Parafia rzymskokatolicka w Rogóźnie została erygowana 8 czerwca 1922 r. przez ks. biskupaLeona Fulmana. Pierwszym administratorem i organizatorem parafii został mianowany ksiądz Feliks Kasprowicz. Początkowo w granicach parafii znalazły się miejscowości należące do parafii Łęczna, tj. Dratów, Dratów-Kolonia, Czarny Las, Kaniwola, Kobyłki, Piaseczno, Rozpłucie Drugie, Grabów, Uciekajka, Zielone (Kolonia Rogóźno). Na prośbę mieszkańców, 3 października tego samego roku na mocy dokumentu Stolicy Apostolskiej przyłączono do obszaru parafii wioski: Krasne z przysiółkami Kosów, Krzywe, Ryczka oraz Kolonia Krasne – należące wcześniej do parafii Ostrów. W 1927 r., na mocy dekretu biskupa została przyłączona miejscowość Krzczeń, należąca do parafii Kijany. Na dzień 23 grudnia 1922 r. parafia Rogóźno liczyła 2700 wiernych.
Historia parafii
Pod koniec XIX wieku teren obecnej parafii i całego Polesia Lubelskiego był zamieszkany w większości przez ludność ruską wyznania greckokatolickiego, która od XVIII wieku posiadała w Dratowie swoją cerkiew. Nad jeziorem Rogóźno powstały zabudowania folwarku należącego do spolonizowanego ewangelika – Jana Blocha – właściciela Łęcznej oraz części lasów dratowskich. W dobie nasilenia rusyfikacji, na mocy ukazu carskiego, ponad 300 mórg ziemi należących do folwarku rozparcelowano pomiędzy wyznawców prawosławia a do budynków folwarcznych sprowadzono w 1911 r. mnichów prawosławnych z klasztoru w Jabłecznej, którzy przebudowali dawny spichlerz i zaadaptowali go na kaplicę. W przyszłości miał tu powstać nowy klasztor prawosławny. Jednak zaraz po wybuchu I wojny światowej mnisi uciekli w głąb Rosji, a majątek został rozgrabiony przez miejscową ludność.
21 maja 1919 roku (po odzyskaniu niepodległości) z inicjatywy przyszłych parafian, zostało wystosowane pismo do władz cywilnych w Lublinie oraz do KonsystorzaDiecezji Lubelskiej, z prośbą o utworzenie nowej parafii rzymskokatolickiej z siedzibą w Dratowie (wykorzystując budynki parafii prawosławnej). Wyznawcom prawosławia proponowano kaplicę cerkiewną w Rogóźnie, w której do 1915 roku gromadzili się mnisi prawosławni. Propozycja ta była umotywowana znacznie większą na tym terenie liczbą rodzin katolickich niż prawosławnych, które mogłyby gromadzić się w niewielkiej kaplicy w Rogóźnie lub dojeżdżać do kaplicy w Syczynie. Miejscowa ludność popierając tę prośbę złożyła 300 podpisów, natomiast ówczesny dziekan dekanatu Łęczna – ks. Wacław Krasucki przekazał je do Kurii, która prośbę mieszkańców popartą przez dziekana przekazała do Departamentu Wyznań Religijnych w Warszawie.
7 czerwca 1920 r. Ministerstwo ds. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wydało orzeczenie, którym zezwolono na tymczasowe przekazanie kaplicy w Rogóźnie na potrzeby parafii rzymskokatolickiej, a cerkiew w Dratowie pozostała filią parafii w Syczynie. Natychmiast wybrano dozór parafialny, który zajął się adaptacją kaplicy na potrzeby nowej parafii. Kościół parafialny został poświęcony 23 lipca 1922 r.
9 lipca 1940 r. Niemcy, za namową nacjonalistów ukraińskich, zamordowali w pobliskim lesie pierwszego proboszcza – ks. Feliksa Kasprowicza, a kościół oddali prawosławnym. Nabożeństwa odbywały się wtedy na plebanii, a duszpasterzem był franciszkanin o. Tymoteusz. Po roku Niemcy zezwolili na ponowne funkcjonowanie parafii. Proboszczem został ks. Stanisław Wolski, a od 1943 r. ks. Stanisław Sawicki. Ciało pierwszego proboszcza zostało przeniesione uroczyście na cmentarz 8 listopada 1944 r., a w miejscu jego tragicznej śmierci postawiono krzyż oraz tablicę informacyjną.
Ważniejsze daty
1922 – adaptacja zniszczonej kaplicy prawosławnej do użytku religijnego (wymiana pokrycia dachowego, dobudowanie kruchty i zakrystii oraz wieżyczki z sygnaturką),
1953 – rozpoczęcie budowy domu, służącego jako mieszkanie organisty i kościelnego,
1967 – umieszczenie w głównym ołtarzu obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy (pędzla Łucji Bałzukiewiczowej),
1967–1972 – generalny remont całej świątyni (m.in. zakrycie dolnej partii okien, oszalowanie budynku kościoła z zewnątrz, wymiana belek i sufitu),