebudowano na niszczyciel min. Jednostkę wycofano ze służby w 1997 roku.

Projekt i budowa

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS^[1] . Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)^[1] [2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą^[1] .

Przyszły „Roeselare” zbudowany został w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay^[3][4] . Stępkę okrętu położono w lipcu 1951 roku, nieznana jest data wodowania^[4] . Jednostka miała nosić oznaczenie MSC-103^[5][6]. Budowę trałowca ukończono 6 grudnia 1952 roku^[7].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra^[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna^[3][5]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton^[3][4] . Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby^[3][4] . Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła^[3][4] . Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła^[3][5].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24^[4] [5]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny^[4] . Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca(inne języki) 1229 oraz kadłubowy sonar AN/UQS-1^[3][4] .

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy^[3][4] [a].

Służba

„Roeselare” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) 22 września 1953 roku^[6][8] [b]. Okręt otrzymał numer burtowy M914^[3][5]. W 1966 roku trałowiec został przekazany Norwegii i wszedł do służby w Sjøforsvaret pod nazwą „Tana” 1 marca 1966 roku^[4] [8] . Okręt otrzymał numer taktyczny M313^[7][8] . W latach 70. wymieniono uzbrojenie artyleryjskie, instalując zamiast podwójnego zestawu działek Oerlikona dwa pojedyncze działka Rheinmetall Rh202 Mk 20 L/85 tego samego kalibru^[8] [9]. Kąt podniesienia lufy wynosił 55°, szybkostrzelność 1000 strz./min, zaś donośność 2000 metrów^[6]. Wymieniono też radar na Decca TM-1226^[8] [9]. We wrześniu 1977 roku okręt przebudowano na niszczyciel min, usuwając uzbrojenie artyleryjskie, sonar i wyposażenie trałowe, montując w zamian brytyjski sonar Plessey 193M, system poszukiwania min Thomson-CSF Ibis III oraz dwa pojazdy podwodne PAP 104^[6][8] . Jednostkę wycofano ze służby w 1997 roku^[8] .

Uwagi

1. Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.
2. Gogin 2021D ↓  podaje, że okręt został wcielony do służby w sierpniu 1953 roku.

Przypisy

1. Gogin 2021B ↓.
2. Moore 1973 ↓, s. 296.
3. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.
4. Gogin 2021D ↓.
5. Blackman 1960 ↓, s. 102.
6. Sharpe 1991 ↓, s. 417.
7. Moore 1973 ↓, s. 236.
8. Gogin 2021S ↓.
9. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 295.

Bibliografia

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
• Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
• Ivan Gogin: SAUDA coastal minesweepers (1953-1955, 1953-1955/1966). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).