Pięciozgłoskowiec – forma wierszowa złożona z pięciu sylab.
Występuje najczęściej jako samodzielny wers, niekiedy jednowyrazowy, w wierszach izosylabicznych, przeplatanych lub różnowersowych. Bywa również osobnym członem w sylabikach dwudzielnych[1].
Odcinek pięciozgłoskowy pojawia się samodzielnie albo w kombinacjach 8 (5 + 3), 9 (5 + 4), 10 (5 + 5), 11 (5 + 6) i 13 (8 + 5). Uchodzi za typowy dla wersyfikacji polskiej i bywa nazywany polonikiem[2]. Wers pięciozgłoskowy stanowi także czwartą linijkę polskiego odpowiednika strofy safickiej[3][4].
Pięciozgłoskowiec występuje też w innych literaturach. W poezji czeskiej precyzyjnie utrzymany pięciozgłoskowiec w przeplocie z ośmiozgłoskowcem pojawił się w jednym z najdawniejszych zabytków liryki religijnej, Pieśni ostrovskiej.
Slovo do světa stvořenie
v božství schováno
jež pro Evino shřěšenie
na svět posláno.
Dievcě dřéve porozenie
jest zvěstováno,
z Davidova pokolenie
božsky vzchováno.
Ostrovská píseň
Z kolei w literaturze słowackiej pięciozgłoskowiec można odnaleźć w poezji Pavola Országha Hviezdoslava. Strofy poniższego wiersza, sześciowersowe i rymowane xxaxxa, mają strukturę 5/5/9 (5 + 4)/5/5/9 (5 + 4):
Metrum pięciosylabowe jest typowe dla klasycznej wersyfikacji chińskiej[12][13]. Segment pięciosylabowy występuje też w japońskich haiku (5 + 7 + 5) i renga (5 + 7 + 5 + 7 + 7)[14].
Przypisy
↑Stanisław Sierotwiński, Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 223.
↑Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław 2002, s. 376.
↑Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław 2002, s. 454.
↑Lucylla Pszczołowska: Wiersz polski. Zarys historyczny. Wrocław: Fundacja na Rzecz Nauki Polskiej, 1997, s. 46. ISBN 83-85220-79-8.
↑Lucylla Pszczołowska: Wiersz polski. Zarys historyczny. Wrocław: Fundacja na Rzecz Nauki Polskiej, 1997, s. 62. ISBN 83-85220-79-8.
↑Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 320. ISBN 978-83-233-4066-9.