W latach 1959–1968 pełnił funkcję notariusza w Sądzie Biskupim w Sandomierzu. W latach 1968–1973 zajmował stanowisko dyrektora wydziału duszpasterskiego kurii biskupiej. Był odpowiedzialny za organizację peregrynacjikopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w diecezji sandomierskiej w latach 1972–1973 i na to wydarzenie opracował materiały duszpasterskie. W 1974 został moderatorem diecezjalnego ośrodka powołań. W latach 1974–1986 był egzaminatorem i sędzią prosynodalnym, a w latach 1983–1987 konsultorem Trybunału Prymasowskiego. Należał do rady kapłańskiej i kolegium konsultorów diecezji. W 1976 został kanonikiem gremialnym sandomierskiej kapituły katedralnej[1].
W latach 1968–1972 był spowiednikiem alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu[2]. Od 1972 prowadził w nim wykłady z prawa kanonicznego. W latach 1973–1976 sprawował urząd jego wicerektora, a w latach 1976–1987 rektora. Został członkiem komitetu redakcyjnego „Studiów Sandomierskich”. Wykłady z prawa kanonicznego objął również Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu[1].
25 marca 1992, po podziale diecezji sandomiersko-radomskiej, został mianowany biskupem pomocniczym diecezji sandomierskiej. Do 28 kwietnia 1992 zarządzał nią jako administrator apostolski. Następnie objął urząd wikariusza generalnego diecezji. W kurii biskupiej zajmował stanowiska kierownika referatu ds. personalnych, przewodniczącego diecezjalnej komisji ds. kształcenia, formacji i zatrudnienia katechetów, a także nadzorował funkcjonowanie sądu biskupiego. Zasiadał w radzie kapłańskiej i kolegium konsultorów[1]. 29 grudnia 2007 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego sandomierskiego[4][5].
W Episkopacie Polski należał do Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego[6] oraz Komisji (Rady[2]) Prawnej[6], wszedł także w skład komisji mającej dokonać rewizji kodeksu prawa kanonicznego oraz zespołu przygotowującego II Polski Synod Plenarny[6].
