Przed wstąpieniem do wojska uczył się siedleckim gimnazjum klasycznym[1]. Od 1886 ochotniczo służył w wojsku rosyjskim. Ukończył Oficerską Szkołę Piechoty. Od 1888 oficer zawodowy piechoty. Przeszedł kolejne szczeble dowodzenia do dowódcy pułku podczas I wojny światowej. Walczył na froncie austriackim i rumuńskim, ostatnio jako dowódca dywizji piechoty. W tym roku włączył się do działań organizacyjnych Wojska Polskiego na Ukrainie. 4 stycznia 1919 przyjęty został do Legii Oficerskiej przy 4 Dywizji Strzelców Polskich. W marcu tego roku został szefem Komisji Zaopatrzenia Wojska Polskiego w Południowej Rosji. W następnym miesiącu objął dowództwo dywizjonu samochodów pancernych. Przeszedł jej bojowy i tułaczy szlak z Kubania i Odessy do Polski.
Mogiła gen. dyw. Pawła Szymańskiego na Cmentarzu Starym w Radomsku.
Od 16 lipca 1919 do 16 sierpnia 1920 dowodził X Brygadą Piechoty[2]. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. Do 30 sierpnia 1921 dowodził 5 Dywizją Piechoty. W międzyczasie, od 8 października do 15 grudnia 1920 dowodził Grupą Operacyjną (Grupą Południową)[3]. 27 sierpnia 1921 Naczelny Wódz zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Szymczuk” na „Szymański”[4]. 1 września 1921 objął dowództwo 13 Dywizji Piechoty i sprawował je do marca 1922. Na podstawie dekretu Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z dnia 18 lutego 1922 przeniesiony został w stan spoczynku z dniem 1 czerwca tego roku, w stopniu generała porucznika[5]. Osiadł w Łucku. 26 października 1923 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji[6].
↑Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ... s. 327-328, natomiast z treści Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 34 z 8.09.1920 r. wynika, że gen. ppor. Szymański w dniu 8 sierpnia 1920 r. zwolniony został ze stanowiska dowódcy I Brygady Rezerwowej i mianowany dowódcą X Brygady Piechoty.
↑Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski podają, że we wrześniu 1920 r. był adiutantemszefa SztabuND
↑Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 34 z 27.08.1921 r.
↑Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 25.05.1922 r., natomiast Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ... s. podał błędnie, że przeniesienie w stan spoczynku nastąpiło z dniem 1 sierpnia 1922 r., a Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generalicja polski niepodległej s. 63 wymienili datę 31 grudnia 1922 r.
↑Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r.
PiotrP.StaweckiPiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC830050159. Brak numerów stron w książce
Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!