Lier (1953)

Lier (M912)

Siostrzany „Knokke” w 1968 roku
Klasa	trałowiec
Typ	Adjutant
Historia
Stocznia	Henry B. Nevins, City Island
Położenie stępki	maj 1951
Zamówiony dla  US Navy
Nazwa	MSC-63
Belgia
Nazwa	„Lier” (M912)
Wejście do służby	sierpień 1953
Wycofanie ze służby	1969
Republika Chińska
Nazwa	„Yung Shan” (MSC-164)
Wejście do służby	1969
Wycofanie ze służby	1994
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 330 t pełna: 390 t
Długość	44 m całkowita 42 m między pionami
Szerokość	8,3 m
Zanurzenie	2,6 m
Materiał kadłuba	drewno
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość	13,5 węzła
Zasięg	2700 Mm przy 10,5 w.
Uzbrojenie
2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
Wyposażenie
radar, sonar, trały
Załoga	36

Lier (M912) – belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w maju 1951 roku w stoczni Henry B. Nevins w City Island, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty w sierpniu 1953 roku. W 1969 roku jednostkę zwrócono USA, po czym została przekazana Tajwanowi i wcielona do marynarki wojennej Republiki Chińskiej pod nazwą „Yung Shan”. Okręt wycofano ze służby w 1994 roku.

Projekt i budowa

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS^[1] . Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)^[1] [2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą^[1] .

Przyszły „Lier” zbudowany został w stoczni Henry B. Nevins w City Island^[3][4] . Stępkę okrętu położono w maju 1951 roku, nieznana jest data wodowania^[4] . Jednostka miała nosić oznaczenie MSC-63^[5].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra^[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna^[3][6]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton^[3][4] . Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby^[3][4] . Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła^[3][4] . Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła^[3][6].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24^[4] [6]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny^[4] . Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca(inne języki) 1229 oraz sonar AN/UQS-1^[3][4] .

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy^[3][4] [a].

Służba

„Lier” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) w sierpniu 1953 roku^[4] . Okręt otrzymał numer burtowy M912^[3][6]. W 1969 roku dokonano zmiany uzbrojenia artyleryjskiego jednostki, w miejsce podwójnego zestawu działek Oerlikon montując pojedyncze działko plot. Bofors kal. 40 mm L/60 Mark 3^[4] . W listopadzie 1969 roku trałowiec został zwrócony USA, po czym został przekazany Tajwanowi i wszedł do służby w Zhonghua Minguo Haijun pod nazwą „Yung Shan” (永善)^[4] [7] . Okręt otrzymał numer taktyczny MSC-164^[2][7] . Po transferze po raz kolejny wymieniono uzbrojenie artyleryjskie, demontując działko Boforsa i instalując dwa pojedyncze działka Oerlikona; wymieniono też wyposażenie radioelektroniczne na radar Decca 707 i sonar AN/UQS-1D^[8]. Jednostkę wycofano ze służby w 1994 roku^[7] .

Uwagi

1. Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.

Przypisy

1. Gogin 2021B ↓.
2. Moore 1973 ↓, s. 296.
3. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.
4. Gogin 2021D ↓.
5. Sharpe 1991 ↓, s. 539.
6. Blackman 1960 ↓, s. 102.
7. Gogin 2021Y ↓.
8. Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 460.

Bibliografia

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
• Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
• Ivan Gogin: YUNG PING coastal minesweepers (1953-1954/1955-1969, 1959-1966). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).