Pięciostawiańska Turnia

Pięciostawiańska Turnia

Pięciostawiańska Turnia wśród podpisanych obiektów – widok z południa
Państwo	Słowacja
Położenie	powiat Poprad
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	ok. 2515 m n.p.m.
Pierwsze wejście	18 lipca 1901 r. Gyula Dőri i Károly Jordán
Położenie na mapie Tatr Pięciostawiańska Turnia
Położenie na mapie Karpat Pięciostawiańska Turnia
49°11′57″N 20°12′11″E

Pięciostawiańska Turnia (słow. Veterný štít, niem. Fünfseenspitze, węg. Öt-tavi-csúcs^[1]) – turnia o wysokości ok. 2515 m n.p.m. znajdująca się w długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika w słowackich Tatr Wysokich. Od pobliskich wierzchołków Juhaskiej Turni (na zachodzie) i Sępiej Turni (na wschodzie) oddzielona jest dwiema przełęczami, odpowiednio: Pięciostawiańską Przełączką i Sępią Przełączką. Podobnie jak sąsiadujące obiekty nie jest ona dostępna żadnymi znakowanymi szlakami turystycznymi, na jej wierzchołek wstęp mają jedynie taternicy. Najdogodniej osiągnąć turnię od strony Sępiej Przełączki^[2].

W północnych ścianach Pięciostawiańskiej Turni, opadających do Doliny Dzikiej, znajduje się Dzika Galeria – wielki system tarasów prowadzący spod Spiskiej Grzędy aż pod wierzchołek Sępiej Turni. Z kolei na południe od grani odgałęzia się długa grzęda, kończąca się w okolicach Spiskiego Kotła w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich^[2].

Polska, niemiecka i węgierska nazwa Pięciostawiańskiej Turni pochodzi od położonej poniżej niej Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Słowacka nazwa natomiast została utworzona sztucznie bez związku z innymi nazwami, po jej przetłumaczeniu na język polski otrzymamy Wietrzny Szczyt^[1].

Pierwsze wejścia turystyczne:

• Gyula Dőri i Károly Jordán, 18 lipca 1901 r. – letnie,
• Eugen Fehér i Milan Valovič, 23 kwietnia 1953 r. – zimowe^[2].

Pięciostawiańska Turnia (wśród podpisanych formacji) – widok od północy

Przypisy

1. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1. Brak numerów stron w książce
2. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 106-110.