Po opuszczeniu uczelni West Virginia, w 1957 roku, został wybrany w drafcie z numerem 1 przez drużynę Cincinnati Royals[3]. Nie rozegrał w jej barwach żadnego spotkania, ponieważ prawa do niego zostały przekazane Minneapolis Lakers. Przez 6 lat spędzonych w Los Angeles docierał z Lakers trzykrotnie do finałówNBA[2]. Podczas dwóch najlepszych statystycznie sezonów w swojej karierze (1959/60, 1960/61) był wybierany do udziału w meczu gwiazd[4].
Karierę sportową zakończył po zaledwie sześciu latach gry. Powodem takiej decyzji był zły stan kolan. W tym czasie rozegrał 431 spotkań sezonu zasadniczego, notując 3625 punktów, 1420 zbiórek i 1455 asyst[4].
W 1964 roku rozpoczął komentowanie spotkań klubu New Orleans Jazz, zarówno w radiu, jak i TV. Kontynuował swoją pracę także po przenosinach klubu do Salt Lake City w 1979 roku. W 2005 roku liga zmusiła klub do rozdzielenia funkcji komentatora radiowo-tv. Spotkania telewizyjne zaczął wtedy komentować Craig Bolerjack. Karierę komentatora zakończył w 2009 roku.
W 2000 roku, po 43 latach od czasu opuszczenia uczelni, ze względu na grę w NBA, obronił dyplom. Wraz z Tomem McEachinem jest współautorem książki - Hot Rod Hundley: You Gotta Love It Baby, wydanej w 1998 roku. Bill Libby napisał o nim w książce pod tytułem: "Clown: No. 33 in Your Program, No. 1 in Your Heart" (1970). W 2006 roku wystąpił w filmie Church Ball.
Przez lata udzielał się charytatywnie na terenie Salt Lake City oraz organizował kliniki koszykarskie na terenie całego kraju. Organizował też turniej golfowy – Hot Rod Hundley Celebrity Golf, zbierając dzięki niemu fundusze na szpital Salt Lake Shriners. Jego szeroka działalność ustała w ostatnich latach przed śmiercią z powody choroby Alzheimera. Zmarł 27 marca 2015 roku, w Phoenix.
