Ponieważ Stary Ratusz został rozebrany w latach 1818–1819, władze miejskie zmuszone były przez szereg następnych lat funkcjonować w wynajmowanych pomieszczeniach (najpierw w dawnym klasztorze benedyktynek, następnie w szeregu kamienic w Rynku)[2]. W związku z wynikającymi stąd niewygodami podjęto w końcu decyzję o wzniesieniu nowej siedziby magistratu[3]. W latach 1845–1848, staraniem prezydenta Radomia Feliksa Lewkowicza, wzniesiono według projektu Henryka Marconiego nowy budynek ratusza. Stanął w północnej pierzei Rynku, na miejscu trzech rozebranych pod budowę ratusza drewnianych budynków mieszkalnych. Do nowego ratusza przylega budynek odwachu z 1819[3].
Nowy ratusz jest piętrowym, podpiwniczonym, murowanym i tynkowanym budynkiem w stylu neorenesansowym. Fasada jest boniowana, z wyodrębnionym przyziemiem i arkadowymi oknami w ostrołukowych obramieniach. Budynek zwieńczony jest attyką z oknami szczelinowymi. Narożnik (od ul. Wolności) zaakcentowany uskokiem i podwyższeniem w stosunku do fasady korpusu głównego. Nad zachodnią częścią elewacji dominuje czworoboczna wieża z zegarem i herbem miasta[3][5].
Dawny odwach
Od strony zachodniej, do gmachu ratusza przylega dawny odwach z 1819 roku, o fasadzie stylistycznie dopasowanej do architektury ratusza. Centrala część budynku, z zamurowanymi w 1954 roku arkadami, ujęta jest płytkimi ryzalitami nadbudowanymi o niskie piętro[5].
