Urodził się jako Patrick McDonnell. Nazwisko jego rodziny zostało omyłkowo zmienione przez amerykańskich urzędników imigracyjnych, ale nie skorygowano tego. McDonald specjalizował się w rzutach. Początkowo trenował rzut młotem, ale potem skoncentrował się na pchnięciu kulą. Zajął 2. miejsce w tej konkurencji na mistrzostwach Stanów Zjednoczonych (AAU) w 1909 i 1910 za Ralphem Rose, a w 1911 zdobył mistrzostwo USA pod nieobecność Rose’a. wygrał również wtedy konkurencję rzutu 56 funtowym ciężarem.
W 1912 najpierw pokonał Rose’a w pchnięciu kulą na mistrzostwach USA, a potem zwyciężył przed nim na igrzyskach olimpijskich w 1912 w Sztokholmie. Na igrzyskach tych rozgrywano również konkurs pchnięcia kulą oburącz (sumowano odległości uzyskane pchnięciami lewą i prawą ręką). Wygrał w nim Rose przed McDonaldem[2].
McDonald zdobył mistrzostwo USA w pchnięciu kulą i rzucie 56 funtowym ciężarem w 1914, 1919 i 1920. Startował w obu tych konkurencjach na igrzyskach olimpijskich w 1920 w Antwerpii. Zdobył złoty medal w rzucie ciężarem, a w pchnięciu kulą zajął 4. miejsce. Został mistrzem olimpijskim w wieku 42 lat; do tej pory jest lekkoatletą, który był najstarszy w chwili olimpijskiego zwycięstwa[2].
Po igrzyskach McDonald zdobył mistrzostwo USA (AAU) w pchnięciu kulą w 1922, a w rzucie ciężarem w 1921, 1926-1929 i 1933. Ostatnie zwycięstwo w tych mistrzostwach odniósł, gdy miał 55 lat.
W latach 1906–1979 zawody były rozgrywane pod auspicjami Amateur Athletic Union, natomiast 1980–1992 – The Athletics Congress. Od 1993 to oficjalne mistrzostwa USA. Mistrzostwa miały charakter otwarty, mogli w nich występować zawodnicy z innych krajów.
